Voor vandaag had Jos een Sunday outing georganiseerd. Om negen uur stonden hij en Frans en zijn Khmer lerares, Sochon, met 2 tuktuks voor ons hotel. Sochon is ook lerares Engels en wil eigenlijk wel gids worden. Dus nu kon ze vast oefenen. Zij had eigenlijk de trip geooganiseerd en de tuktuks waren ook door haar geregeld (de drivers waren (schoon)familie leden). Ze woont in een dorpje vlak bij een heel groot meer(ongeveer zo goot als Nederland) ten zuiden van Siem Reap. Het heet Tonle Sap. Hier zijn een aantal zogenaamde floating villages. Eigenlijk drijven ze helemaal niet maar staan ze op heel hoge palen. Het komt er op neer dat het verschil in waterhoogte in dit meer tussen de droge en de natte tijd ongeveer 9 tot 12 meter is. In de droge tijd zijn deze dorpen over de weg te bereiken , dat is maar een of twee maanden per jaar. De rest van het jaar staat het meer of minder onder water. In de Lonely Planet had Anneke gelezen dat vooral het drijvende dorp het dichtst bij Siem Reap een echte toeristenval is, gespecialiseerd in het uitmelken van toeristen. Gelukkig gingen wij naar een ander dorp, iets verder weg. Het meer schijnt te stikken van de vissen en de garnalen, dus willen de mensen graag dicht bij het water wonen.
Het was ongeveer een uur rijden per tuktuk, eerst langs de grote weg, maar toen we eenmaal afgeslagen waren werd het echt leuk. Er is altijd zoveel te zien op het platteland van Cambodja. Bij een dorpje moesten we toegangskaarten kopen voor het Nationale Park. Toen reden we een stoffige dijk op. Dit was wel even afzien. Bussen die ons inhaalden bestoven ons met enorme wolken rood zand. Het half droogstaande kanaal naast de dijk begon zich steeds verder te vullen, en er verschenen ook steeds meer toeristenbootjes die er lagen te wachten. Op het laatst zat het verkeer zo muurvast dat we maar uitgestapt zijn en verder zijn gaan lopen. Een Cambodjaan stond met een groot fototoestel alle buitenlanders te fotograferen. Een van de honderden boten die er lagen bleek voor ons te zijn. Toen we van de dijk in de boot geklommen waren, begon het schippertje (nog geen 15 jaar oud), zijn boot tussen de andere boten uit te wurmen. Na wat geduw, gebots, gekeer en gedraai konden we eindelijk weg varen. Het was een heerlijk tochtje. Allengs werd de vaart steeds breder, en na ongeveer 20 minuten varen kwamen de eerste huizen van het dorp in zicht. Het eerste was het politiebureau. De huizen stonden allemaal op zeer hoge palen en hadden verschillende 'verdiepingen'. Op de aller bovenste wordt gewoond. Alle verdiepingen daaronder worden gebruikt voor opslag, of voor de kippen. Sommige huizen waren kleurrijk geschilderd en hadden ook nog bloembakken op hun 'balkons' staan. Bij de tempel, die op een terp stond, legden we aan. We konden daar het dorp inlopen. De 'hoofdstraat' stond droog. Hans liet zich verleiden wat potloden en schriften te kopen, die wilde hij in het dorpsschooltje aan een leerkracht geven om uit te delen aan de beste of armste leerlingen. Hij was echter vergeten dat het zondag was en de school gesloten. Hij besloot ze dus maar zelf uit te delen aan de rij kinderen die zich al voor hem had opgesteld. Maar aan de rij kinderen kwam geen eind: ze gaven gauw hun schrift of potlood af aan mama en sloten zich dan weer achter aan in de rij. We denken dat mama alles weer netjes in plastic heeft verpakt en aan een volgende toerist heeft verkocht.
We kwamen bij een schooltje: het was een gratis school waar alleen Engelse les werd gegeven, zowel aan kinderen als aan volwassenen. Hele ouderwetse schoolbankjes, een schoolbord, verder was er niets. Er zijn in het dorp wel gewone scholen, een basisschool in ieder geval. Toch vertelde iemand dat veel kinderen al vanaf hun 9de niet meer naar school gaan. Onze gids, Sochon, zei dat ze les gaf op een middelbare school 60 km. vanaf Siem Reap, en dat ze daar elke dag op haar scooter naar toe moest rijden en weer terug.
Na even door het dorp te hebben gelopen gingen we weer terug naar de boot. Een eindje verderop stond de Katholieke kerk, ook op palen. Duidelijk minder rijk dan de tempel. We moesten nog ongeveer 10 minuten varen voor het kanaal in het meer uitmondde. De overkant was niet te zien. Onderweg kwamen we langs een 'drijvend' restaurant met ook een bovenverdieping. Op de terugweg zijn we daar gaan lunchen. We voeren een klein eindje het meer op en bleven daar toen wat ronddobberen. Het bootje waarin we zaten mocht niet verder het meer op, daar was het te klein en onveilig voor. Er was daar ook een drijvende krokodillenfarm met restaurant erbij. We hebben die niet bezocht.
