We zitten nu in onze oude pub in Polkerris. We zijn hier voor het eerst met Jan en Anne geweest in 1980. Sindsdien zijn we er vaker geweest want het is een leuk strand en het eten is er prima.
Vanochtend was ik vroeg op en ben ik maar wat foto's gaan maken in Lostwithiel van de dingen die ik al eerder heb gefotografeerd. Maar mijn chip is groot en de deli gaat pas om negen uur open.
We wilden eerst naar Luxulyan Valley. Dat is vlak bij waar Louise woont en we zijn er al vele malen voorbij gereden, maar hebben er nog nooit gewandeld. Het hele dal is eigenlijk een oud industrie gebied waar veel van de China clay die hier nog steeds gewonnen wordt werd verwerkt. China clay word gebruikt voor het maken van porcelein en werd heel veel gebruikt als polijstmiddel in koperpoets en andere schoonmaak middelen. Tegenwoordig wordt het vervangen door microplastics, wat een stuk goedkoper is en wat nu in de meeste tandpasta's, douchegels en shampoos zit. ,
Als je er nu wandelt kan je je nauwelijks voorstellen dat dit ooit een industrie gebied was. Alleen als je langs een ruine loopt word je er aan herinnerd.
We zijn tot het viaduct gelopen waar vroeger een tram overliep en water om de 'mills' die er vroeger stonden van waterkracht te voorzien. Want er werd al wel steenkool gebruikt voor het drogen van de klei maar er werd ook veel gebruik gemaakt van waterkracht
In Polkarris hebben we lekker geluncht . Anneke is in de pub gebleven en ik ben gaan wandelen langs het "coastal path". naar "Gribbin Head" Daar was ik nog nooit geweest. Dat was maar 6 km heen en terug. Een makkie dus.
Dat viel tegen. Eerst 50m omhoog langs een glibberpad, vlak na de lunch met 2 pints bitter in mijn maag. Maar dat lukte en ik had een mooi uitzicht over de baai van St. Austel. Daarna ging het langzaam naar beneden, toen weer omhoog langs een pad dat steeds verder overwoekerd raakte en weer naar beneden. Zo ging dat dus de hele tijd, dan weer up en vervolgens weer down. Toen ik de tweede keer was gevallen, een keer omdat een verraderlijke braam mijn voet vastpakte en een keer omdat ik in een geul stapte, begon ik mij af te vragen of ik dit voor mijn plezier deed. Mijn motto "Het moet wel leuk blijven", begon aardig onder onder druk te staan.
Uiteindelijk heb ik het wel gehaald en het was wel een mooie wandeling, maar hij duurde wel veel langer dan ik gedacht had en 2 km voor het eind belde Anneke waar ik bleef, want we hadden om vijf uur met Louise afgesproken in Charlestown. Daar waren we dus pas om kwart over vijf.
Charlestown is een mooi havenstadje vlak bij St Austell. De haven staat nooit droog want als het laag water wordt sluit men de haven af met een grote sluis deur. Hier zijn ook veel opnamen gemaakt voor series als "Poldark" en "Onedin line". Vroeger konden we nooit langs de kade lopen want dat was allemaal afgesloten maar nu zijn er allemaal eet en drink tenten.
We hebben 's avonds nog lekker Indiaas gegeten in een nieuw restaurant in Lostwithiel. Toen we daar klaar waren merkte ik pas hoe stijf en moe ik was van alle inspanninggen.

Meer over Luxulan Valley:
https://www.luxulyanvalley.co.uk/panels/trevanney-industry-panel-x.pdf
https://www.luxulyanvalley.co.uk/panels/trevanney-nat-history-panel-x.pdf

Geschreven door Annekeenhans.op.reis