De Road to Hana is de enige verbinding tussen Kahului en Hana en loopt dwars door het regenwoud op het eiland. Vonden we gisteren bij aankomst op Maui de vallei maar bruin en dor door de droogte...op hetzelfde eiland is een gewoon een tropisch regenwoud!
Ondanks het feit dat de weg niet veel langer is dan honderd kilometer, ben je toch al minstens twee en een half uur onderweg wanneer je op geen enkel punt stopt. De weg heeft namelijk ongeveer 620 bochten, 59 bruggen en kent op veel punten maar één rijbaan.
En die Michaela is toch een topper! Met haar achter het stuur voel je je zo veilig, ze rijdt zeer geconcentreerd met de bus.

De eindbestemming, de plaats Hana, is niet het doel van de reis. De weg erheen en weer terug met onderweg de bezienswaardigheden dat maakt deze roadtrip zo gaaf.

De eerste stop is op Ho’okipa Beach. Dit strand staat wereldwijd bekend als een topbestemming om te surfen. Er zijn dan ook bijna altijd locals aan het surfen en er worden ook regelmatig professionele windsurfcompetities gehouden op dit strand. Een goed uitzicht op de surfers heb je vanuit het nabijgelegen Ho’okpia Lookout Point. We zijn om 7 uur vertrokken vanmorgen en de surfers die nu al in het water liggen doen dit gewoon voordat ze naar hun werk gaan. Wachten op de perfecte golf...
Op dit strand kan je ook de groene zeeschildpadden spotten. Ze liggen vaak aan het einde van het strand, richting de Lookout. En ja hoor, meteen herken ik al hun sporen in het zand. Zo gaaf!
We zien ook nog net een flinke monniksrob terug de zee in hobbelen. En er liggen twee grote schildpadden nog op het strand.

Na het strand begint de bochtige weg. Alle bruggen zijn éénbaans. De eerste die aankomt heeft voorrang. Prachtig gezicht al die tropische bomen, overwoekerd door planten. We krijgen ook wat regen onderweg, tja al dat groen komt door de regen.
Bij het vrij toegankelijke Ke'anea Arboretum gaat het ons vooral om de regenboog eucalyptus boom. De kleuren van de stam lijken wel geschilderd.
Het bananenbrood van Tante Sandy!!! Het komt net uit de oven, verrukkelijk. Haar shop staat op het Ke'anea schiereiland. Dit eiland is ontstaan door een lavastroom. Nieuw land erbij!
Een aantal watervallen en een State Park met Hawaīiaanse namen (o.a.Pua'a Ka'a waterval, Wai'anapanapa State Park). Veel bijzonder mooie plekken op de route.

Hana bereiken we waar we lunchen. Ik eet het bananenbrood verder op en koop er alleen drinken. Bij de hoge luchtvochtigheid hier moet je vooral heel veel blijven drinken.
Gedurende de tocht heeft de Shaka app opgestaan. Shaka hield via navigatie bij waar de auto was en vertelde over wat we zagen. Heel handig, zo kom Michaela zich volledig op de weg concentreren.

Wat is nu een Shaka (waar de app naar vernoemd is).
Dit is het handgebaar wat hier veel wordt gemaakt.
Het teken, dat je maakt door je duim en pink op te steken terwijl je de drie middelste vingers naar binnen vouwt is een gebaar dat onder andere gebruikt wordt om te groeten. Maar ook om te zeggen ik hou van jou of hoe gaat het?...

De ‘shaka sign’ vindt zijn oorsprong in Hawaii. Volgens de lokale mythen stamt het signaal af van Hamana Kalili: een medewerker van een suikerboerderij. Bij een ongeluk verloor hij zijn drie middelste vingers, waarna hij overgeplaatst werd naar een beveiligingsfunctie. Omdat deze vriendelijke man nog steeds vrolijk zwaaide werd het in eerste instantie snel opgepikt door de lokale kinderen, waarna de rest van het land snel volgde. De oude Hawaïanen gebruiken het signaal om de Aloha Spirit te verspreiden, waarmee vriendschap, begrip en solidariteit wordt uitgedragen.

De terugweg, nu van Hana naar Kahului, is natuurlijk net zo mooi. We zetten de app uit en Michaela zet een muziekje op. Ukelele muziek. De Ukelele (letterlijke betekenis springende vlo) is een Hawaīiaanse naam voor een snaarinstrument wat door Portugese immigranten werd binnen gebracht in 1879.
We worden er wat slaperig van, van die tokkelende tonen. Totdat ik Hanuka Matata herken in een melodie en dat spontaan meezing. Gitte en ik herkennen daarna nog meer liedjes en dat laten we ook even horen...Of de andere dat waarderen? Michaela moet er in ieder geval wel om lachen.
Terug bij het hotel is er nog een van mini muffins gemaakte taart voor de jarige Amy. De benjamin van de groep, 22 jaar.

Even wat opfrissen op de kamer en met een groepje van zes gegeten bij "Tante's".

Het was een mooie dag!

Geschreven door Brouwertje