In het plaatsje Vinh heb je als toerist weinig te zoeken, tenzij je graag naar het geboortedorp van Ho Chi Minh wilt, of als je een fervent strandliefhebber bent. Wij gebruiken het vooral als een relaxte tussenstop op doortocht naar Dong Hoi, de plaats die we om de een of andere reden steeds maar Ding Dong blijven noemen. De chauffeur die ons brengt houdt zich keurig aan alle verkeersregels en rijdt ook nergens te hard, dit in tegenstelling tot die van een paar dagen eerder voor wie dubbele doorgetrokken lijnen op de weg geen enkele betekenis hadden, die links zowel als rechts zonder probleem inhaalde, en de vluchtstrook niet beschouwde als een plek om veilig te stoppen bij een noodsituatie, maar gewoon als een handige extra privérijstrook. Toegegeven, deze tactiek zorgde voor een flinke tijdsbesparing, maar een onsje minder had wellicht ook wel gekund.

We verblijven in het Meliá Vinpearl Cua Hoi Beach Resort . Gekozen omdat Meliá toch eigenlijk wel zo'n beetje onze favoriete hotelketen is. Voordeel bovendien: het is ontzettend goedkoop (we betalen hier €40 per nacht), nadeel: het ligt een behoorlijk eindje uit de stad, maar dan wél weer direct aan het strand aan de Zuid-Chinese Zee. Het hotel komt over als een soort kitscherig ijspaleis en lijkt volledig verlaten, alsof we de enige gasten zijn. Misschien wel daarom doet het me onwillekeurig denken aan de jeugdserie De Vloek van Woestewolf uit de jaren '70, geschreven door Paul Biegel.

Helemaal de enige gasten blijken we uiteindelijk niet, maar waarom het er zo weinig zijn (het hotel is werkelijk enorm) blijft toch een beetje een raadsel. December is een prima periode om door Vietnam te reizen, en koud kun je het hier ook niet bepaald noemen: drukkend warm komt dichter in de buurt. Wellicht zoeken badgasten hier toch meer de "echte zomer" op. Een ander voordeel (of nadeel, zo je wilt) is dat je geen gebrek aan aandacht van het personeel hebt, als dat in Vietnam überhaupt al ergens zou gebeuren. De personeelsleden tuimelen hier zo'n beetje over elkaar heen om je ergens mee van dienst te zijn, hoewel het ook wel irritant is dat, elke keer als je een voet in de lobby zet, er direct twee of drie mensen op je afsnellen om te vragen waar je naar op zoek bent. En, meer dan in het noorden, gaat alle communicatie gepaard met een evenzo groot gebrek aan elkaar begrijpen. Maar geduld doet een hoop, en Google Translate is your friend. Check, check en double check is en blijft het devies. Nogmaals: het Engels van de mensen hier is oneindig veel beter dan mijn Vietnamees, dus elke vorm van kritiek hierop zou onterecht zijn.

De rust is ook wel fijn natuurlijk. Daarom doen we op de dag we hier zijn weinig, we drinken iced coffees op het terras, cocktails in de bar, we lezen wat, schrijven wat, liggen wat te relaxen en genieten van het heerlijke eten. Na een bezoek aan de sauna neem ik een Yhi balance relaxing aromatic massage; geen idee wat het verschil is met de traditionele Vietnamese massage die ik in Hanoi kreeg, of een gewone Thaise massage, anders misschien dat hier olie bij wordt gebruikt. Hoe dan ook, het voelde erg goed.

De lucht betrekt, en het begint hier behoorlijk te waaien en te regenen.

Geschreven door Nico-plat