Zoals altijd vertrekken we keurig op tijd. Het is frisjes (graad of 18), zoals de afgelopen 1,5 dag hier aan de kust, heerlijk!

Direct na Swakopmund begint weer het Namib-Naukluft national park. Na een stuk vlak woestijn doemen rotsen op. We gaan een pas over. We stoppen er om van het uitzicht te genieten. Van de kust weg en je voelt direct de temperatuur al stijgen. Zo maken we nog enkele fotostops.
We gaan de steenbokskeerkring over.

Bij het gehucht Solitaire is bakker Moose McGregor's DE plek voor de beroemde Solitaire Namibia-appelcrumble taart– beter dan dit wordt het niet.
En inderdaad, loeiheet, want net uit de oven en een flinke portie. Lunchen hoeft niet meer.

Tegen 15.30 uur bereiken we Maltahohe waar Joke meteen het zwembad in plonst en ik nog voor de laatste game drive ga.
Met z'n zevenen stappen we om 16.30 in de grote open jeep waar al een groepje Duitsers in zit.
Mooi gebied, een paar hekken door, we rijden in een vallei met aan weerszijden bergen. Groen, bomen en struiken. We zien al snel wat wild, groepje oryx, springbok, twee giraffes, gnoes en zebra's.
Tot onze grote vreugde doen we een lodge aan waar meestal neushoorns zijn.
De witte neushoorn aantallen in dit deel van Namibië zijn gedaald tot 320 stuks. Van de zwarte neushoorns zijn er hier meer.
Ondanks bescherming zijn er vorig jaar 10 neushoorns gedood in deze streek door stropers, waaronder 4 witte neushoorns.
De neushoorns die bij de lodge waar we heen gaan zijn verblijven in een groot maar dus wel extra beschermd gebied.
En ja hoor, we komen er aan en zien 5 neushoorns rondscharrelen.
We moeten op het terras van de lodge blijven staan, als ze onze kant opkomen moeten we er naar binnen gaan. Super om deze prachtige oer-dieren te zien.
Maar het is nog niet klaar.
We stappen weer in de jeep en rijden in een halve cirkel om de lodge heen, op het terrein waar de rhino's lopen. Hun oogjes mogen dan niet zo goed zijn, hun reuk is het wel.
Ze komen met z'n allen onze kant op.
Blijf rustig, zei de chauffeur/gids!
De Duitsers, nog maar twee dagen in het land hoorden we, waren bang. Toen wij instapten zaten zij al en niemand zat in het midden van het rijtje zitplaatsen maar aan beide buitenkanten want dan zie je het vast beter... Nu wilden ze wel erg graag in het midden staan/zitten.
Het grootste mannetje neushoorn ging met zijn kop tegen de jeep aan schuren.
Stop Teddy! zei de chauffeur (ze hebben hem een naam gegeven).
Teddy ging rustig door. Zette een paar passen en spuitte twee keer een grote straal urine (territorium afbakenen).
De andere kwamen er ook bij. Liepen rond de jeep, bleven verderop staan.
Echt geweldig zo dichtbij!
De jeep is omgekeerd, het blijven wilde dieren dus neem maar geen risico.

Vanmorgen ging de wekker om 4.15 uur.
Vanaf 5 uur koffers inleveren, koffie of thee pakken (ontbijt pakket mee) en op weg naar de Sossusvlei.
Het gebied is bekend om de hoge, rode zandduinen die het omringen en het tot een grote zee van zand maken. Vegetatie, zoals de acacia, wordt van water voorzien door zeldzame overstromingen van de Tsauchab, waarbij de bodem zich langzaam volzuigt. De rode kleur van het zand ontstaat door de hoge concentratie ijzer.
We gaan zo vroeg om op tijd bij de poort te staan als die opengaat en vanwege de temperatuur die later op de ochtend al te hoog wordt om te wandelen in het gebied.
De meeste van onze groep gaan Duin 45 beklimmen. Ons niet gezien, ken je kwaliteiten...dat is zeker niet duin klimmen.
Manda gaat ondertussen ontbijt maken, hij maakt wentelteefjes. Het ontbijt pakket van de lodge bewaren we tot de lunch.

De Dodevlei bezoek je door je auto achter te laten en in jeeps te stappen. Zij brengen je een eind op weg.
De Dodevlei is een witte kleivlakte en omgeven door een aantal van de hoogste duinen ter wereld, waarvan de hoogste 300 tot 400 meter hoog is en op een zandstenen terras ligt. De kleilaag werd gevormd wanneer de rivier de Tsauchab door regenval overstroomde, wat zorgde voor ondiepe poelen waar in de overvloed aan water de kameeldoorns konden groeien. Toen het klimaat veranderde werd het gebied geteisterd door droogte. Zandduinen omringden de vlakte, waardoor de waterstroom van de rivier geblokkeerd werd. Doordat er te weinig water bij de bomen kwam, zijn die gestorven. De overgebleven skeletten van de bomen, die ongeveer 900 jaar oud zouden zijn, zijn zwartgeblakerd door de zon. Hoewel ze niet versteend zijn, vergaan ze niet doordat het te droog is.
Het is zwaar lopen in het zand en het is inmiddels ook bloedheet. Enkele heuvels op en af...Poeh, echt heel pittig.
Maar de aanblik van die bomen, vaak op foto's gezien, is het helemaal waard.
Daarna weer teruglopen, geen droge draad meer aan je lijf.

Het meegebrachte ontbijt/lunchpakket eten we op bij een tankstation. Er worden ook meteen veel drankjes ingeslagen om de vochthuishouding weer op peil te brengen.

Vanaf hier naar Windhoek is het nog zo'n vijf uur rijden. Grotendeels over grint/hobbelwegen.
Na zo'n 1,5 uur krijgen we de schrik van ons leven als Mojo maar net door een uitwijk manoeuvre, waarbij we van de weg af raken en de busch in rijden, een autobusje weet te ontwijken.
Het autobusje maakte een stomme actie, door eerst stil te staan op de weg en zonder dat aan te geven ineens aan de overkant van de weg wilde gaan parkeren op een terrein.
Mojo wilde het stilstaande busje inhalen maar ziet ineens deze zachtjes dwars de weg oprijden. Met een remweg van dertig meter en een ruk aan het stuur weet Mojo het busje nipt te ontwijken.
Wij in de truck, schrikken gigantisch als we van de weg geraken. Gelukkig geen dikke bomen op ons pad.
We hebben beschermengelen op ons schouder gehad.
De mensen in het autobusje hebben niets gemerkt...zien onze truck ineens aan de overkant in de busch staan. De chauffeur had de truck niet aan zien komen, gaf stofwolken de schuld... Zij realiseren zich blijkbaar niet dat ze aan een heel zwaar ongeluk zijn ontkomen.
Het autobusje rijdt ook weer snel verder...
Het eerste wat Manda riep toen we tot stilstand kwamen in de bosjes was: is everybody okay??
Mojo was ontdaan, had ook wat tijd nodig om weer verder te gaan.
Dan is er eigenlijk zo weinig verkeer op de weg maar alert moet je ten alle tijden zijn.

In Windhoek verblijven we in hetzelfde hotel als de eerste nacht, alleen in een ander gedeelte.
Met de groep gaan we bij Joe's beerhouse eten met elkaar, Manda en Mojo vragen we mee.

Geschreven door Brouwertje