Vandaag moesten we een flink aantal kilometers maken met de bus maar door een flink aantal stops onderweg viel ons de lange zit best mee.

Als ik de landkaart zo bekeek dacht ik dat we rechtstreeks naar het noorden zouden reizen maar we gingen eerst weer naar het westen naar de kust. Het westelijk deel van graafschap Galway heet Connemara. Ik moest direct aan het lied Les lacs du Connemara (de meren van C) denken van Michel Sardou en ja hoor even later schalt het door de speakers van de bus.
Wie? vraagt Jeroen. Ik ben de enige met het antwoord.
Het gebied is heel dunbevolkt en hier zie ik geen gele brem maar enorm veel paarse rododendrons. Wat een plaatje deze streek! We stoppen nog even bij een bladstil meer, prachtig.

In dit gebied leven wilde, vaak witte, paarden waarvan wordt gezegd dat ze afstammen van de paarden die op de schepen zaten van de Spaanse Armada die hier aan de Ierse kust ten onder gingen in de 16e eeuw. Veel Spanjaarden die het overleefden zijn hier ook opnieuw een bestaan beginnen op te bouwen en vandaar dat het uiterlijk van de mensen die hier wonen van oorsprong mensen zijn met heel donker haar.

En dan is daar ineens een ander plaatje tussen alle rododendrons namelijk Kylemore Abbey. Tijd voor een inwendig bezoek aan het klooster is er niet maar we maken er wel een korte fotostop en kunnen een take away koffie of thee scoren.

Bij de Doo Lough Pass is een verschrikkelijk drama gebeurd in 1849. Na veel mislukte oogsten en eenzijdige landbouw (alleen aardappelen en de goede werden aan Engeland verkocht) heersten er in Ierland een verschrikkelijke hongersnood. Een grote groep mensen had gehoord dat ze eten zouden krijgen van een landheer en liepen 25 km met hun zwakke lichamen van Louisburg naar Delphi Lodge. De landheer stuurde ze terug zonder eten, weer 25 km...meer dan 400 mensen kwamen hier om.

In Clew Bay liggen (zo zeggen ze) 365 eilandjes, voor iedere dag eentje.
Vanaf Croagh Patrick (een berg van 764 meter) heb je een geweldig mooi uitzicht over de bay.
De berg dankt zijn naam aan St.Patrick, de beschermheilige van Ierland. De berg was/is een plek voor een pelgrimstocht.
We lopen erop tot de losse stenen beginnen, daar stop onze pelgrimage.
We lopen nog naar het Great Famine National Monument. Een herinnering aan de verschrikkelijke hongersnood.
Het aantal Ieren was in 1840 ongeveer 8 miljoen. Na de hongersnood tot 1850 waren dat er nog 3,5 miljoen. Grote aantallen zijn ook in die tijd geëmigreerd.
Ik heb daar wel eens over gelezen dat als het eten op een andere manier was verdeeld dit grote aantal slachtoffers er niet was geweest.

We lunchen in Westport, leuke kleine plaats. We kopen vers belegde broodjes/wrap bij de supermarkt en eten dit lekker op aan de waterkant in een parkje in de zon. Man o man wat is het een geweldig mooi weer.

Vanaf Westport pakt Johnny een snellere weg. Veel medereizigers gaan naar de tandarts...een gevleugelde uitspraak...Ze liggen te slapen met hun mond open. IJsbrand produceert zelfs harde snurkgeluiden en helt over naar het gangpad. Willy zit al klaar om hem op te vangen maar dat is net niet nodig.
Ik zit lekker te lezen.
Jeroen weet na een tijdje iedereen weer wakker te maken met wat Ierse muziek, the Dubliners, the Pogues en natuurlijk komt Wild Rover voorbij. Die heb je in ontzettend veel variaties.

Als laatste stoppen we bij Drumcliff. Op de begraafplaats van zijn grootvaders parochie ligt hier het graf van de Ierse dichter, toneelschrijver en nobelprijs winnaar literatuur in 1923 William Butler Yeats. Jeroen leest een paar vertaalde gedichten voor.

Ons hotel ligt in het dorpje Stranorlar, dat ligt vast aan het andere dorpje Ballybofey. Beide totaal onbekend maar het is een goede uitgangspositie voor de dag van morgen.


Ps: ik ben niet kapot van de groepsfoto, sommige reisgenoten staan er onherkenbaar op...

Geschreven door Brouwertje