Gelukkig was het weer vannacht geen voorbode voor het weer van vandaag. Ik was een paar keer wakker en hoorde het heel hard regenen maar we hebben de hele dag heerlijk weer gehad. Blauwe lucht met hier en daar een wolkje en de zon en een graad of 25.

We vertrokken om 9.00 uur met onze bus met de Spaanstalige gids Vanessa. Chris vertaalt haar verhalen en ik merk dat mijn Spaanse lessen met duolingo nog maar weinig vruchten afwerpen. Ik herken sommige woorden en snap ongeveer de strekking van het verhaal maar meestal gaat het gewoonweg veel te snel.
Had je in 2010 gezegd dat je naar Comuna 13 ging, dan had iedereen je voor gek verklaard. Comuna 13 was toen de meest gevaarlijke wijk van Medellín. Tientallen jaren lang was dit het territorium van drugskartels, bendes en guerrilla’s. Van drugsbaron Pablo Escobar tot FARC en ELN. Heden ten dagen kan je er als toerist komen, al is het bezoek in een groep wel aan te raden. Net zoals in hoofdstad Bogotá blaast straatkunst Colombiaanse steden nieuw leven in. Sinds 2013 is er een wapenstilstand en kan iedereen genieten van de prachtige streetart in de wijk. Onze chauffeur Oscar wandelt ook met ons mee en zorgt samen met Chris en Vanessa dat er geen mensen van de groep afdwalen.
Er is nu een lange roltrap gekomen om je makkelijker te verplaatsen in Comuna 13. Ik blijf hier fotograferen!
Ik ben heel benieuwd of jullie de kat spotten op de eerste foto😻

Onze bus rijdt ons naar het beginstation van de kabelbaan. Ook zo’n project om de sociale achterstand in grote volkswijken aan te pakken door passend vervoer aan te bieden.
Er zijn drie opstapstations en we maken het hele rondje. Joke is niet gecharmeerd van het vervoermiddel kabelbaan en heeft bijna 7 kleuren in haar slip. We zien van bovenaf duidelijk nog achterstandwijken, houten huisjes met golfplaten daken die niet zijn aangesloten op elektra en riool. We zaten in drie gondels en het was niet verteld dat we helemaal tot het eind moesten blijven zitten en Chris en Vanessa zaten in de laatste. Dus bij de eerste halte stappen de zes personen uit de eerste gondel uit en net als de tweede gondel uitstapt horen we achter ons geschreeuw dat we nog verder moeten. hup hup hup snel weer naar binnen gedoken. Bij de tweede halte hetzelfde verhaal en dan besluit Chris een sprintje te trekken en de eerste gondel in te duiken. Daar had hij of Vanessa natuurlijk meteen al in gemoeten. De weg terug naar beneden is voor Joke gelukkig iets minder eng, met zweethanden en strakke blik ondergaat ze de tocht en weer zeer blij als we er zijn.

We nemen de metro naar het centrum van Medellín waarna we te voet door het centrum lopen. Poeh, wat een drukke bedoening, echt blij dat ons hotel in de kantoorwijk ligt.
Op het Plaza Botero staan 23 kunstwerken tentoongesteld van Fernando Botero. We bezochten zijn museum in Bogotá.
Ik vind ze superleuk, natuurlijk maak ik even een selfie met de kat. Ik aas op een souvenir van Botero en slaag er ook nog voor aan het van de middag.

Na de lunch, een dagschotel met drinken en een soepje vooraf voor de somma van € 3,— brengt Oscar ons naar Cerro nutibara. Een heuveltop met prachtig uitzicht over de stad met ook nog een leuk pleintje met winkeltjes en een kerkje.
In de winkeltjes koop ik een schildersezel met daarop een schilderij van Botero. Een centimeter of 12 groot. Ineens loop je dan tegen een leuk souvenir voor jezelf op.
De groepsfoto van ons team is ook weer een feit, dat houden we er iedere dag ook in.

Het museum wat we nog wilden bezoeken over de geschiedenis van Medellín blijkt inmiddels gesloten en als alternatief gaan we nog naar een park. Het half uur hier had wel geskipt kunnen worden, was niet veel bijzonders.
Om 17.15 uur zijn we terug bij ons hotel. Chris heeft ons aangeraden vanavond naast Parque Lleras te gaan en dat blijkt een prima tip. Gezellig plein/park met heel veel restaurantjes. Met de taxi heen en terug ging het ook erg handig.

Met drie personen sluiten deze gezellige zaterdag af op de bank van de kamer van Marleen. We zien de één na laatste uitzending van Wie is de mol 2019? Het is gewoon een beetje gek dat we zitten te kijken naar beelden uit Colombia en er zelf zitten.

Geschreven door Brouwertje