Niet ver van Granada ligt Monachil. Een redelijk groot bergdorp in de Sierra Nevada. Vanuit dit dorp kun je de bekende wandeling "La Ruta de los Cahorros" maken. Bekend, want mooi en er zijn watervallen en hangbruggen, en in het tweede, wat zwaarder gedeelte ook mooie uitzichten. Bekend betekent ook wat drukker, vooral tijdens het eerste deel merken we dat. Dat deel loopt grotendeels langs een snelstromende beek en ja daar zijn dan die watervallen en hangbruggen, en rotspartijen waar je soms wat moeite moet doen om te omzeilen. Er zijn ook veel mensen die aan bergsport doen. Tijdens het tweede deel van de tocht moet je een flink stuk omhoog, en dat is effetjes pittig ook gezien de felle zon. Maar daar is het dan wel weer veel rustiger, we komen er vrijwel niemand tegen. Alsof de massa juist dat deel mijdt. Al met al is het een kilometer of acht, negen, en we doen er een dikke twee uur over. Niet een hele zware wandeling maar wel erg fijn.

Terug in het dorp is het etenstijd, en naar Spaanse gewoonte eten we dan inmiddels graag “warm”. Een goed en fijn restaurant vinden is dan toch meestal wel een kwestie van geluk, en vaak lukt dat niet, maar nu dus wel. “La Cantina de Diego” (http://www.restaurantelacantinadediego.es/ ), met een beetje onduidelijke vermelding in de Michelin-gids 2021, heeft een klein, simpel menu, maar alleen met streekproducten en zoveel mogelijk ecologisch, zo verzekert de bijzonder vriendelijke en efficiënte ober ons; ik denk tenminste dat dat is wat het zei, want hij zei het in het Spaans en hoewel ik enkele woorden goed kon verstaan zal de finesse me verder volledig ontgaan zijn. Hoe dan ook: alles was heerlijk, en ik raad het restaurant ten volle aan, ook al vanwege de prijs: we waren met zijn tweeën voor alles wat je op de foto’s ziet slechts €60,70 kwijt. En dan wil ik als laatste toch nog de tomaten in de salade niet onvermeld laten. Heerlijk. Het komt nauw kijken bij een tomaat. Ze zijn of smakeloos, te hard, of wat kan er allemaal nog meer niet mis mee zijn. Zo niet bij deze: vol van smaak, heerlijk vruchtvlees, niet te vochtig, nou alles goed eigenlijk. Bij navraag (“Que tipo de tomates son?”) blijkt het om RAF tomaten (https://www.fruitlent.nl/raf/ ) te gaan, iets om te onthouden.

Na de lunch rijden we terug, en rond een uur of vijf ga ik zwemmen in zee. Er zijn rond die tijd, en rond deze tijd van het jaar sowieso, weinig mensen daar op het strand en in de zee ben ik helemaal alleen.

’s Avonds eten we supersimpel en gewoon in het appartement. Ik merk dat ik aan de eettijden hier begin te wennen. Pas om drie uur of later lunchen is geen probleem meer, eigenlijk al gewoon, avondeten rond acht uur half negen ook niet. Het lichaam past zich kennelijk snel aan.

Geschreven door Nico-plat