Nadat we uit El Campello vertrekken rijden we richting de Costa del Sol en komen terecht in het nogal suffige plaatsje Motril. Wistjedatje: koning Boudewijn van België had er een buitenverblijf en overleed er op 31 juli 1993. Ons verblijf is in Playa de Granada, aan de kust net buiten Motril. Het is hier niets bijzonders, je merkt dat het naseizoen is. Het strand is rustig, verlaten bijna. Maar de zee is nog even heerlijk als aan de Costa Blanca. Misschien zelfs nog wel fijner.

Er is hier een golfbaan. Daaromheen zijn er een aantal vakantiecomplexen gebouwd, zeven om precies te zijn. Daarop appartementen die individueel zijn verkocht, via zo’n constructie dat mensen er zelf een deel van de tijd verblijven en het andere deel van de tijd verhuren via een daartoe bestemde organisatie. Tenminste, dat vermoed ik. We verblijven in een van deze appartementen. Op zich niet slecht ingericht, wel een beetje goedkoopjes hier en daar maar dan wel weer een prachtige vloer van marmeren tegels. En een heerlijk balkon. Hoewel het complex groot is, is er hier werkelijk niemand. Op de benedenbuurman na dan. Maar die horen we niet. En een gezin in een appartement net om de hoek. Die horen we wél, heel goed zelfs. Wat kunnen die Spanjaarden toch luid zijn. Waarom, vraag je je af, waarom moeten ze nou de hele tijd schreeuwen. Dat is toch echt niet nodig, we horen je zo ook wel. En dan nog een stel/gezin in de buurt met een hond, die elke ochtend hard begint te blaffen. Maar verder is het er stil. Behalve de eerste nacht. Rond een uur of vijf ’s ochtends gaat het alarm van de lift in het gebouw tegenover ons af, een oorverdovend lawaai. Na enige tijd houdt het op, maar even later begint het weer. Enzovoorts. Na de derde keer sta ik op, kleed me aan en ga kijken wat er aan de hand is (op dat moment ontdek ik ook pas dat het om een liftalarm gaat). Er is geen reden dat het alarm zou moeten afgaan: er zit niemand vast, en als je de lift oproept dan stopt het alarm. In de lift is er inmiddels contact ontstaan met de alarmcentrale. Een zwakke stem komt uit de luidspreker, de dame aldaar zoekt contact met de noodlottige die is opgesloten in de lift.

Er volgt een moeizaam gesprek, met wat Spaanse basiswoorden van mijn kant en idem Engels van haar kant. Ik vraag met klem of er de direct een monteur kan komen want dit is echt geen doen. Ze zegt het toe, maar ik geloof haar niet. Later die vroege ochtend gaat het alarm nog eens drie keer af. De nachten erna blijft het gelukkig rustig.

Naarmate de week vordert begint dit complex erg prettig aan te voelen. In het algemeen is het er toch stil, en het plaatsje begint wat op een spookstadje te lijken. Maar dat is niet onprettig. De golfers komen en gaan, in een gestage niet aflatende stroom, ik ga naar het strand en de zee in, we ontdekken wat prettige plekjes om te eten. Ons eetpatroon is veranderd: rond een uur of drie vertrekken we voor de lunch, ’s avonds eten we thuis een lichte maaltijd: wat soep of anderszins. We doen ook niet zoveel meer. De dag bestaat uit wat lezen (Michel vooral), een beetje werken, wat afspraken via MS Teams, laat opstaan, wat TV kijken in de avond. Vandaag zouden we eigenlijk een bezoek brengen aan Almeria maar we hadden geen zin om 2,5 uur in de auto te zitten (heen en terug). Dus we bleven hier en liepen wat langs het strand. Waar niemand was. En we hadden een uitgebreide lunch, die erg goed was maar enorm traag verliep. Maar dat was helemaal goed.

Geschreven door Nico-plat