Ik slaap heel goed hier, we gaan ook vroeg naar bed maar worden uitgerust wakker. Vandaag wederom ontbijt om 8:00, en dan zo rond 8:45 uur op pad. Het is een stralende dag. Fijn natuurlijk, maar tegelijkertijd weet je dat het echt warm gaat worden hier, en het wordt weer een lange etappe: aan het einde van de dag blijkt dat we wederom bijna 30 kilometer hebben gelopen. Dan is het een goed idee om gebruik te maken van de koele uren in de ochtend. Aan de andere kant willen we ons niet al te veel haasten, dus in het eerste het beste plaatsje, Markina, stoppen we toch gewoon voor een koffietje en een zoetige powerhap voor onderweg.

We komen er wat moeilijk in vandaag maar proberen toch wel “in het moment” te blijven. Naarmate de dag verstrijkt lukt dat wat beter. Het moet toch maar weer eens worden gezegd: het is écht prachtig hier. Ik geniet van de geuren, de landschapsbeelden, en van het gevoel van de vochtige lucht op mijn huid. M’n lichaam voelt goed en in balans. Geen pijnen (klein dingetje met een teen daargelaten) en vol energie. Gedachten komen maar ze gaan ook weer gewoon. In Muntibar nemen we rond 12:00 rust, drinken we water en eten wat Pincho’s (ik zie nu ook dat het vaak wordt gespeld als Pintxo’s). Heel erg lekker en goed, zie ook de foto’s.

Onderweg komen we alle peregrino-stellen weer tegen: de twee Duitse mannen; doen de camino zolang ze zin hebben. Het Franse wat oudere stel; geen idee wat de eindbestemming is maar ze lopen vlot. Het Spaanse meisje; bestemming onbekend maar ook zij stapt lekker door in ieder geval, zo nu en dan een muntsnoepje nemend. Het Aziatische trio; geen contact mee gehad verder met ze maar ze praten veel met elkaar. Een Amerikaans stel; eindbestemming “fucking hell, no doubt” was het eerste antwoord dat ik kreeg toen ik het vroeg aan de man van het stel, maar het was erg warm op dat moment en bij doorvragen bleek het gewoon Santiago de Compostela te zijn. Verder kan ik me weinig van het gesprek met hen herinneren vanwege de opzichtige, té witte kunstgebitten die beiden droegen.

En dan was er de leuke Nederlandse vrouw van in de 50, we kwamen haar gisteren al tegen en nu weer, kort praatje met haar gemaakt. Ze bleek geïnspireerd te zijn door een EO-programma van enkele jaren geleden, had toen bekeken of het idee beklijfde en was vervolgens begonnen haar tocht te plannen. Vrij gedegen, moet ik zeggen: al een half jaar geleden had ze alle hotels geboekt: eindbestemming Oviedo, een dikke 500 kilometer verderop. Haar man had nog formeel wat tegengesputterd (“Is dat nou wel veilig voor een vrouw alleen?”) maar ze was tóch gegaan: man en twee kinderen achterlatend (de kinderen waren er een stuk relaxter over, zo bleek tijdens het gesprek). Super.

In de vroege middaguren wordt duidelijk dat we de lunch wederom niet gaan halen. Het zij zo. De middag is zwaar, lang, heet en inspannend. Precies zoals we verwachtten. We hebben geen hotel in Guernica zelf kunnen vinden (heel erg jammer) en verblijven iets ten zuiden in de “agriturismo” Aristieta (http://www.aristieta.com/ ). Dat is echt heel erg eenvoudig hoor. Er is geen restaurant in de nabijheid dus we bestellen een pizza. Tijdens het wachten op de pizza komt er een leuke hond bij ons liggen en schrijf ik dit stukje.

Geschreven door Nico-plat