Om 9 uur begint de volgende dagtocht. We gaan weer Noord-Cyprus in dus de paspoorten bij de hand. De vorige keer troffen we een file bij de grens maar nu blijkt er een soort stiptheidsactie. Als enige bus(je) moeten we heel lang wachten. Onze Turkse gids (want voor het Turkse deel heb je die echt nodig) staat druk met zijn handen te gebaren bij het loket van de verzekering. Drie kwartier laten ze ons wachten, Maria is zeer ontstemd. Dit krijg je ervan als een staat niet een echte staat is brieste ze. Zij is overduidelijk een Grieks-Cyprioot, hoewel ze steeds netjes op de vlakte blijft en ons voorhoudt dat niet alle Turken vervelende mensen zijn noemt ze de Turkse regering halsstarrig.

Dicht op de grens ligt de stad Famagusta. De wijk Varosha (van de stad Famagusta) was zo’n 40 jaar geleden een drukke badplaats door de drie perfecte factoren: wit zandstrand, turquoise zee en 300 dagen in het jaar zon. Het had een historisch centrum met culturele plekken en een groot uitgaansleven, waardoor hier ook filmsterren als Brigitte Bardot en Paul Newman verbleven. Maar nu nog steeds is de wijk en het strand onbewoond, vervallen en griezelig. Om de wijk heen staat een groot hek met prikkeldraad en bordjes met daarop ‘verboden zone, ‘geen foto/video’ en ‘niemandsland’. Een echt ‘Spookdistrict’.
Tijdens de invasie van 1974 door de Turken werd Varosha verlaten. Alle bewoners (zo’n 15.000 in totaal) dachten dat ze binnen een week wel weer terug mochten keren, maar helaas, bijna vijftig jaar later is het nog steeds onbewoond. Zij verlieten hun huizen met bijna niets bij zich. Het Turkse leger bewaakt nog steeds deze spookstad, en laat niemand naar binnen. De hoteleigenaren zien van een afstand hun eigendommen steeds meer vervallen. De gebouwen staan op instorten. Maar niemand die erbij mag. Nu al 48 jaar niet...
Is het stuk niemandsland in Nicosia (green Line) op sommige plekken een paar meter hier betreft het een complete woonwijk.

Meer dan een kwart van de bevolking van Cyprus werd van één op andere dag verbannen in 1974 uit het Noordelijke deel van het eiland. Sinds 2003 mogen zij wel weer reizen naar de andere kant maar terug naar bijvoorbeeld een ouderlijk huis, waar alle eigen spullen en herinneringen nog zijn, is tot op heden onmogelijk.

De oude ommuurde binnenstad van Famagusta is wel een bezoekje waard. De oude cathedraal of St. Nicolas in inmiddels een moskee. We krijgen even drie kwartier de tijd wat rond te lopen hier. Het is overzichtelijk dus ik probeer in die korte tijd zoveel te zien als kan. Er zijn er altijd een paar die het presteren de parkeerplaats niet terug te kunnen vinden. Met een luide schreeuw weten we nog een stel te waarschuwen die we in de verte de verkeerde kant op zien lopen.

Barnabas is een Leviet die van Cyprus komt en apostel van Jezus wordt. Hij was op Cyprus de grondlegger van het Christendom. Zijn graf (in ondergrondse grot) is gevonden in de buurt van Famagusta. Een kleine tombe is er boven gezet. Vlakbij is het klooster van St. Barnadas, nu een iconenmuseum. De naam Barnabas moet niet worden verward met Barabbas, de misdadiger die door Pilatus werd vrijgelaten in plaats van Jezus. En, ik kop deze ook even in, ook niet met Barabas, de professor uit Suske & Wiske.

Na de smakelijke mezze lunch (kleine gerechtjes) is er vrije tijd voor het strand. Er is in het restaurant nog even consternatie als de jonkies van een zwaluwpaartje uit het nest vallen. De beide ouders vliegen druk kwetterend heen en weer. Gelukkig weten twee jonge mannen de jongen terug te plaatsen in het nest met een stuk karton ervoor geplakt ter versteviging. De ouders moeten het nest nu van de andere kant aanvliegen. Dit hebben ze niet door, ik voorzie verhongerde kindjes...
Als ik na onze vrije tijd nog even na het toilet ga zie ik dat het karton weer is weggehaald, de jonkies zie ik nog zitten. Ouders in de buurt. Ik ben weer gerust.

Laatste bezoek vandaag zijn de opgravingen van Salamis. Een theater, met lang betoog van Maria in de bloedhete zon.
Gymnasium, toiletten en badhuis... Zoekend van schaduwplek naar schaduwplek vinden we ons weg.
Terug naar Larnaca is een uur ongeveer, aan de grens gaat het vlotter.

's avonds met een groep van 6 personen wezen eten, pizza's deze keer. Veel toeterende auto's als we terug wandelen naar het hotel. Voetvalclub Omonia Nicosia blijkt de Cypriotische beker te hebben gewonnen.

Geschreven door Brouwertje