De weg naar Vientiane (de hoofdstad van Laos) was een stuk slechter dan de weg naar Vang Vieng. Hier was nog geen nieuwe weg en we moesten heel vaak afremmen omdat hele stukken van het asfalt verdwenen waren. Het was ongeveer 150 km, maar we hebben er 4 en een half uur over gedaan. Vroeger kon je het in 2 uur doen, zei onze gids. We zijn 2 keer uitgestapt. Eerst bij een marktje bij een groot stuwmeer waar ze allemaal gedroogde vis verkochten en ook verse vis, o.a. grote meervallen,
de tweede keer om naar de WC te gaan en even de benen te strekken. Hier hebben we kokosnoot gehad. Deze komen uit de koelkast en het sap is heerlijk koel en helder. Als je ziet hoe hier het kapje er afgehakt wordt vraag je je af waarom je hier nooit mensen met halve vingers ziet. Je krijgt eerst een rietje om het sap te drinken en daarna een lepel om de binnenkant uit te schrapen. De binnenkant is heel zacht en sappig, heel anders dan kokosnoot in Nederland. 's Avonds gingen we naar een heel chique restaurant waar ook muziek en dans was. We kregen dit diner aangeboden van de reisorganisatie als compensatie voor de gemiste boot. We hoefden alleen onze drankjes te betalen (ze kennen ons hier intussen). De traditionele muziek leek wel een beetje op Balinese muziek, en ook de dansers, een man en een vrouw, deden sterk aan dansers op Bali denken, hoewel misschien iets minder uitbundig. Ze hadden ook allebei van die vingers die wat ons betreft de verkeerde kant op buigen. Een kenner van oosterse muziekstijlen zou ons nu ongetwijfeld terecht wijzen, maar zowel de muziek als de dans brachten bij ons een soort Déja Vu gevoel teweeg. Het restaurant was niet zo ver van het hotel dus we zijn maar terug gaan lopen. Onze gids vond dat eigenlijk niet zo leuk want hij was verantwoordelijk voor ons en was ook de halve avond in het restaurant gebleven om te kijken of alles wel goed ging. Hij gaf ons nog instructies hoe we onze tassen moesten dragen en dat we moesten oppassen voor langzaam rijdende scooters en ging toen maar naar zijn verblijf. Hij woont in Luang Prabang maar heeft hier een broer wonen.
Vanochtend was er nauwelijks ontbijt en het meisje in het restaurant begreep maar weinig Engels. Hans is toen naar de receptie gegaan, daar spreken ze wel Engels.
Na 100 000 verontschuldigingen werd er snel brood voor ons gehaald. We kregen er een gebakken ei met spek en gebakken aardappels bij. Hans heeft liever noodlesoep voor ontbijt. Van gebakken spek krijgt hij maagproblemen nu hij zijn maagtabletten niet slikt, maar dat viel nu wel mee. (in Bangkok nam hij meestal wel 6 tot 8 stukken spek en nu maar 2). Eigen schuld dus dat hij last van maagzuur kreeg.
Daarna zijn we de stad ingewandeld door het park langs de Mekong. Het park leek op de kaart heel wat maar viel erg tegen, we konden helemaal niet dicht bij de rivier komen. Het werd ook al snel erg warm. In Pakbeng was het nog tot een uur of 12 bewolkt en koel tot koud. In Luang Prabang bleef het tot een uur of 10 bewolkt en koel. Het werd er pas rond een uur of 2 echt heet.. In Vang Vieng scheen om 8 uur al de zon en werd het rond 12 uur heet. Hier is het om 9 uur al behoorlijk warm en gaan we weer aan een tropen rooster. We merken dus goed dat we weer naar het zuiden gaan.
We hebben dan ook niet lang door de stad gewandeld. We hebben nog wel even gekeken naar een kamerjas voor Hans, hij wil het liefst een hele dunne van zijde, maar we hebben niets gezien en bij navraag in de winkels bleken ze niet te snappen wat we wilden hebben. Na de lunch zijn we naar het hotel gegaan om uit te rusten. Er zijn in een bepaald gedeelte van de stad allemaal eettentjes en bars die duidelijk zijn gericht op de toeristen. Verder stikt het hier van de Wats (tempels), maar daar hebben we er nou al zoveel van gezien, en eerlijk gezegd, ze lijken allemaal op elkaar. Een Laotiaan die in Nederland kerken gaat bezoeken zou dat waarschijnlijk ook vinden.
We worden er een beetje melig van: ' Wat? Is dat alweer een Wat?" en "Wat hebben ze hier veel Wats."
Het verkeer is hier veel rustiger. Doorgaans houdt men zich beter aan de regels en - nog veel belangrijker - je hoort ze nauwelijks toeteren.
We zagen in de stad op diverse plaatsen bouwprojecten staan die nooit afgemaakt zijn. Een grote kale betonnen constructie midden in de stad, en op een andere plek stond er één te koop waar duidelijk al een tijd lang niet aan gebouwd was. Voor de liefhebber. Gevolg van de laatste financiële crisis? Er is in deze stad veel minder hoogbouw dan in de andere grote steden die we bezocht hebben. Maar er wonen in Vientiane maar 800.000 mensen, en dat is helemaal niks vergeleken met Bangkok of Hanoi.
Zaterdag 29 dec.
