En wat een leuke stad is Boston!
We zitten nu in de trein richting New York, die doet er ruim 4 uur over.
Tijd genoeg dus om nu mijn verhaaltje van gisteren te schrijven.

Na het ontbijtje in het hotel hebben we een bus gepakt richting een opstapplaats van de Old Trolley bus tour.
Het was de laatste stop voor het begin, je rijdt totaal een rondje met 16 stops. Op iedere stap kan je eruit om daar dingen te bekijken en dan in een volgende bus weer instappen. We besloten eerst de hele ronde te doen en daarna op een paar plekken uit te stappen.
De buschauffeurs/gids waren weer zoals vaker in Amerika echte entertainers. Een verhaal over Paul Revere die in de nacht op zijn paard een tocht moest maken is compleet met geluiden op een bandje (een rennend paard, kattaklop kattaklop en de chauffeur zat te hoppen op zijn stoel). Ook veel vragen aan de mensen in de bus, altijd wel personen die een antwoord schreeuwen.

We zien, gezeten in de bus, dat we gisteren ook al heeeeel veel gezien hebben.
Na het hele rondje (ongeveer 1 uur en 3 kwartier) stappen we bij het beginpunt weer uit. Ernaast ligt het Christopher Columbus park met een jachthaven, zondag rond lunchtijd, mensen liggen in het gras, prachtig weer, relaxte sfeer. We lunchen bij Joe's.
Hierna stappen we op de volgende Trolley bus. Bij stop 3 stappen we weer uit.
Op zaterdag waren we hier ook maar kwamen we er niet toe op naar het Bunker Hill monument te lopen door een pittige regen en onweersbui.

De slag om Bunker Hill op 17 juni 1775 was de eerste grote veldslag van de Revolutionaire Oorlog.
Er waren drie aanvallen van 3000 Redcoats (de Britten) voor nodig om de koloniale militie te verjagen van een haastig gebouwde schans bovenop de heuvel. Hoewel technisch gezien een Britse overwinning, bewees de Slag om Bunker Hill dat de koloniale troepen effectief tegen de Britten konden vechten. Op de zondag vóór de 17e juni is er ieder jaar een parade, de Bunker Hill Parade.
En laat dit nu precies op deze dag zijn dat wij er zijn. De hele wijk lijkt er wel voor uitgelopen, hele families zitten op stoeltjes langs de weg compleet met meegenomen eten en drinken. Vlaggetjes, ballonnen, muziekkorpsen, militairen (kinderen lopen erop af en geven ze een boks en lopen daarna met een big smile weer terug naar hun plekje aan de straatkant). Uit een auto worden er lollies naar buiten gegooid en de kinderen graaien ze van de straat.
Er worden militaire salutes gegeven en applaus.
Het monument zelf is een obelisk, weer een vinkje op ons lijstje en de feestelijke parade erbij was een extraatje.

We hebben een volgende Trolley bus gepakt (met een standup comedian achter het stuur). We krijgen uitleg over de bijnaam van de stad Boston, dat is Beantown.
De naam komt uit de tijd dat de zondag nog een rustdag was waarop je niets mocht werken. Op zaterdag werd dan de maaltijd voor de zondag alvast klaargemaakt, gebakken bonen. Nou, zei de buschauffeur, wij (de kinderen) mochten niet mee naar de kerk want we zaten verschrikkelijke scheten te laten in de kerkbanken.
We stappen bij Charles street uit, verder gaan we vandaag te voet.

Cheers! De serie uit de jaren 80, de bar met zijn vaste klanten. Die bar Cheers in Boston stond model voor deze heerlijke serie. De begintune blijft ook zo fijn in je hoofd hangen:
Sometimes you wanna go
Where everybody knows your name
And they're always glad you came
You wanna be where you can see
Our troubles are all the same
You wanna be where everybody knows your name.

In Boston Common en Public Garden is het niet zo druk als de dag ervoor met de Pride festiviteiten maar mensen relaxen er fijn op hun vrije zondagmiddag.
De beelden met de eendjes!!! O zo leuk.
Het is gemaakt naar aanleiding van een bekend kinderboek.
We gaan er even op een bankje zitten en zien een familie langskomen die blijkbaar een oude jeugdfoto willen namaken. De inmiddels volwassen moeten in een bepaalde volgorde gaan zitten, daarna doen ze de foto nogmaals met hun eigen kinderen.

Op Beacon Hill lopen we nog de Black Heritage trail. Een wandeling door nu een leuke wijk die twee eeuwen terug de plek was waar veel oud-slaven woonden. Op verschillende huizen hangen plaquettes met namen en korte uitleg. De wijk is heuvelachtig, duh de naam is Beacon HILL!!

Op zoek naar wat souvenirs, die moet je hier vreemd genoeg toch wel zoeken. In New York struikel je over die winkeltjes.
Maar gevonden en geslaagd.
Om 19.30 waren we terug in ons hotel, het hotel zelf is prima maar de locatie toch wel iets buiten het echte centrum. In de lobby doen we nog een bakkie voordat we naar onze kamer gaan.

Inmiddels hebben we de staat Massachusetts verlaten, zijn door de staat Rhode Island gereden en zijn nu net in de staat Connecticut.
Een fijne luxe trein, klaar met schrijven, ik ga nog wat lezen en naar buiten kijken.
Volgende verhaal komt uit The Big Apple.

Geschreven door Brouwertje