Helaas was het avondeten van gisteren, een echte Nepalese maaltijd, voor ons veel te pittig. We stonden in de brand, zo jammer van de smaak. En die ober bleef maar lachen.

Vandaag zijn we wat langer op bed blijven liggen, een vrije dag dus we doen het rustig aan.
Ziet er weer wat heiig uit, zelfs iets meer dan gisteren. Goed dat we dus gisteren die trekking hadden vanaf dat uitzichtpunt. Het is overdag in de zon een graad of 25, als de zon weg is koelt het wel snel af, dan is een vestje weer prettig.
Spierpijn valt overigens mee, zijn we toch sportiever dan we dachten.

Mijn kwetsuren lossen vanzelf op dus dank voor alle tips pap en mam vd Haagen maar ze zijn niet nodig. Hand is nog maar een beetje blauw en mijn blauwe oog lijkt nu op een jammerlijk uitgelopen oogschaduw en mascara...

Na een ontbijtje van muesli met curd en vruchten hebben we een taxi genomen naar de
World Peace Stoepa die aan de overkant van het meer op een berg ligt.
We spreken van tevoren een prijs af.Hij wacht op ons bij de stoepa zodat we ook weer terug kunnen.
De rit de berg op is hilarisch. Er is op hele stukken gewoon geen weg. De weg is weg :-)
We worden zo door elkaar geschud niet normaal, en die arme schokbrekers! Ook tegenliggers, gelukkig rijden ze hier links dus we zitten tegen de berg aan. Ook nog zo mooi van de week: een reisgenoot had echt een schrikreactie toen onder het rijden de bijrijder even opstond om iets te pakken, zij dacht wat gaat onze chauffeur nu doen, haha.
Eenmaal boven zien we een hele mooie stoepa. Na de 2e wereldoorlog is deze door Japanners gebouwd en hij behoort tot een serie van 80 peacepagodes die door Europa, Azië en Amerika gebouwd zijn.
Aan vier kanten beelden van boeddha en prachtig uitzicht over de bergen en het meer. De Himalaya zien we een heel klein puntje.
Dan weer naar beneden. Een andere weg dan heen maar net zo'n bergpad vol met hobbels en kuilen. Beide handen maar aan het stuur aub.
Beneden is een hele grote bult en ik dacht nog dit gaat het niet worden maar hij gooit gewoon die auto eroverheen! Voelde en hoorde het schuren bij mijn voeten.

's middags huren we een roeiboot voor een tocht over het Phewameer. Ze willen ons een bestuurder aansmeren maar wij willen zelf roeien. Een jochie zegt gewoon ik ga mee, dacht het niet...Uiteindelijk sust een oude man de commotie en mogen we zelf roeien. Wel moeten we verplicht 2 zwemvesten mee.
Duurt even voor we de slag te pakken hebben. Voel de ogen in mijn rug prikken van zie je wel die vrouwen kunnen er niets van.
Wij liggen ondertussen dubbel van de lach... We blijven wel zitten want de boot wiebelt wel. Beter maar niet opstaan maar laag bij de bodem van de boot blijven.
Maar goed dat we de boot twee uur hebben gehuurd want we gaan niet al te hard vooruit.
Om de hoek moet ergens een eiland liggen met een tempel en dat is ons doel.
Blijkt niet zo ver te zijn maar aanleggen doen we er maar niet. HO! Daar valt mijn peddel overboord...gelukkig een houten dus hij lijkt te zinken maar komt dan boven drijven ;-)
We blijven ook maar uit de buurt van andere bootjes om aanvaringen te voorkomen...
We krijgen trek, lunch overgeslagen, dus de bus pringels gaat open. Die werd gisteren nog even snel afgestoft toen we hem kochten. We gooien hem naar elkaar over, kruimels zijn het toch al.
Het is heerlijk in de zon op het water.
Ruim op tijd zijn we terug bij het verhuurpunt.

Voor etenstijd hebben we nog een praatje van Prakash over de aankomende dagen. Hij blijft wat wazig... In mijn top drie komt hij niet als reisleider ;-)

Vanavond gaan we voor de Mexicaanse keuken.
Lekkerrrr. Op de terugweg dacht Roos Prakash te zien zitten, noemt ze hem ineens Namaste....we pissen zowat in ons broek...

Morgen verlaten we Pokhara en gaan we op weg naar het nationale park Chitwan. Verheugen ons.

Geschreven door Brouwertje