Het was een bijzonder mooie dag vandaag. In de middag is er flink wat regen gevallen maar dat mocht onze pret niet drukken.
Vanmorgen heeft René ons allemaal naar de Nanzenji tempel gebracht. Daar begonnen wij onze 'tempeldag' in Kyoto. De Nanzenji tempel is een zen-boeddhistische tempel en opgericht in 1291. Een erbij gelegen aquaduct is erg mooi.
Vlakbij deze tempel begint het Filosofenpad. Deze route dankt zijn naam aan een professor in de filosofie (Nishida Kitaro) die dagelijks een stukje ging lopen ter ontspanning en voor zijn gezondheid. Het pad, van een kleine 2 km, loopt langs een klein kanaaltje wat geflankeerd wordt door veel bloesembomen en struiken. Als je deze route loopt passeer je een aantal tempels en shrines.

Voor René zit zijn taak erop en we mogen zelf verder weten hoelang we ergens willen blijven en wat we verder gaan doen deze dag.
Het was wel heel slim van onze goede reisbegeleider om bij het einde van het fliosofenpad te beginnen om zo wat drukte te vermijden.
De eerste tempel is de Eikando Tempel. In een woord geweldig! Wat een prachtige plek,
Het belangrijkste voorwerp van verering is hier een houten standbeeld van Amida Boeddha die over zijn schouder kijkt in plaats van recht voor zich. Volgens een legende kwam het standbeeld op een dag tot leven om van zijn sokkel te komen en samen te bidden met hoofdpriester Eikan. Naar verluidt zou Eikan in verwondering zijn gestopt, waarop het beeld zijn hoofd draaide om te zeggen dat hij langzaam was, en bleef zijn hoofd zo staan. Ik hou van deze verhalen!
Aan deze tempel klopt gewoonweg alles, de gebouwen in combi met de tuinen, de bomen in allerlei vormen, de gekleurde vlaggen, de mooie schilderingen in de grote zaal.
Zoals bij veel tempels is het schoenen uit en slofjes aan. Hier hebben de toiletten ook wc-sloffen, daar moet je weer van schoeisel wisselen.

Met Marjolijn loop ik verder over het Filosofenpad. De bloesem van de bomen waait soms door de lucht alsof het sneeuwt en valt in het kanaaltje. Een volgende shrine (een shrine is shinto, de oorspronkelijke religie van Japan) is de Otoya-jinja. De beschermers van deze shrine zijn muizen. Ook hier ligt weer een mooi verhaal aan ten grondslag lees ik zojuist op het internet. Ik vond alle dierenbeelden (behalve de muizen ook nog vossen, een valk en een aap) daar bijzonder.
Als laatste bezoeken we de Ginkakuji tempel (de zilveren tempel). De tempel zelf mogen we niet te bezoeken maar wel de tuin. Hier zien we ook de keurig geharkte grintvelden waar ik een Japanse tuin vaak mee associeer. De tuin ligt een beetje tegen een berg aan en hoogteverschil doet het ook altijd leuk.
Het is inmiddels lunchtijd en we bestellen in een restaurantje een heerlijke schaal met soep en udonnoedels en gefrituurde tofu, wow dat valt er lekker in zeg😋 Marjolijn kijkt uit op een grote foto aan de wand achter mij van....de keukenhof😄
Vinden jullie de Japanse variant van 'het meisje met de parel' van Johannes Vermeer niet geinig? Ze zijn hier gek op katten, ik pas er hier echt wel bij😉

We vogelen uit hoe we bij de Kinkakuji tempel (gouden tempel) moet komen met een bus. We kunnen rechtstreeks naar de andere kant van de stad dus dat is mooi, wel zaak om aan de juiste kant van de weg te gaan staan (er wordt hier links gereden).
Het is inmiddels gaan regenen en tot na het avondeten was dat nog zo. De busrit gaat prima en het is heel duidelijk waar we eruit moeten, er volgt zelfs een animatie op een scherm hoe we vanaf de bushalte moeten lopen naar de tempel. En...we zijn niet de enigen...We staan zelfs in de rij om een foto te maken (met een constructie van paraplu's boven onze hoofden).
De gouden tempel is wel heel mooi, goud dat als de zon schijnt zeker blinken zal. De tempel ligt aan een grote waterpartij met enkele kleine eilandjes met mooi gevormde bomen. Het is niet voor niets de populairste tempel van Kyoto.
In de theeschenkerij zien we Jelleke en Adie zitten op de grond. We schuiven aan voor ook een kop thee. Zij willen nog naar de Ryoanji tempel (rock garden), o mooi willen wij ook wel. Jelleke en Adie gaan vooruit maar we komen ze later bij een bushalte toch weer tegen. Even daarvoor heeft Marjolijn aan een helper bij de parkeerplaats de weg gevraagd naar de rock tempel....nou zijn ogen werden groot want die tempel was hem onbekend...😂
Ook Adie was lost in translation. De buschauffeur, keurig in pak met pet, begreep niet naar welke tempel ze wilde en hij verzocht haar in te stappen. Hij had z'n microfoon aanstaan dus de hele bus genoot mee. Waar wilt u heen? Adie stond daar druipend in een blauwe plastic poncho en haalde een net zo zeiknatte plattegrond uit haar zak. De chauffeur sloeg bij het zien van dat vod even zijn ogen ten hemel....je kon Marjolijn en mij ongeveer wegdragen toen😂😂 en we moesten een ander busnummer hebben.

De Ryoanji tempel was het wel waard. Een keurig geharkte grint-rechthoek met enkele rotsen, een zen-tuin. Het kijken naar de tuin heeft een kalmerend effect (werkt niet helemaal met de tientallen toeristen die naast je zitten). Prettig wel dat je in de tempel zit, dus droog.
Inmiddels zijn we Jelleke en Adie kwijtgeraakt, zij gaan hun eigen weg.
Na een studie op de busplattegrond vinden we een juiste bus naar onze hotelwijk. Altijd leuk om dat zelf uit te vinden, helemaal als het lukt natuurlijk.

's Avonds gaan we met Sigrid eten in het Kyoto station. Wat een inmens groot station, daar kan je echt verdwalen.
We kiezen een een restaurantje uit waar later blijkt bijna alleen maar ossentong op het menu staat, in allerlei variaties. Volgens Marjolijn is het zacht vlees, Sigrid en ik hebben het nooit gegeten. Nou bij de moeder van Marjolijn is het zacht vlees, hier wordt het zachte afgewisseld met taai... Wel weer gelachen want een stukje van het vlees afbijten lukte niet en aan die stokjes heb je dan ook niets....

Al met al weer een topdagje vandaag.

Geschreven door Brouwertje