Om 8 uur vertrekken we uit Bogotá. Bagage mee want we slapen vannacht ergens anders om de dag daarop weer een nacht in het Bogotá hotel te slapen.
Het is de tijd dat veel mensen naar hun werk gaan, druk op straat. Veel mensen lopen gehaast richting hun bestemming, valt me op dat zeker 80% netjes is gekleed. De Colombianen zijn duidelijk een trots volk dat netjes in het pak naar het werk gaat.

We rijden richting het noorden naar het plaatsje Zipaquirá, door een gedeeltelijk vlakke vallei met vaak aan weerszijden bergen.
Zipaquirá is misschien klein qua omvang, maar in dit Colombiaanse dorp vind je een wereldwonder. Althans, dat is hoe veel mensen La Catedral de Sal de Zipaquirá noemen. Dit is één van de meest bijzondere werken die door mensenhanden is gemaakt. De zoutkathedraal is ondergronds uitgehouwen in een oude zoutmijn. In de jaren vijftig hadden mijnwerkers een eigen gebedsplek gemaakt in hun zoutmijn. Dit groeide uit tot een kathedraal met gangen en uitgehouwen beelden. Mensen van buitenaf gingen de kathedraal bezoeken, het werd een bedevaartplaats. Om het voor de mensen veiliger te maken is er een nieuwe zoutkathedraal gemaakt die is geopend in 1995. De oude is inmiddels ingestort.
Heel bijzonder om dit te zien, het lijkt een tunnel met grotten van steen maar is is grotendeels zout. Joke heeft het even getest, heeft een likje genomen 😂
Eerst loop je door een tunnel van 400 meter die langs 14 ruimtes gaat, het is de kruisgang van Christus. Toch bijzonder ook dat ik die in Israël heb gelopen en hier nu weer. Veel uitgehouwen kruizen en op een paar plaatsen klinkt het Ave Maria.
Op het eind is daar de kathedraal, zo ontzettend groot...bijna onwerkelijk dat we ons in een berg bevinden. In het stuk muur achter het altaar met het Maria beeld zitten 192 gaten. Zoveel personen hebben aan dit gigantische project gewerkt.
Het is ook allemaal mooi uitgelicht met soms gekleurd licht.

Weer in het daglicht rijden we het plaatsje in en daar kunnen we lunchen. De meeste reisgenoten willen echter niet in het voorgestelde restaurant en er wordt een tijd afgesproken. Met z’n zevenen zitten we uiteindelijk aan tafel, een gezellige groep. Vegetarische Colombianen moet je hier denk ik met een kaarsje zoeken: ja hoor we hebben vegetarische soep, we halen de stukjes kip er wel uit... Chris informeert naar een echt vegetarisch gerecht en er moet even op gewacht worden ( blijkbaar moesten de ingrediënten nog even gehaald worden bij de groenteman) maar dan komt er wel iets erg lekkers op tafel voor Greta en Marleen en drie anderen nemen het ook. Een uitgeholde avocado met groenten en kaas met frietjes.
Joke en ik gaan voor de Colombiaanse soep, de ajiaco. Een goed gevulde soep met aardappelen, maïskolf en kip. Erbij nog een bord met een avocado, rijst en nog meer kip om de soep nog gevulder te maken. Smaakte heel erg lekker en de eerste uren heb je echt geen trek meer ergens in.
Na het eten lopen we nog naar het centrale plein, de Colombiagirlsfoto van de dag wordt daar gemaakt.

De rest van de middag zitten we grotendeels in de bus. in deze streek worden veel snijbloemen gekweekt en hebben veel bewoners een klein boerenbedrijf. Van 1 tot 20 koeien omgeveer, de meeste worden voor het vlees gehouden. De Colombianen zijn echte carnivoren, net zoals veel andere landen in Zuid Amerika.
De rit duurt wel snel een uur of drie maar het landschap is mooi, veel bergen en dalen en ook een paar dorpjes. Hier en daar nog een paard of ezel met wagen. Zet mij maar in een bus en rijdt door een land, ik vind het leuk en geniet van wat ik zie.

We overnachten in Villa de Leyva. We konen er aan in een stortbui met fikse donder en bliksem. Extreem hier en dat pikken wij dan mooi weer mee. Een erg sfeervol plaatsje met straatjes met ongelijke kinderkopjes (of zeg maar koppen want het zijn echt grote keien soms), witte huisjes en een prachtig Plaza Major. Een groot plein, met kerkje, wat we nu bij het invallen van de avond hebben gezien maar morgenochtend vroeg nog even bij daglicht gaan bekijken.
Bij El Pizzereta aangeschoven met z’n vier voor pizza en pasta. De eerste wijn van de vakantie wordt gedronken. We hadden serieuze gesprekken maar ook hebben we ineens spontaan een clublied.
We hebben een clubske opgericht voor mensen met een lelijk gezicht, je hoort erbij... Tot tranen weer gelachen als we al zingend een rondje over het plein lopen.

Terug in het hotel is daar nog een kopje thee voor ieder. Lekker naar onze kamers, douchen en relaxen...dacht ook Joke die ineens haar kamerdeur niet open krijgt.....nee, wij krijgen er ook geen beweging in. Dan maar naar de receptie om hulp, een gereedschapskist komt er aan te pas en na zeker drie kwartier is de deur eindelijk open. Maar ook niet meer betrouwbaar en bruikbaar dus Joke wordt verplaatst. En we zaten nu net zo mooi op een rijtje deze keer...
Later stuurt Joke foto’s op de app van haar nieuwe kamer, ja hoor...ze heeft een upgrade met een duidelijk gerenoveerde badkamer. Is haar wel gegund.

Wat leuk zoveel reacties!

Geschreven door Brouwertje