Gisterochtend vertrokken we naar Vietnam. Om te beginnen: Ho Chi Minh Stad, beter bekend als Saigon. Het is een stad met 13 miljoen inwoners, en volgens onze gids, die Minh heet, zijn er een miljoen scooters. We waren net te laat hier. Als we een dag eerder waren geweest hadden we een typhoon meegemaakt. Je kunt dat natuurlijk zien als iets positiefs of iets negatiefs. Het zou wel een hele ervaring zijn geweest, maar misschien niet zo'n leuke. De mensen hier vinden het maar heel gewoon. Het schijnt dat er veel vliegtuigen niet hebben kunnen landen vanwege de storm, dus het is toch maar goed dat we dit niet hebben hoeven meemaken.
Het duurde ongeveer een uur op het vliegveld om onze visa te regelen. Het reisbureau had gezorgd voor uitnodigingsbrieven, een kostbare aangelegenheid. Voor de uitnodigingsbrieven moesten we p.p. 40 Euro betalen, en voor de visa in Vietnam ook weer $50 p.p. We hebben nu wel ' multiple entry' visa, want we gaan tussendoor nog naar Cambodja en dan weer naar Vietnam.
Op de luchthaven zagen we posters over plaatsen in Vietnam: Danang, en Dien Bien Phu. Zo raar, die namen kwamen ons nog zo bekend voor: in de 60er en 70er jaren waren ze vaak in het nieuws als er weer ergens gevochten was.
Nadat we in het hotel waren ingecheckt gingen we de stad in. Dicht bij het hotel was een park, met daarin een ' paleis voor de hereniging van Vietnam', maar dat ging net dicht toen we er aankwamen. Nou waren we toch niet van plan om er naar binnen te gaan. Er zijn hier ook nog oorlogsmusea, en daar zullen we ongetwijfeld nog wel een keer naar toe gaan. In het park waren een stel mannen voet-badminton aan het spelen, en dat zag er heel grappig uit. Ze konden het heel goed. Je moet er heel lenig voor zijn. Ook staan er in het park veel fitness toestellen, die bijna allemaal bezet waren. Later zagen we dit ook bij andere parken.
In het centrum hebben we o.a. het oude postkantoor bezocht, een mooi gebouw uit de dertiger jaren, met mozaïeken op de vloer, een beetje in de koloniale stijl. Het is nog steeds in gebruik als postkantoor, maar er waren ook winkels in gevestigd waar voornamelijk toeristenmeuk te koop was. Naast het postkantoor stond de Kathedraal, maar die was gesloten i.v.m. renovatie. Ook was er nog een oud gebouw dat als een soort Communitycentre op de kaart stond, ik denk dat het vroeger ooit gemeentehuis is geweest. Veel gebouwen stammen uit de koloniale periode, maar er zijn ook een paar opvallende moderne torens gebouwd, zoals dat hoort in een wereldstad. Het kapitalisme heeft hier toch weer stiekem voet aan de grond gekregen.
Het verkeer is wel een uitdaging, vooral vanwege de enorme hoeveelheid scooters. De scooterrijders denken echt dat de weg van hun is. Ze zijn hondsbrutaal, kruipen altijd voor en hebben geen idee waar zebrapaden voor zijn, want ze rijden je gewoon op het zebrapad van de sokken. Veel mensen dragen mond/neuskapjes, en dat is geen overbodige luxe. Als je hier dagelijks door de stad moet lopen of rijden op je scooter kan je dat zo maar een aantal jaren van je leven kosten. De herrie is oorverdovend, afgezien van de motoren zijn er ook nog de claxons. In het centrum van de stad is een groot plein waar een paar brede straten vanaf lopen, een hele brede avenue waar in het midden een groot voetgangersgebied is. De andere is op het ogenblik niet begaanbaar omdat er een metro wordt aangelegd, het is een door hoge schuttingen omgeven bouwput. Er is een smal pad langs de winkels waar je kunt lopen, maar het is ongezellig. Alleen bij de zijstraten kan je naar de overkant komen, maar daar moet je weer uitkijken met oversteken, om de al eerder genoemde reden.
De hele stad is al in kerstsfeer, met namaak kerstbomen en lichtjes en zo.
We hebben gegeten in een typisch middenklasse restaurant. Wel netjes, niet gezellig. En de bediening sprak amper Engels. Toch hebben we er een paar bijzondere dingen gegeten, zoals tempura van gevulde courgettebloemen en gestoofde eend. Anneke had ook nog een rundvleesgerecht besteld, maar dat hadden ze blijkbaar vergeten. Achteraf geen ramp, want we hadden al genoeg gegeten. En er stond een exotisch toetje op het menu met lotuswortel, maar dat hadden ze helaas niet meer.
We vonden het redelijk schoon in de stad, en de meeste mensen waren goed gekleed. Maar ja, dit land heet de Socialistische Republiek Vietnam, en de staat zal er wel een flinke schoonmaakploeg op na houden. Vandaag, toen we naar het westen reden, zag we er een aan het werk. Allemaal in kleurige hesjes waren ze bezig een parkje schoon te maken.
