Voor we de stad verlaten heeft Leonie haar zinnen gezet op een hardloopsessie, mits we vroeg genoeg wakker zouden zijn...Dussss daar ging ze hoor om 5.50 uur in vol tenue. Ik kon prettig rustig aan doen, tas ingepakt en liggen lezen.
Na iets meer dan een uur was ze terug, bezweet maar voldaan. Missie volbracht.
Helaas blijkt het ontbijttentje waar we later weer binnen willen gaan nog niet open. Dan maar bij Starbucks.
Om 8.10 uur rijden we weg uit Vancouver. Geen echt druk verkeer ondanks dat het spitsuur is voor werkende mensen denk ik dan.

We hebben een lange rit voor de boeg. O zeg wat is die cruise controle fijn!
Al snel is de stad achter ons en rijden we tussen bergen. De wegen zijn prima, de lucht is blauw met wolken. Op de bergen eerst nog veel bomen, loof- en naaldbomen. Later op de dag gaan we van het zeeklimaat over in het woestijnklimaat, de temperatuur buiten loopt op van 14 naar 27 graden en daalt later weer na een paar kleine buitjes naar 17 graden. De bergen hebben minder bomen en meer hier en daar struiken.
Aan het einde van de ochtend bereiken we Hell's gate. Een kloof in de Fraser canyon waar de Fraser rivier spectaculair zijn weg vindt. Met een kabelbaan kan je naar beneden. Er is een brug, restaurant, zalmmuseum en fudge factory.... Leuke plek voor een stop! We lunchen er en kunnen een stuk fudge ook niet weerstaan om mee te nemen voor later. Voor het bekijken van de zalm is het nog te vroeg, de zalmtrappen liggen nog boven water.

Na nog een korte stop voor zitplaatswissel rijden we even over 16 uur 100 Mile House binnen. De reisdag is ontzettend meegevallen.
We hoeven niets aan de autospiegels en bestuurderstoel te veranderen dus dat is lekker makkelijk.
We zien meteen ons hotel en checken in. Na de bagage op de kamer gelegd te hebben bekijken we nog even de opties die hier te doen zijn. Leonie heeft gelezen over Mud Lake, dat je daar omheen kunt wandelen, goede plaats voor veel vogels. Hmmmpf, niet helemaal duidelijk waar het is als we het internet opgaan. En bij het plaatselijke VVV worden we aardig en enthousiast ontvangen door de Duitse (!) medewerkster maar zij heeft nog nooit van Mud Lake gehoord. Willen jullie niet om de 100 Mile March lopen, ook een meer waar ieeeeedereen van over de hele wereld voor naar deze plek komt aldus de Duitse vvv-ster. Tja, tegen zoveel enthousiasme kunnen we niet op, een kaart met vogels die we kunnen spotten kunnen we nog net afslaan...
Oké, het is een leuk rondje om te lopen, enkele vogels gezien en geen andere globetrotters tegengekomen. Misschien is dan toch ieeeeedereen van over de hele wereld hier al geweest haha.

In Nederland had ik restaurant Happy Landing gezien op tripadvisor. Een restaurant met Zwitserse eigenaar en volgens veel reviews heerlijke schnitzels. Hmmmm, helemaal top was het!

The next Day:

Lekker geslapen allebei. Na een eenvoudig ontbijt (inbegrepen) gaan we eerst geld pinnen en dan uitchecken en op weg. De oorspronkelijke route hebben wij doormidden gehakt en dat blijkt achteraf een uitstekend idee. Na twee uur rijden bereiken we het Wells Gray park. Dit is een 5000 km2 groot natuurgebied in de oostelijke Cariboo Mountains.
De toegang is gratis en bij het visitor center halen we een kaart van het gebied. Er tegenover zit Strawberry moose snackery waar we op dringend aanraden van Annie een beker thee nemen en een lekkere walnootmuffin.

Het natuurgebied blijkt schitterend! Ongelofelijk dat bijna iedereen direct doorrijdt naar Jasper en Banff. We zien hele mooie watervallen en beklimmen een berg om de Osprey lookout te zien.
Poepoe, valt niet mee, een hele klim en we zien alleen maar bomen om ons heen dus weten of je er bijna bent is niet aan de orde. Leonie klimt een stukje vooruit en ineens hoor ik een kreet van boven komen: er is een bank en het uitzicht is geweldig!
Joehoe! Was zeker de klim waard.
De weg door het park is eerst geasfalteerd en gaat halverwege over in een onverharde weg. Niet hard rijden dus (en de auto is er heel vies van geworden). Aan het einde van de weg is het Clearwater meer, op het eind van de steiger zitten we heerlijk een tijdje. Ik ben één met de natuur zegt Leonie!
De stand van zaken voor wat betreft het gespotte 'wild': een muis, een eekhoorn en honderden muggen. De laatste waren vervelend, we moesten ze ook steeds uit de auto verwijderen na een stop.

Op de weg naar ons hotel in Blue River komen we langs het gehucht Avola waarvan ik op tripadvisor heb gelezen dat er een pub is waar je de beste burgers ter wereld kunt eten.
Bij het tankstation gooien we de auto weer vol en de man vraagt of we gaan eten. Ja zeggen wij we gaan naar de Log inn pub voor de wereldberoemde burger... Hij reageerde amper, zei hmmpf nog nooit van gehoord. Jullie moeten naar Blue river daar zijn ook zat restaurants... Nee, zei Leonie, we willen naar die pub. Hij had vast ergens connecties....ergens een broer met een restaurant of zo.
Werkelijk op een steenworp afstand vinden we de pub. Een aardige vrouw heet ons welkom en we vertellen over de man bij net tankstation. O, zegt ze, wat een stinkerd! Ik koop er altijd sigaretten. Terwijl onze burgers maakt hoor ik haar weer zeggen: wat een stinkerd!
De burgers waren de lekkerste ooit!!!

Het is daarna nog zo'n drie kwartier rijden naar Blue River. Ons hotel ligt langs de highway. Inchecken, douchen en gestrekt. Lezen en voorbereiden voor morgen, verslagje schrijven.


Ps mam: hoop dat pap bijkomt van die sondevoeding en hij meer energie krijgt. Fijn dat mijn dappere dodo Lizzy niet meer wegschuilt voor u.

Ps Jef: lieverd, ik ben nog steeds geen beer tegengekomen maar zal voorzichtig zijn!

Geschreven door Brouwertje