Vier duizend zijn het er bij lange na niet maar het zijn er wel veel. Volgens onze gids zijn het er nog geen 1000 en in de regentijd nog veel minder. Hij zei dat toen de Fransen hier kwamen er een schrijffout is gemaakt waardoor het gebied deze naam heeft gekregen. Het ligt vlak bij de grens met Cambodja. De Mekong moet hier een drempel over en splitst zich in allemaal kleine stroompjes met watervallen en stroom versnellingen. Daartussen liggen dan weer allemaal kleine eilandjes. Op ééntje daarvan zijn wij nu. Het heet Dhone Khone.
We waren al om 5 uur op want we moesten eerst naar Pakse vliegen. Omdat we zo vroeg weg moesten hadden we geen ontbijt gekregen. Toen we om kwart voor zes op de luchthaven kwamen lag alles nog te slapen, om 6 uur konden we pas inchecken maar de douane en bagagecontrole gingen pas om half zeven open. We hadden een binnenlandse vlucht maar moesten toch door de paspoortcontrole. In de wachtkamer ging alleen het winkeltje met souvenirs net open, verder was er niets te krijgen. Onze vlucht zou om 8 uur vertrekken maar het werd kwart over negen. Gelukkig kregen we in het vliegtuig wel koffie en een zoet broodje. De vlucht duurde ongeveer een uur en ging grotendeels lang de Mekong die je goed kon zien liggen want we vlogen met een turboprop en die gaan niet zo hoog, maar zo'n 5000 m. In Pakse stond onze gids al te wachten. Dat we anderhalf uur te laat waren maakte hem niet veel uit. We zijn even langs de markt gereden om wat bananen te kopen want dat helpt altijd goed tegen een lege maag. We moesten er wel gelijk een hele kam kopen voor 50 cent want 4 bananen verkopen daar doen ze niet aan. De bananen zijn hier trouwens heel lekker. Wel klein maar bijzonder smaakvol. Toen moesten we nog 2 uur rijden. De weg was zeer goed en helemaal recht en het uitzicht was interessant maar omdat de weg zo goed was, was het moeilijk onze ogen open te houden.
Tenslotte kwamen we bij een plaats aan de Mekong waar deze heel breed is. Eerst denk je nog dat hij gewoon verder stroomt, een bocht om, maar wat de overkant lijkt is gewoon de rivier met allemaal eilandjes. We moesten overstappen op een bootje dat nogal oud en gammel leek. Alle andere boten leken ook oud en gammel dus we hadden geen keus. Je moet in zo'n lange smalle boot altijd goed door het midden lopen want anders begint hij vervaarlijk te schommelen en je moet ook altijd goed op je hoofd passen want de meeste Laotianen zijn toch een stuk kleiner dan wij.
De boot voer een van de stroompjes in en we kwamen in een heel mooi gebied met allemaal eilandjes. Na 20 minuten varen legden we aan. We waren nog niet bij het hotel dus we moesten overstappen op een motor met zijwagen waar we maar net in pasten. Over een hobbelig weggetje reden we naar het hotel. De motor had duidelijk moeite met ons gewicht en de zware koffers en kraakte behoorlijk. Toch zijn we goed aangekomen in een heel mooi hotel. We hebben snel geluncht en zijn toen de omgeving gaan verkennen. Anneke had vanuit de motor een bordje gezien met Laundry dus daar wilden we de laatste was naar toe brengen en gaan kijken waar we een fiets konden huren. Het was 5 minuten lopen naar de laundry en omdat we ook wat drinken hadden gekocht zijn we eerst maar weer terug gegaan naar het hotel. We kregen daar een kaart van het eiland en hoorden dat de stroomversnellingen nog 3 km verder lagen. Dat hebben we maar bewaard voor morgen met de fiets, want we hadden nog net puf genoeg om de locomotief te gaan bekijken en de brug naast ons hotel over te steken en zijn toen maar gaan zwemmen bij het hotel.
De brug is eigenlijk een spoorbrug en is de enigste in het gebied. Er zit een hele geschiedenis achter.
