In 1855 zag arts/zendeling/ontdekkingsreiziger David Livingstone als eerste blanke man de watervallen op de grens van Zambia en Zimbabwe.
De watervallen hadden bij de locale bevolking natuurlijk al een naam: Mosi-oa-Tunya, betekenis: De rook die dondert.
Dr. Livingstone had de gewoonte plaatselijke namen te behouden maar in het geval van deze watervallen week hij daarvan af. De Victoria Falls noemde hij ze, naar de toenmalige koning van het Verenigd Koninkrijk.

Vanaf onze lodge is het een kleine 20 minuten lopen naar de watervallen. Veel souvenir verkopers onderweg die je allemaal van alles willen verkopen. Veel beelden, van steen, hout en van oud ijzer. Zitten leuke dingen tussen maar gewoon nu even niet!
Toon geen interesse, bekijk het niet uitgebreid want ze kleven meteen aan je.
Op de heenweg komen we ermee weg dat we later terugkomen, op de terugweg zijn we natuurlijk heel moe en zeggen misschien morgen. Afdingen is hier noodzaak, echt geen zin in nu.

De entree voor het Victoria Falls National Park is $50,- voor ons toeristen. Park wordt daarvan onderhouden en de wandelpaden, toiletten en restaurant zijn prima.
We volgen de borden naar verschillende look-outs. Het is gelukkig grotendeels tussen de bomen van het regenwoud dat je loopt. Op veel plekken aan de rand, met zicht op de watervallen, voel je een lichte spray van het water.
De te koop aangeboden poncho's zijn niet echt nodig, 5 minuten in de zon en je bent weer droog.
Het is een machtig gezicht hoe de Zambezi rivier zich naar beneden stort.
De watervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en tussen de 100 meter en 128 meter hoog.
We hebben het park helemaal doorgelopen tot het uitkijkpunt naar de brug. Dit is de grens tussen Zimbabwe en Zambia.
Je kan ervan bungeejumpen, maar we hebben geen actie gezien.

Het was een graad of 35 vandaag. Na de inspanning van de ochtend was het middagprogramma snel besloten. Heerlijk bij het zwembad.
Ik had niet alleen het gezelschap van Joke maar ook van een groep van ongeveer 15 zebramangoesten die scharrelden rond op het gras.
Er zaten zeker 6 kleintjes in de groep en zij werden met enige regelmaat door de grotere zebramangoesten met diens bek vastgepakt en versleept naar een andere plek. Kleine hoge piepende geluiden maken ze.
Ze zijn familie van de stokstaartjes, ze kunnen ook net zo mooi rechtop staan.

We besluiten het avondeten in ons hotel te doen. Flink druk is het in het restaurant en dat is een goed teken. Joke spot ineens wat verklede mensen en jawel er gaat een groep mannen zingen en dansen. Afrikaanse liederen met veel herhaling.

Morgen verlaten we Zimbabwe alweer en van dan af zijn we in Namibië.

Geschreven door Brouwertje