We vertrokken al om kwart voor negen, want we waren al vroeg gaan slapen. We hebben nog wel eerst door het dorp gelopen om wat foto's te maken, maar het dorp is maar klein dus dat was gauw gebeurd. Onze kamer zat in wat eens een watermolen met bijgebouwen is geweest. Het is nu omgebouwd tot een partycentrum.
In Virton hebben we ontbeten ( koffie met een croissant is voor ons genoeg) en toen op naar le Clerjus. Onze navigatrice gaf aan dat we daar rond drie uur zouden arriveren. Dat vond ik wel erg lang. Het bleek dat ze nog op ecologische route stond en niet op snelste route. Toen dat was recht gezet werden we naar de snelweg geleid en waren we om kwart voor twaalf in Epinal. Vandaar is het nog twintig minuten naar ons huisje maar dat is wel de laatste grote stad voor le Clerjus.
We vonden een parkeerplaats onder de markthal en dat is voor ons altijd een aantrekkelijke plaats voor het vergaren van lokale producten. De rillette de oie konden we natuurlijk niet aan onze neus voorbij laten gaan en ook een rookworst konden we niet laten liggen. Toen de stad in. Dat viel wel een beetje tegen. De moezel stroomt er wel met een rot vaart doorheen en in een zijtak kan je ook nog met je kajak wedstrijd varen maar veel meer interessante dingen zagen we niet. Dus dan maar aan de lunch. Het meest geprezen restaurantje zat natuurlijk vol, want het was ook maar een heel klein restaurantje. Dan maar naar de brasserie er naast waar we best lekker hebben gegeten en waar ze een heel goed biertje schonken: "Het beest van de Vogezen".
In de brasserie had ik wat over Epinal gegoogeld en gezien dat er een Chinese toren moest zijn nog geen drie minuten lopen van de brasserie. Nu zag de basiliek tegenover de brasserie er van buiten ook heel interessant uit, maar basilieken vind je vrijwel overal en naar Chinese torentjes moet je met een Chinees lantaarntje zoeken in Frankrijk, dus daar eerst maar naar toe.
De Chinese toren was verstopt op een binnenplaats achter een groot huis en bleek een vermomde trap te zijn naar hogere delen van Epinal. Zoiets hadden we ook al een paar keer meegemaakt in Spanje. Daar zat er dan altijd een lift in, maar hier moest je gewoon een trap van vier verdiepingen nemen. Dat hebben we dus maar niet gedaan.
Op naar de basiliek. Van buiten ziet hij er heel bijzonder uit, een samenraapsel van allerlei bouwstijlen. Die zie je van binnen ook wel een beetje, maar het is er zo donker dat je wel heel goed moet kijken wil je überhaupt iets zien.
Dat het een samenraapsel is is wel te begrijpen want ze zijn al in de elfde eeuw begonnen met bouwen en pas eeuwen later gestopt.
Toen hadden we het wel gezien. We zijn nog even bij een supermarche aan de rand van Epinal gestopt om wat noodzakelijke eet- en drinkwaar voor de komende dagen in te slaan en hop naar Le Clerjus.
Het was ondertussen al behoorlijk gaan regenen maar bij onze aankomst brak de zon zowaar door de wolken om ons te verwelkomen.
Het aankomst ritueel:

Eerst in het donker zoeken naar de map met instructies:
1. Elektriciteit: druk op het kleine zwarte knopje bij de meter. Het knopje is niet echt klein wel vierkant en na één keer drukken gebeurt er niks. Nogmaals drukken heeft geen effect. Na even wachten druk ik nogmaals. De knop geeft nu meer tegendruk en warempel het licht gaat aan.
2. Zet de CV aan. Dat gaat zonder enig probleem
3. Open de hoofd waterkraan. Hier had ik wel tegen opgezien. Eileen had hem bij ons vertrek niet zonder moeite kunnen dichtdraaien. Hiervoor moet je je hand in een donker gat in de bodem van een keukenkastje steken en dan de kraan zien te vinden. Je weet nooit hoeveel ratten en of ratelslangen zich daar hebben kunnen verzamelen in de drie maanden dat er niemand was. Maar het viel mee met het licht van de telefoon kon ik in het gat kijken en er was geen rat of ratelslang te bekennen. Ook ging de kraan vrij makkelijk open.
4. Fikkie steken. Dat doe ik altijd graag. Eerst het fornuis en dan de open haard. Hout genoeg. Er ligt een flinke voorraad bij het fornuis en bij de haard en ook ligt er nog op de deel. Alleen de lucifers in de kamer waren niet goed meer maar die uit de keuken deden het nog prima.
En zo zitten we dan lekker met een drankje voor de dichte open haard ons op te warmen.
We hebben wel een probleem. We hebben Annekes e-reader waarvoor we eigenlijk kwamen nog niet gevonden.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis