In elke plaats waar je wat langer verblijft krijg je voorkeuren voor restaurants. In de buurt (natuurlijk) en met een behoorlijke prijs-kwaliteitsverhouding. Naast restaurant "La Esquinita" wat ik al eerder beschreef (
https://www.pindat.com/pindata/user/nico-plat/2022-11-22), vooral vanwege de ongeëvenaarde menú del día’s, maar waar we ook wat uitgebreidere maaltijden hebben genoten, is dat in Fuengirola zeker “Restaurante Saigon Vietnam” (
https://bit.ly/3Fmwv6i en
https://www.facebook.com/RestauranteSaigonVietnam/ ).
Het restaurant wordt gerund door een Vietnamees echtpaar. Dat is overigens een aanname van mij. Ze doen alles samen. Er is geen ander personeel. En altijd met een glimlach. Hij in ieder geval, haar heb ik nauwelijks gezien. Zij staat in de keuken, hij (laat ik hem voor het gemak even “meneer Saigon” noemen) doet de bediening. De maaltijden zijn simpel, maar extreem goed en constant van kwaliteit. We zijn er zeker 7-8 keer geweest de afgelopen maand, en elke keer was het eten heerlijk. Hoe kan het dat het er nooit druk is? Ik weet het niet. Misschien ligt dat aan het feit dat het restaurant gelegen is in een zijstraat, of dat ze geen menú del día serveren, dat zou kunnen. Voor ons wel prettig, afgezien van de continu voorbij scheurende brommertjes. Meneer Saigon herkende ons en onze voorkeuren al na de eerste keer dat we er kwamen, en was altijd even aardig en vriendelijk, we werden amigo’s. Zijn woorden, niet de mijne.
Terug naar het eten. Ik ben een conservatieve eter, Michel is wat avontuurlijker, maar toch convergeerden we beiden naar een soort van standaard-menu als we hier aten. Dat menu bestond uit: kippensoep voor mij en een pho (
https://bit.ly/3VucOzk ) voor Michel. Beiden gewoon erg goed. Dan als een gezamenlijke starter loempia’s, gegeten in combinatie met koolachtige sla en munt. Echt fantastisch. Een loempia kan een stuk smakeloos vet uit elkaar vallend deeg zijn maar een loempia kan ook knapperig zijn, met een fijne korst en een heerlijke, gevarieerde vulling, en een goede dip. Ja, je raadt het al: de loempia’s hier behoren tot de laatste categorie.
Michel neemt dan vervolgens een crêpe met een vulling van kip en garnalen. Heb ik ook een keer geprobeerd: heerlijk, vooral ook vanwege de knapperige crêpe! Mijn favoriet was simpelweg kip met gele curry, en gebakken rijst.
Daar moet ik toch even bij stilstaan. Ik heb al vaker mijn schnitzel-fetish geëtaleerd maar kip-kerrie hoort daar ook zeker bij. En ook deze gaat ver terug naar mijn jeugd. Mijn moeder was een hele lieve vrouw met veel positieve eigenschappen. Ik mis haar nog elke dag. Alleen koken kon ze niet heel erg goed (mijn zus en broer zullen dat bevestigen), echter ook daar waren weer een paar uitzonderingen op. Een daarvan was dat ze een heerlijke kerriesaus kon bereiden, met champignons en uien, en dat deed ze niet vanuit een pakje. Nu kan ik haar niet meer vragen hoe ze dat nou precies deed. Ik heb lang geprobeerd het zelf te maken maar dat is nooit gelukt: te weinig smaak, te melig, te dik, te dun, noem maar op. In restaurants: vaak te glazig. Maar hier, hier was het perfect. Misschien qua kleur net wat aan de gelige kant, maar de smaak, structuur waren perfect. Niet te zoet (ook een veelgemaakte fout, overigens) maar gewoon perfect. Daarom alleen al dit restaurant.
Het toetje kan dan eigenlijk al niet misgaan maar daar wil je dan geen risico’s mee nemen natuurlijk, dus dat werd het al snel gebakken banaan, met wat ijs. Ook echt heerlijk.
Tijdens dit hele proces voelde meneer Saigon ons feilloos aan, we hoefden nauwelijks te zeggen wat we wilden eten of drinken, hij wist het al, en in no-time stond het ook op tafel. Ik zal hem missen.
Geschreven door Nico-plat