Toen we later terugvoeren het kanaal in kwamen we bij het restaurant waar we hebben geluncht. Het was net een apenlunch want we zaten boven in de bomen. Daar waren grote platforms, wandelpaden en huisjes gebouwd voor de toeristen. De lunch was best goed en we hebben heel wat afgelachen. Na de lunch hebben we nog een wandelingetje gemaakt door de boomtoppen. Hoewel we maar een biertje op hadden leken we wel dronken, maar dat kwam om dat de planken vaak helemaal scheef lagen en soms het hele pad vervaarlijk wiebelde. Anneke hield het al snel voor gezien maar de 3 mannen zijn helemaal tot het eind gelopen. Niet ver van de krokodillenfarm hield het ineens op.
Daarna zijn we weer eerst weer teruggevaren en nadat on schippertje de neus van zijn bootje tussen de andere boten had gedrongen konden we uitstappen en naar onze tuktuks lopen. De fotograaf stond er nog steeds en begon gelijk te telefoneren toen hij ons zag. Even later werden we aangeklampt door kinderen die ons een plankje wilden verkopen met foto's van het dorp en een grote foto van jezelf er midden op. Ze kosten maar 2 dollar. Vroeger stonden zulke fotografen ook altijd bij de ingang van dierenparken en attractieparken in Nederland, maar ik heb ze al een tijdje niet gezien. We hebben het aanbod vriendelijk afgeslagen. We gingen weer verder met de tuktuk en om een uur of drie waren we weer in ons hotel. Daar zijn we eerst maar eens het zwembad in geplonsd, want we waren intussen oververhit.
We vonden deze tocht superleuk, het was een hele ervaring.
's Avonds, voor we gingen eten hebben we ons aangemeld voor een kookklas voor de volgende ochtend.
We hadden ons bijna verslapen, maar toch konden we snel ontbijten en waren we ruim op tijd bij het restaurant. Eerst kregen een welkomstdrankje uit hele mooie olifantenbekers. Hans vond het niet te drinken omdat het veel te zoet was.
Daarna werden we voorgesteld aan de chef en gingen we met haar naar de 'oude markt' om wat groenten, kruiden en vers geraspte kokos te kopen voor het eten.
Vlees en garnalen kocht ze er niet want dat gebruikte ze uit de voorraad van het restaurant, evenals veel andere ingrediënten.
We kregen een koksmuts op en een schort aan en mochten aan het werk. We begonnen met de voorgerechten. Hans maakte mangosalade met garnalen en Anneke springrolls met kip.
Bij het raspen van de wortel werd Anneke al gelijk verliefd op haar 'slicer'. (We hebben er na afloop meteen één gekocht op de markt.)
Het snijden was allemaal vrij simpel, de kunst zat hem in de saus en in het rollen van de springrolls. We gaan niet vertellen hoe we alles gemaakt hebben, dat blijft ons culinair geheim, wel dat we het allemaal heel leuk vonden om Amok en Khmer curry te maken en dat we het ook met smaak hebben opgegeten.. We hebben ook nog een toetje gemaakt, maar daar vonden we niet veel aan. Het was een soort pap van Sago en fruit of pompoen en kokosmelk. Na afloop hebben we nog een certificaat gekregen.
's Avonds hebben we met Jos en Frans een afscheidsdiner gehad in een restaurant dat Jos had uitgezocht. Ze hadden vooral beef die speciaal uit Australië werd geïmporteerd en dat kon je wel proeven. Het was heerlijk mals en 6 uur gemarineerd volgens de eigenaar (een Aussie). Het was wel een Khmer gerecht.

Ons vliegtuig naar Vietnam ging de volgende dag pas om 20 over 6 's avonds en we werden pas om 4 uur opgehaald dus we hebben nog wat door Siem Reap gelopen, iets gegeten en gedronken en een voetmassage genomen.
De vlucht naar Vietnam ging gesmeerd. Bij de gate was het heel druk maar dat was voor de gate ernaast. Er gingen maar een paar mensen naar Danang, het vliegtuig was bijna leeg. In Danang plensde het van de regen. Er stond weer een gids voor ons klaar die ons naar het hotel heeft gebracht, zo'n half uur rijden, in Hoi An. Hij zei dat ons programma voor morgen al was omgegooid. In plaats van een fietstocht wordt het een tocht met de auto. We hopen wel dat het weer nog opknapt want eigenlijk gaan we liever fietsen.

Video op Youtube:
9 Siem Reap 3 Kampong Phluk 13’32” : https://youtu.be/G4w2t_pYX2c

Geschreven door Annekeenhans.op.reis