Na twee dagen op Samosir zijn we nu weer op het vasteland van Sumatra. We hebben het op het eiland heel fijn gehad.

Ons hotel had een Belgische eigenaar, Guido van Hooydonk, getrouwd met een lokale Batakvrouw. Een gezellige vent, vertelt honderduit en geeft nuttige tips. Heel vertrouwd ook voor mij dat taaltje. Het hotel was tiptop in orde. Dan zie je toch wel de Westerse invloed terug. Het ligt prachtig aan de kust, eigen aanlegsteiger, met daarachter een afgeschermd stuk water met mooie waterlelies. Fraai aangelegde tuin met lekker zwembad en verschillende gebouwen met totaal 20 kamers.

Na lekker (American) ontbijt worden we de eerste dag opgehaald voor een boottochtje van een halve dag. Luxe hoor, we hebben al een privegids en nu ook al een priveboot. Het weer is prima, graad of 25, bewolking met af en toe zon. En als die doorkomt brandt hij flink.

We varen vlak langs de kust van Samosir. Uitzicht op een aantal hotels met de gebouwen in Batakstijl. Toeristenaantal is thans niet hoog hier, dat was voor jaren terug wel anders. Waar we nu lopen zijn we toch een bezienswaardigheid, als we later die dag langs een bouwplaats lopen wordt het werk stilgelegd en moeten alle 25 werkmannen even naar ons staren.
Het aantal toeristen dat wij tegenkomen tijdens de dagen hier overstijgt totaal niet de 25. Heb 1 groep gezien.

Eerste dorp waar we tijdens de vaartocht aanleggen is Ambarati. Voor het verenigde Indonesië waren hier allemaal aparte landjes met koningen/sultans aan het bewind. In Ambarati zien we nog enkele dingen terug uit die tijd. Een rij met ongeveer 10 Batakhuizen, waaronder die van de koning. Niet helemaal origineel meer want de rieten daken zijn vervangen door golfplaten...
De huizen staan op palen, op de grond is ruimte voor vee. Onder het huis van de koning is een gevangenis.
Voor zijn huis een grote kring met stenen stoelen en tafel, de vergaderruimte.
Zo'n 25 meter verder weer een kring met stenen stoelen en ook een pijnbank en steen met uitholling waar een hoofd inpast. Dit is de executieplek. Vroeger werden vreemdelingen en vijanden hier niet vriendelijk ontvangen. In een vergadering werd over je lot beslist.
Met een zwaai van een zwaard, zoals Marado ons laat zien, werd je onthoofd. Het lichaam werd in stukken gesneden, verdeeld ( Koning het meeste natuurlijk) en opgegeten. Kannibalisme, en dat gebeurde hier nog 100 jaar terug. Best recent realiseer ik me. Een Duitse missionaris heeft de mensen bekeerd tot het christendom, daar waar zijn voorgangers nog een kopje kleiner werden gemaakt lukte het Ludwig Nommensen wel.

Weer terug bij onze boot, na ons door een rij van tientallen souvenirsstalletjes geworsteld te hebben (weinig toeristen dus we worden bijkans aangevallen) varen we naar een volgend dorp.
Marado komt weer even bij ons op het bovendek zitten maar het is blijkbaar als gids zijnde onbeleefd volgens hem om een ijsje te eten in bijzijn van gasten want dat houdt hij druppelend achter zijn rug. Eet je ijsje op hebben we wel 4x moeten zeggen..
Na een praatje gaat hij weer benedendeks met een stokje met 2 hapjes ijs. We treffen het met onze gids, hij wil alles graag heel goed doen.

In het volgende dorpje dat we aandoen bekijken we een koningsgraf. We krijgen een ulos (batakkleed) over onze rechterschouder. Het verhaal dat Marado vertelt is interessant. De oude koning was hier zeer geliefd en zijn graf is veel bezocht en er worden offers bijgelegd. Zijn zoon was minder geliefd, hij was arrogant. Zijn graf is veel groter. Achterop zijn graf een beeld van zijn vriendin, de mooiste vrouw van de streek. Doordat mensen hem die mooie vrouw niet gunden werd ze met behekst en gek, hij kon niet met haar trouwen. Hij wilde haar graag bij zich na zijn dood, vandaar de beeltenis op het graf. Toch wel mooi bedacht van hem.

's middags liggen we heerlijk op de bedjes bij het meer. Het zwembad is ook fijn, ik neem even een duik.
Hoewel er veel bewolking is voel je de zon er door heen steken op je huid. Ook met dit weer kan je verbranden (helaas). Na een keer in ons hotel te hebben gegeten lopen we 's avonds naar Tuktuk voor eten. We eten pizza, voor de afwisseling. En toe hebben we zin in een reep chocolade (het eerste chocolaatje in de vakantie). Maar de winkel ziet er wat donker uit. Horen we van achteruit de winkel iemand roepen: wat wil je? Als we antwoorden: chocolade, komt de eigenaresse naar voren. Ze heeft zich net gebadderd en heeft even snel een handdoek omgeslagen... Meteen maakt ze een praatje, ze is 73 (Roos wil graag van iedereen weten hoe oud ze zijn) en is ook een keer in Nederland geweest. De chocolade was mmmmmm.

De tweede dag hebben we in de ochtend een wandeling gemaakt door het uitgestrekte dorpje Tuktuk. Gewoon lekker wandelen en om je heen kijken, camera paraat. Bij een tentje met uitzicht op het meer een vruchtensapje gedronken. Op aanraden van Guido parapluutje meegenomen en jawel 1 pittige bui van ongeveer 20 minuten. Maar gelukkig kunnen schuilen onder een afdak.
Na de lunch in ons hotel weer de bedjes bij het water opgezocht. Guido komt regelmatig een praatje maken, noemt ons al zijn twee vriendinnen en ook hij is vol lof over Marado. Die blijft ons in de gaten houden ondanks dat hij vrij is omdat wij dat ook zijn, alle dagen vraagt hij ook hoe we de kamer vinden. Hij wil verzekert zijn dat we niets tekort komen.
Nou dat komen we zeker niet. Leuk dat we aan een ander Nederlands stel de jungletocht kunnen aanraden. Marado heeft het tel.nummer van Dedy en belt hem om het voor ze te regelen. Zo heeft Dedy in ieder geval maandag werk.
Op aanraden van Guido gaan we naar een Indonesisch restaurant (hij wilde ons zelfs met de auto brengen maar wij gingen liever lopen). Was de beste maaltijd tot nu toe, verschillende gerechtjes met rund, kip en vis.

Na een hartelijk afscheid en handkus van Guido varen we met de boot van 7.45 uur naar het vasteland. Daar wacht Joshi met de auto op ons. We hebben een lange autorit maar maken enkele leuke stops. Bij een ananasplantage (zo zoet zo'n verse), een overdekte markt en bij de zwavelbronnen van Sipoholon. Die bronnen zijn echt in the middle of nowhere. Heel apart toch hoe de aarde dat doet, ineens zo'n plek waar kokend water uit de aarde borreld. Mooie kleuren en die lucht....
Verder veel zitten lachen met Marado. Hij is zo leergierig wat betreft de Nederlandse taal. Barst vaak spontaan in zingen uit ( Frans Bauer en veel oude Nederlandse liedjes). Hij heeft cd's opgestuurd gekregen uit Nederland en vindt het dan fijn dat de songteksten erbij zitten. Joshi kan maar een klein beetje Engels maar Marado vertaalt. Hij zit vaak te lachen en in zichzelf woorden te herhalen, of uitdrukkingen die vindt hij ook geweldig. Kijkt hij naar buiten en horen we ineens: een bos hout voor de deur...

Omstreeks 17 uur bereiken we ons hotel voor 1 nacht hier in Padang Sidempuan. Marado heeft liever niet dat we ons buiten het hotel begeven ivm criminaliteit. Doen we dan ook maar niet. Ik had hele slechte reviews gelezen op het internet maar wij zijn tevreden. De kamer is zeker onlangs gerenoveerd. Het eten is nog even afwachten.

Hoor en lees dat jullie de verhaaltjes weer waarderen. Mooi zo!

Geschreven door Brouwertje