Michel wees me erop dat er in onze buurt een retraite gaande was. Of ik niet even wilde gaan kijken, want wie weet, ik wilde daar toch nog steeds wel iets mee doen enzo. Dat laatste is waar, al weet ik nog steeds niet goed wat. Ik deed een quick scan op internet en inderdaad, er was een centrum in de buurt waar deze retraite plaats leek te vinden. Ik was wel wat terughoudend: dergelijke retraites zijn vaak omgeven door vaagheden, ik vraag me dan af wat ze precies doen en vaak is het een soort mengelmoes van allerlei zaken waar mensen wat aan denken te hebben of waar ze zich goed bij voelen, en dat is prima natuurlijk, maar een ouderwetse hardcore Vipassana-retraite kom je vrijwel nergens tegen, helaas. Om maar eens wat te noemen.

Toen ik aan het genoemde centrum dacht kreeg ik wel een associatie met een beeld dat de laatste dagen al onbewust bij me was blijven hangen: als ik naar het strand liep over de boulevard en ik keek in een van de zijstraatjes naar rechts, dan zag ik heuvelop een mysterieuze poort. De poort werd ’s avonds bovendien nog eens met een stemmig licht omgeven. Daar moest het haast wel zijn!

Ik deed nog wat meer onderzoek. De genoemde poort bleek toegang te geven tot “Los Salesianos” (https://alicante.salesianos.edu/ ), meer in zijn algemeenheid een conglomeraat van sociaal-maatschappelijke activiteiten. De retraite bleek georganiseerd door de “The Beehive Mindfulness School” (https://www.facebook.com/TheBeehiveSchool/ en https://www.tripaneer.com/o/the-beehive-mindfulness-school ). Het kwam op mij nogal breed en holistisch over (waar is je focus, denk ik dan), niet echt mijn ding, maar goed.

Mijn nieuwsgierigheid won het. Zaterdag zou de laatste ochtend van de retraite zijn, en dus mijn laatste kans ook om even een praatje te maken. Ik erheen. Ik beklom de heuvel. Ik liep door de poort. Achter de poort bevond zich een groot terrein met een aantal gebouwen. Dat had ik zo niet verwacht, zo in het eerste het beste achterafstraatje van El Campello. Het was er best druk: diverse groepjes mensen die ergens mee bezig waren. Toch was het er rustig en sereen. Het terrein zelf was prachtig en koel door de vele bomen. Ik liep er op mijn gemak rond. Ik sprak met veel mensen, en iedereen was aardig.

Iedereen die ik tegenkwam vroeg ik waar The Beehive Mindfulness School was. Maar niemand kende deze school en keek me vervolgens glazig aan. Zelfs de receptioniste van het gebouw. Wat gek. Ik begreep het ook niet. Op mijn telefoon liet ik een foto van de geestelijk leider van de school zien, of in ieder geval was dat hoe hij zich presenteerde: een Ierse man die hier samen met zijn Spaanse vrouw de retraite organiseerde. “Aahhhhh John!” klonk op een gegeven moment de kreet van herkenning. Ja die moest dan daar of daar ergens zitten. Ik erheen. Niemand. Na anderhalf uur zoeken (waarvan een half uur op mijn gemak een koffietje drinkend hoor, dat wel) gaf ik het op.

Eenmaal terug in het appartement stuurde ik John een bericht via Facebook. Het boeit me toch wel, zo iemand, hoe je daartoe komt en dan je leven erop inricht, en ook hoe je dan financieel jezelf daarmee staande houdt. Dat laatste zou ik nooit aan iemand vragen natuurlijk, mijn ouders hebben me goed opgevoed. Ik kreeg al snel een aardige reactie terug. “Nee, ze waren er inderdaad niet op deze zaterdag, de retraite was de dag ervoor al beëindigd. Er waren geen nieuwe retraites gepland, op dit moment”. Jammer.

Maar dit alles neemt niet weg dat “Los Salesianos” wel een ontdekking is. Niet ver van de boulevard is er dus een oase van rust, met veel groen, waar je volledig op je gemak, zonder lawaai, zonder dat iemand op je let, even lekker je ochtend-koffie kunt drinken. Daarna ben je in vijf minuten op het strand en neem je een duik in de zee.

Geschreven door Nico-plat