Het is vandaag bewolkt en dus niet zo warm. Toch zijn we maar niet gaan wandelen. We hebben gisteravond een afspraak gemaakt met een tuktuk voor een rondrit door de stad. Om 10 voor 9 stond hij al klaar. Eerst bracht hij ons naar het overwinningsmonument, een soort Arc de Triomphe maar dan op zijn Laotiaans. Het is gebouwd in 1969 met cement dat ze van de Amerikanen hadden gekregen om een nieuw vliegveld te bouwen. Het staat er dus al 50 jaar maar of het er nog 50 jaar zal staan is de vraag. Het vertoont al duidelijk tekenen van verval. We zijn naar boven gelopen (167 treden) en vanaf de top hadden we een mooi uitzicht. We wilden net weg gaan toen we werden aangesproken door een aantal meisjes die van school de opdracht hadden gekregen om met toeristen Engels te praten. Hans liet het aan Anneke over omdat hij nog wat foto's wilde maken. Anneke werd door de studentes geïnterviewd. Ze vroegen ook nog of Anneke geen Laotiaans wilde leren maar omdat we morgen weer verder gaan hebben we dat maar afgewimpeld.
Daarna zijn we naar de Pha That Luang stoepa gebracht. Hier ligt een stuk van het borstbeen van Boeddha in en je schijnt het niet te mogen overslaan als je in Vientiane bent.
Als 'foreigner' moet je hier altijd een veel hogere toegangsprijs betalen dan als Laotiaan en je kunt niet vals spelen want dat hebben ze gelijk door. Rond de stoepa liggen nog een groot aantal Wats maar die hebben we maar overgeslagen. Het viel ons op dat je op veel plaatsen niet mag roken. Ook staan er overal borden van de anti-rook campagne. We zien hier ook veel minder mensen roken dan in Vietnam, waar bijna alle mannen roken.
We hadden nog een uur de tuktuk dus we besloten maar naar de Quai Fa Ngum te laten brengen want volgens Navigator op de telefoon van Hans is dat vlak langs de Mekong. Communiceren met onze tuktuk chauffeur ging vrij moeizaam. Hij begreep wel waar we naar toe wilden maar duidelijk niet waarom. Maar de klant is koning dus reden we naar de Quai. Tussen twee haakjes: heel veel straatnamen beginnen hier met Rue of Boulevard. Hij bracht ons eerst naar de nachtmarkt, aan het begin van de quai maar wij wilden verder. Dat deed hij dus maar, maar daar was niets te beleven. Er waren wel veel terrasjes maar allemaal dicht. Dit is duidelijk meer iets voor 's avonds. En het kan zijn dat de Mekong hier vlak langs stroomt in de regentijd maar nu zagen we de rivier ongeveer een kilometer verder.
We hebben ons toen maar naar de Mall laten brengen want we hadden wel zin in goede koffie.
De Mall is niet te vergelijken met de luxe Malls die we in Indonesië en Singapore hebben gezien. Voor Floris: het is een soort mix tussen Istana Plaza en Pasar Baru in Bandung. Maar er was wel een goed koffietentje en we hebben er een heerlijke espresso c.q. capuccino gedronken. We zijn terug gelopen naar het tentje waar we gisteren hebben gegeten, dat was ons goed bevallen. We hebben een salade gegeten waar 'century eggs'' inzaten. Dat zijn eieren die 100 dagen in een mengsel van houtskool en ongebluste kalk hebben gelegen. Ze zijn zwart, maar smaken wonderbaarlijk genoeg naar eieren. Het eiwit is helemaal doorzichtig, een beetje gelei-achtig. Toen hebben we weer een tuktuk gehuurd om naar het Boeddha Park te gaan, ongeveer 25 km. buiten de stad. Onderweg kwamen we - tot Hans z'n grote vreugde, langs de 'Beer Lao' brouwerij. Toch vreemd dat we hier nergens gerst hebben zien groeien. De route ging ook weer grotendeels langs de Mekong. Het Boeddha Park is duidelijk heel populair bij Laotianen. Een uitgebreide versie van het Mariapark in Meersel Dreef. Er waren Boeddha beelden en ook beelden van allerlei figuren en monsters die in de verhalen over Boeddha voorkomen, in allerlei vormen, maten en standen, sommige oud en verweerd, andere spiksplinternieuw. Er was een grote bol (als een enorme uitgeholde pompoen) waar je naar binnen kon en naar boven kon klimmen. Binnen waren er allemaal beelden en voorstellingen, maar het was wel heel nauw en de trapjes waren heel eng. Ook de ingang was best krap. Hans had per ongeluk de kindertrap genomen en moest zich door een nauwe opening naar buiten werken. Hij is gelukkig niet blijven steken. Anneke is wijselijk beneden gebleven.
Onze tuktuk heeft ons daarna naar het hotel gebracht. Na zo'n 50 km. in een tuktuk te hebben gereden ben je wel moe en stoffig en is een goede douche heel fijn. Vandaag heeft ook iemand van Focus Asia onze portefeuille terug gebracht, die we in het hotel in Luang Prabang in de kluis hadden laten liggen. Toch prettig als je met een goede reisorganisatie op pad bent. Morgen gaan we door naar het '4000 eilanden gebied'. Daar is de Mekong 14 km. breed en vertakt zich in heel veel stroompjes, zodat er allemaal eilandjes zijn.

Video's op Youtube:
23 naar Vientiane 9’42” : https://youtu.be/zy_BzjFF7m8
24 Vientiane 13’33” : https://youtu.be/9bajEcshVgA

Geschreven door Annekeenhans.op.reis