De Fransen hadden in de 19de eeuw eerst geprobeerd met een boot de stroomversnellingen te trotseren, maar dat was ze niet gelukt. Ze wilden graag ook de bovenloop van de Mekong beheersen om zo toegang te krijgen tot Zuid China waar veel producten te halen waren. Ook waren ze bang dat de Engelsen via Birma de bovenloop van de Mekong zouden overnemen. Toen ze geen doorgang konden vinden door de stroomversnellingen besloten ze een spoorlijn aan te leggen van de zuidpunt van ons eiland naar de noordpunt van ons buureiland. Ze wilden daarmee in de eerste plaats twee kanonneerboten naar de bovenloop van de Mekong brengen. Deze waren zodanig geconstrueerd dat je ze in vier delen uit elkaar kon halen en die per spoor naar de bovenloop vervoeren om ze daar weer in elkaar te zetten. Het duurde twee weken om die kanonneerboten naar de andere kant van het eiland te brengen omdat ze telkens de rails achter de trein moesten opbreken om voor de trein weer neer te leggen. Pas later zijn er over het hele traject rails gelegd. De spoorlijn kon verder dienen voor het vervoer van de goederen en personen. De aanleg van de spoorlijn begon in 1893 en het lijntje heeft tot 1940 gefunctioneerd. Het was nooit een groot succes omdat de bootreis van Saigon naar Luang Prabang langer duurde dan de reis van Saigon naar Marseille. Stukken van de Mekong zijn goed bevaarbaar, maar sommige stukken niet. De Mekong is dus nooit de grote verkeersader geworden die de Fransen er van wilden maken. Stukken van de rails zien we nu nog als hekwerk langs de vroegere spoorlijn en twee overblijfselen van de oude locomotieven zijn nog te zien. Ze zijn rond 1970 door een Franse archeoloog met behulp van de laatste Laotiaanse machinist helemaal overwoekerd door de jungle terug gevonden en staan nu als monumenten langs de spoorlijn. Een bij de aanlandingsplaats en een vlak achter ons hotel.
Het terras van het hotel ligt mooi aan de rivier en lijkt wel één van de beste uit de buurt. Het is oudejaarsdag en we zitten hier op een terras voor onze hotelkamer naar de zonsondergang te kijken. Het is heel sfeervol. Op de Franse brug verzamelen zich ook veel mensen die naar de zonsondergang komen kijken.Er komen nu steeds grote vogels over vliegen. We denken dat het koereigers zijn, die zie je hier veel, en ze gaan waarschijnlijk allemaal naar eenzelfde plek om te overnachten want ze vliegen allemaal dezelfde kant op. Er zijn ook veel zwaluwen.
We zijn vandaag eerst naar de fietsverhuur gegaan en hebben daar een paar fietsen gehuurd (1Euro per dag). Ze hebben hier twee soorten fietsen, slechte en hele slechte. Wij hadden het geluk een paar slechte fietsen te treffen, ze trapten in ieder geval niet zo heel erg zwaar.
We kwamen langs de middelbare school hier waar iedereen verzameld was rond de vlag op het veld voor de school. Een meisje las iets voor waarna er hard werd geklapt, toen hield een docent een toespraak. De scholieren hebben allemaal een school uniform en ook de docenten lopen allemaal in dezelfde outfit. Tijdens de toespraken stonden alle leerlingen met elkaar te kletsen en niet op te letten.
De wegen zijn hier niet verhard en erg bobbelig. We zijn eerst op zoek gegaan naar de stroomversnellingen die het dichtst bij zijn. We moesten wel entreegeld betalen want er was een heel pretpark bij. Je kunt bijvoorbeeld over de watervallen heen ziplinen. Niet dat dat vandaag kon, want het was heel vroeg en het leek wel uitgestorven. We hoorden al van verre het geraas van het water. Deze stroomversnellingen verwerkten maar ongeveer een derde van het Mekong water maar waren al heel indrukwekkend. En dat terwijl dit de droge tijd is en het water behoorlijk laag staat. In de regentijd zal het allemaal nog veel spectaculairder zijn. Hans heeft natuurlijk veel foto's gemaakt, maar zonder daarbij zijn eigen leven in gevaar te brengen. Onderaan de waterval was een plekje met rustig water waar een strandje was, maar we konden de verleiding om te gaan zwemmen goed weerstaan. Het water van deze rivier is hier bepaald niet schoon meer, ook al is het hier minder bruin dan elders. We zagen ook nog een soort nest van aan elkaar gesponnen bladeren in een klein boompje. Toen Anneke de tak met het nest naar beneden wilde buigen zodat Hans het beter kon fotograferen, zat haar hand meteen onder de grote rode mieren. De tak was namelijk de toegangsweg naar hun nest.