Het ontbijt in de hotels waar we tot nu toe verbleven was altijd zeer uitgebreid. Er was een grote keus aan westerse en oosterse gerechten. Om te beginnen was er veel exotisch fruit: watermeloen, papaja, ananas, drakenfruit en vandaag zelfs maracuja. Yoghurt en Muesli en pannenkoekjes en jam en zoete broodjes. Je kunt je eitje op verschillende manieren laten klaarmaken, er is bacon en worstjes en baked beans of zelfs gebakken aardappels. Maar ook gebakken rijst en mie en geroerbakken groenten. O ja, en er is ook brood, maar dat valt nogal tegen. Van dat casinobrood om te roosteren, of oud stokbrood. Nou ja, je moet dus selectief zijn. Maar wij beginnen wel elke dag met vers fruit.
Vanochtend werden we om 8 uur opgehaald door de gids en de chauffeur en vertrokken we naar Can Tho. Dat ligt aan één van de grote rivierarmen in de Mekong Delta. Naast onnoemelijk veel kleine zijn er twee grote vertakkingen van de Mekong, de boven- en de onder Mekong. Deze zijn ongeveer zo breed als 20 Rijnen naast elkaar. Beide worden overspannen door enorme bruggen. Het was een fascinerend gezicht om er overheen te rijden. Ons hotel ligt vlak bij één van de kleinere rivierarmen, die ongeveer zo breed is als de Rijn. In het water drijven grote 'eilanden' van waterhyacinth. Sommige van de kleinere vertakkingen zijn hier helemaal mee vol gegroeid. Natuurlijk is er ook veel scheepvaart, van moderne vrachtschepen tot de meest wrakkige (woon)bootjes. Ook staan er veel huisjes dicht langs het water, of op palen boven het water. Het water ziet er niet uitnodigend uit om in te gaan zwemmen. Het stroomt hard en is heel modderig (murky is hiervoor een goed woord in het Engels).
Onderweg hebben we koffie gedronken in een luxe wegrestaurant. Er waren allemaal paviljoenen met vijvers ertussen en mooie planten. Er was een café en een restaurant en moderne toiletten. Het was nog te vroeg om te eten, maar aan de achterkant van het restaurant konden we zien dat alles vers bereid werd. Er stonden grote aquaria met verschillende soorten vis en garnalen. Zelfs de kip was heel vers, want die werd uit een hok gegraaid en meegenomen naar de keuken. Voor de gewone Vietnamezen zijn er overal langs de weg cafeetjes met hangmatten en een tafeltje ernaast.
We hebben hier een soort bungalow met buitenbadkamer in een 'rustiek' landelijk park. We zitten nu in de 'eetkamer', een overdekt terras van bamboe. Je kunt hier zelf je bier uit de koelkast pakken, maar je moet wel opschrijven wat je neemt. Eten moet je minimaal een uur van tevoren bestellen. Naast ons complex is een tempel van een sekte die volgens onze gids pas in 1928 is ontstaan. De tempel is versierd met swastika's, in veel Oosterse godsdiensten een symbool voor geluk en voorspoed.
Vanmiddag zijn we met onze gids gaan fietsen. Eerst langs de rivier naar een boeddhistische tempel. Dit is de grootste van Zuid Vietnam, maar is pas 4 jaar oud. Het was heel mooi met natuurlijk heel veel goud, maar wel heel anders - veel soberder - dan in Bangkok. Op boeddhistische feestdagen komen mensen uit heel Vietnam hier naar toe.
Volgens het kaartje van ons verblijf was er een fietspad langs een riviertje terug. Onze gids wist dat niet maar wilde het wel proberen. Het pad langs de kreken, door de velden met bananen, kokospalmen, rijst, mais en nog vele andere gewassen was eerst nog breed en goed geplaveid, maar werd steeds smaller en op een gegeven moment konden we niet meer fietsen maar moesten we met de fiets aan de hand klunen over smalle dijkjes van dikke, vette klei, tussen de jonge aanplant van bananenbomen door. Tenslotte kwamen we weer bij een 'befietsbare' weg. Het is hier heel drukkend warm weer, waardoor je weinig energie hebt om je erg in te spannen. Anneke zorgt ervoor dat ze altijd goed ingesmeerd is met 'deet'.
's Avonds hebben we 'hotpot' gegeten. Er stond een pan met bouillon op een brander waarin een hele, in stukken gehakte meerval (catfish) zat en stukken aubergine en spek. We kregen er een bord bij met groente : twee soorten 'morning glory', (dat is hier een hele populaire groente), en diverse soorten bloemen. Die groente moet je naar believen in de bouillon gooien. Je eet het met rijstnoedels. Het was wel lekker, maar Anneke is niet zo'n liefhebber van vis met graten er nog in, bovendien viste ze op een gegeven moment de kop er uit, dat zag er niet zo smakelijk uit. Het was ook allemaal veel te veel. Verder proefde je de smaak van de groente niet meer zo als ze een tijd in de kokende bouillon hadden gelegen. De ervaring was de moeite waard, maar niet voor herhaling vatbaar, althans, niet op deze manier.

Video op Youtube:
2 Saigon 5’59” : https://youtu.be/cmv3y2GuUbg

Geschreven door Annekeenhans.op.reis