Na zes vervoerders: metro, trein, metro, trein, kabelbaan en bus zijn we dan aangekomen in Koyasan in de shukubo en wat is het hier gaaf!
Voor vertrek hebben we in de hotellobby nog even het "lang zal hij leven" gezongen voor Ludo. Onze jongste medereiziger is vandaag 13 jaar geworden. Bij het begin van deze reis vertelde René dat hij een record te pakken heeft, 5 jarigen in één reis. Ik ben denk ik de laatste, we zijn nog op zoek naar nummer 5...heb het vandaag aan René gevraagd en kreeg het antwoord dat het een stille jarige is...kan ook natuurlijk, niet iedereen wil daar ruchtbaarheid aan geven. Ben je het zelf? vroeg ik nog...denk het niet.
We verlaten ons hotel om 7.15 uur (en laten de grote bagage weer achter voor één nachtje) en zoals verwacht is het druk in het openbaar vervoer. De filmpjes die je wel eens ziet op het internet van mensen die in de trein worden gepropt in Japan ... aan den lijve ondervonden nu....😳
Metro's en treinen rijden hier vlot achter elkaar dus we hadden tot Osaka weinig overstaptijd. Daar hebben we tijd voor een kop koffie/thee en heb ik zelfs nog een half uurtje in het zonnetje buiten gezeten met mijn ereader.
Station Shin-Osaka is een kopspoor en het is een heel grappig gezicht dat de stoelen van de trein gaan omdraaien naar de rijrichting, iedereen rijdt weer vooruit. In deze trein hebben we weer gereserveerde plaatsen dus is het wat relaxter instappen. Ik zit naast Gise, een jonge Belg die met zijn ouders en een vriendenstel reist.
We zitten voorin de wagon en aan de andere kant van het gangpad zitten Jean en Carine (de ouders van Gise). Op de deur die steeds automatisch opent en sluit tussen de wagons zit een bewegingsensor en als die iemand ziet komen gaat de deur open. Als Jean beweegt opent de deur....Alé, zegt hij, ik ga trachten bewegingloos te zitten😂

Koyasan ligt ten zuiden van Osaka en ligt hoog op de heilige berg Koya. Veel Japanners komen hier om de zomerhitte te ontvluchten en in één van de vele boeddhistische tempels los te komen van de dagelijkse stress.
Monnik Kukai kwam op Koya in 819 en begon hier een klooster. Hij had Boeddhisme gestudeerd in China en nam dit mee naar hier. Kukai is stichter van het Shingon-boeddhisme. Sinds die tijd is Koyasan een heilige pelgrimsplaats. Op de berg zijn 117 tempels waarvan er 52 slaapplaatsen bieden voor gasten, de shukubo's.
Het is echt een beleving om in zo'n tempel te verblijven. Schoenen uit (natuurlijk) en gereedstaande sloffen (one size dus je loopt er echt op te sloffen) aan. Na een korte rondleiding, hier gaan we eten, komen we bij de slaapplekken. Een klein eigen halletje waar je je sloffen uit moet doen want in je kamer liggen tatami (vloermatten van geweven rijststro) en daar mag je allen blootsvoets of met sokken op lopen.
We slapen op een futon, een dun matras en het kussen(tje) lijkt wel een zakje rijst. Het 'bed' is al opgemaakt, met een dekbed en deken en er ligt eventueel nog meer in de kast want het is hier koud. René heeft de kamerverdeling zo gemaakt dat ik een kamertje alleen heb (we zijn met drie alleenreizende vrouwen dus Marjolijn en Sigrid slapen nu bij elkaar). René slaapt in het kamertje naast mij, hij zei nog zo lekker een kamer voor jezelf, thanks René. Ben blij, ben ik Wakker Neeltje niemand tot last met mijn slaapritme van laat slapen, veel wakker en bij het ochtendgloren het niet meer uit kunnen houden in bed.
In de kamer staat een laag tafeltje en daaronder bevindt zich een elektrisch kacheltje en door de gedrapeerde deken heb je dan heerlijke warme voeten en benen als je aan het tafeltje zit. Bij de toiletten moet je je sloffen weer verwisselen voor toiletslippers en niet vergeten die weer terug te wisselen! Er is ook een grote badkuip waar wel vier vrouwen tegelijk in kunnen, de mannen hebben een eigen ruimte met badkuip.
Tot zover de shukubo, we gaan op pad om Koyasan te bekijken.

Gezamenlijk wandelen we naar Okunoin. Dit is een enorme begraafplaats met meer dan 200.000 graven, het is de grootste in Japan.
Het is een 2 km lang pad langs stokoude en nieuwe grafmonumenten en door een bos van grote ceders waarvan er velen 700 jaar oud zijn, heel sfeervol. Graven worden hier nooit geruimd, er liggen ook geen lichamen hier aangezien bijna iedereen gecremeerd word en de monumenten eigenlijk plekken zijn voor de urn.
De allerbelangrijkste Japanner die hier begraven ligt is natuurlijk Kobo Daishi (de echte naam van monnik Kukai). Hij heeft een mausoleum gekregen wat tot de dag van vandaag ook door heel veel pelgrims wordt bezocht. Voor het mausoleum is de Torodo hall, de hoofdtempel van Okunoin, ook wel lantaarnhal genoemd vanwege de 10.000 brandende lantaarns. Deze zijn door gelovigen gedoneerd, hangen bij het altaar, langs de muren en boven je hoofd, heel erg mooi.

Op eigen gelegenheid lopen we verder door het plaatsje. Tempels zijn er inderdaad ontelbaar.
Tempel Kongobuji is nog gebouwd door monnik Kukai en daar lopen we binnen. Het is de hoofdtempel van de meer dan 4000 Shingon-boeddhisme tempels in de wereld. De schuifdeuren zijn prachtig beschilderd, zo mooi dat het bijzonder jammer is dat er geen foto's van genomen mogen worden. De geschiedenis van Kukai wordt uitgebeeld en er zijn er ook veel met bloemen. Om het allemaal thuis nog rustig te bekijken heb ik een catalogus gekocht van de tempel.
De zen-tuin met de stenen en in vormen geharkt grint is ook weer een plaatje.
Het boeddhisme en de oorlog rijmen inderdaad niet met elkaar, ben ik met je eens Dick. Dat was politiek en ging vooral om landje winnen, Japan heeft weinig eigen grondstoffen, veel mensen op een kleine plek (70% van Japan is vulkaan, onherbergzaam en onbewoonbaar). De Japanse kamikaze piloten hadden zelfs eigen zen-meesters die het zo wisten te brengen dat het goed was dat wat ze deden. Het is deze reis niet zo dat ik veel meekrijg (zoals in Vietnam) van de oorlogperiodes.

Het avondeten gebruiken we in onze shukubo. We spreken af dat we in kimono gaan, die (huis)pakken liggen tot nu toe altijd op je kamer in de hotels. We krijgen een uitgebreide vegetarische maaltijd, wat ziet het er mooi uit. En wat zien wij er mooi uit! Helemaal in Japanse stijl dit, leuk! Word je wel stijf van hoor om zo op de grond te zitten. Ik zit nu dit verhaaltje te typen op mijn ipadje op mijn eigen kamertje, ook op de grond. De futon waar ik op zit is wel heel dun, benen en voeten warm onder tafeltje. Ben benieuwd hoe ik slaap vannacht.
Jullie zullen het zonder verslag moeten doen vandaag want er is hier geen WiFi. Ik kan offline mijn verhaal typen en het morgen plaatsen als ik in Osaka in het hotel ben. Of misschien kom ik ergens eerder WiFi tegen.

Geschreven door Brouwertje