Ook zonder airco heb ik vannacht prima geslapen. Nu was het wel laat voor ik naaar bed ging en waren we redelijk geradbraakt door de reis, maar daardoor had ik eigenlijk nog maar weinig slaap. Het hielp wel dat iedereen al naar bed was gegaan en ik in mijn eentje al het bier dat we besteld hadden moest opdrinken. Een kon ik niet meer op, maar die kon ik vanmiddag na onze jungle tocht zo weer omruilen voor een koude, want een koelkast hebben we ook niet.
Eileen en ik zijn om zes uur eerst een wandeling geen maken door het dorp. We hadden al gauw een zelf benoemde gids bij ons. In Marroko laat ik altijd direct merken dat ik daar niet van gediend ben en dat ik ze toch niks betaal. Nu ben ik wat milder geworden, de mensen hier moeten toch ook eten en door covid is het buitenlands tourisme vrijwel ingestort.
Bukit Lawan is best een mooi dorp en in het weekend komen hier ook veel mensen uit Medan. Nu was het gelukkig maandag. dus ook Indonesische touristen hebben we niet gezien. De buitenlanders komen hier voor de Oerang utans en voor jungle tracks, de Indonesiërs voor de rivier. Die is hier namelijk schoon en dat vind je niet vaak in Indonesië. Omdat de meeste Indonesiërs niet kunnen zwemmen, de rivier vij snel stroomt en men toch in het water wil zitten hebben ze langs de oever met dammetjes kleine zwembadjes gemaakt waar je zonder gevaar in het water kunt zitten. Natuurlijk als vrouw wel geheel gekleed.
De gids bracht ons ook naar mooie plekjes die Eileen bij haar vorige bezoek nog niet ontdekt had.
De jungle tocht was erg mooi. (dat mag ook wel voor die paar miljoen die we moesten neer tellen en dan moet je nog zelf lopen ook). We gingen met twee gidsen. een om Mischa te dragen en een om mij te helpen bij de moeilijke stukken en die waren er veel. We moesten eerst een eind de berg op over vaak glibberige paden, maar mijn gids stond altijd klaar om me te helpen. We waren nog nauwelijks op pad of we zagen al de eerste Orang (mens) Utan (bos). Het was niet veel meer dan een harige kluit in de boom. De jungle is hier nog gewoon een rubber plantage waar ook andere apen zaten. De Thomasleaf monkeys die dol zijn op de vruchten van de rubberboom. Het binnenste van de pit vinden ze nog lekkerder maar daar kunnen ze niet bij. Ze proberen ze wel kapot te gooien op de grond, maar dat lukt niet altijd. Als jij ze voor ze kraakt komen ze wel uit de boom om ze van je aan te nemen. Vlak voor we in het nationaal park kwamen was er nog een guest house waar we heerlijke klapper hebben gedronken en gegeten. Ze hadden daar om de doerian bomen blikken platen gedaan omdat de doerian anders door de open werden opgegeten. Ook daar zagen we in de bomen een orang utan. Al vrij snel toen we het nationaal park waren ingelopen zagen we een moeder met baby in de boom. Het pad werd steeds moeilijker begaanbaar, Steeds vaker moesten we over omgevallen bomen klauteren en had ik de hulp van mijn gids nodig. ik dreef ondertussen in mijn kleren en voelde me net een wandelend zwembad. Dus toen de gids zei dat het alleen maar zwaarder werd en voorstelde terug te gaan was iedereen daar eigenlijk wel blij mee. Bij de uitgang van het park kregen we nog een fruit tractatie met mandarijnen, ramboetans, pisang, passievruchten en de lekkerste ananas die ik ooit gegeten heb. We werden er wel heel kleverig van want het sap liep langs onze ellebogen.
Om een uur waren we weer terug in het hotel. Eileen is regelrecht de rivier in gelopen ik ben gaan douchen en heb nauwelijks gemerkt dst er alleen koud water is.
Aan het eind van de middag zijn Eileen en ik nog gaan zwemmen. We hebben een mooi plekje gevonden bij een hotel aan de overkant. De rivier stroomt wel snel je dtijft zo een heel eind mee en het valt niet mee om naar de overkant te zwemmen.
''s avonds is er nog een vriendin van Eileen langs gekomen die ze ontmoet heeft toen ze verleden keer hier was.
En na het eten was ik zo moe dat ik meteen ben gaan slapen.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis