Deze dag begint in het Museo Internacional de Arte Contemporáneo (MIAC) – Castillo de San José (http://fcmanrique.org/inicio/?lang=en ). Veel van de Canarische eilanden (en andere plekken met een weinig mondiale uitstraling) hebben een dergelijk museum, en er is altijd wel iets wat dergelijke musea bijzonder maakt. Maar helaas is dat vrijwel nooit de kunst die je er kunt zien. Ook hier niet. In dit geval is het het gebouw, vooral het prachtig sfeervolle restaurant, wat het geheel interessant maakt. Wederom trouwens een creatie van de eerdergenoemde César Manrique.

Daarna bezoeken we de Fundación César Manrique (http://www.allesoverlanzarote.nl/fundacioncesarmanrique.htm ) een voormalig huis van de kunstenaar deels ondergronds gebouwd rond een vijftal lavabellen. Heel bijzonder, met een typische sfeer. Ik zou het als een beetje jaren ’70 hippie-sfeer omschrijven, maar dan wat esthetischer. En eigenlijk geldt dat laatste wel voor het hele eiland. De lavavlaktes, de leegte, de relatieve stilte maken het geheel een erg bijzondere plek waarvan ik niet snel genoeg krijg. Een beetje winderig: dat altijd wel. Maar klimaat is prima.

Deze vakantie heb ik me aangeleerd een middagdutje te doen. Michel deed dat al langer maar aan mij was het nooit zo besteed, waarschijnlijk omdat ik juist té lang dutte: een uur tot anderhalf uur. Maar juist middenin een diepe slaap werd ik dan doodvermoeid wakker. Geïnspireerd door het boek “Why we Sleep” van Matthew Walker probeer ik het weer, maar dan wat korter: 30, maximaal 40 minuten. Daarna raak je in een diepe NREM-slaap. Juist dat korte dutje met alleen REM-slaap werkt veel beter, voor mij althans. Heerlijk uitgerust begin ik zo aan de avond.

Geschreven door Nico-plat