Vervolgens zijn we - over het tracé van de oude spoorbaan - naar de uiterste zuidpunt van het eiland gefietst. Daar was dus de aanlegsteiger voor de schepen en het begin van de spoorlijn. De aanlegsteiger was best hoog, maar er was ook een grote trap en je kon de katrollen nog zien waarlangs vroeger de lading omhoog werd getrokken.
We hebben in een restaurantje ter plaatse heerlijke kip gegeten, gestoomd in bananenblad. Het was het duurste gerecht (€3,50) en het duurde nogal een tijdje voordat we het kregen. De kip was helemaal fijn gehakt en gekruid met vooral kefir Limoenblaadjes, en het smaakte heerlijk.
De terugweg was veel zwaarder dan de heenweg. Ik denk dat hier duidelijk sprake was van vals plat. Hans probeerde mij nog via een andere route door de jungle terug te laten fietsen, maar bij de eerste brug zijn we al omgedraaid, die zag er niet zo betrouwbaar meer uit. Uitgeput en bezweet zijn we eerst het zwembad ingedoken en hebben we wat gerust.
Toen we na anderhalf uur weer verder wilden waren onze fietsen weg. Je krijgt er geen slot bij, de fietsen zien er bijna allemaal hetzelfde uit. Er stonden nog wel andere fietsen, en de baas van het hotel zei dat we die dan maar moesten nemen. Daarmee zijn we verder langs de spoorlijn naar het eindpunt gereden. Deze fietsen waren een stuk slechter dan onze eerste fietsen. We hadden 's ochtends al gezien dat er 2 fietsverhuurders waren. Bij de ene had je min of meer zwarte kettingen en bij de andere waren de meeste kettingen helemaal rood van de roest. Daar hebben we ze dus maar niet gehuurd en dat bleek nu dus wel terecht. Anneke had het helemaal gehad met fietsen over de hobbelige en stoffige paadjes op een krakkemikkige fiets . Toen we weer bij het hotel kwamen stonden daar weer onze 'eigen'' fietsen en omdat we de was nog op moesten halen zijn we met onze 'eigen' fietsen verder gegaan. De laundry is tegenover de fietsverhuur en omdat Anneke haar 'eigen' fiets weer had wilde ze morgen wel weer gaan fietsen. We hebben de huur dus met een dag verlengd. De verhuurster begreep wel dat ik een slot wilde hebben, maar die had ze niet. Dus vroeg ik maar om een touw. Dat begreep ze pas toen ik een touwtje aan wees dat langs de weg lag. Onze fietsen staan dus nu vastgebonden bij het hotel zodat niemand ze meer per vergissing kan mee nemen. Het was oudejaarsavond, maar er was in het hotel niets te doen. We hoorden ergens in de verte aan de overkant van de brug wel iets dat op een feestje leek, en rond een uur of 11 werd er ook wat vuurwerk afgestoken. Maar alle 'blanke' gasten waren naar hun bungalow gegaan, sommigen zaten nog buiten, maar geen feestje te bespeuren. Rond een uur of 11 stikte het ook ineens van de insecten die allemaal op het licht afkwamen. We denken dat het vliegende mieren zijn. Ze doen niks maar zijn wel erg vervelend. We hebben dat eerder in Lombok meegemaakt. Ze komen zelfs op het licht van je e-reader of smartphone af. We zijn dus maar binnen gebleven en hebben het licht uitgedaan.

Nieuwjaarsdag.
Ik (Hans) ben nog nooit zo vroeg op geweest op nieuwjaarsdag en ook nooit zo fris. Er was hier gisteravond niets te doen dus we zijn al om 2 over twaalf gaan slapen en hebben haast niets gedronken. Anneke heeft altijd wat moeite om in slaap te komen maar ik was zo weg. en was dus ook om zeven uur al weer wakker. Om half acht ben ik buiten gaan zitten schrijven. Het is dan nog heerlijk koel, bijna koud in je t-shirt en korte broek.
Om negen uur na het ontbijt ( ze hadden weer een heerlijk noodle soepje voor me gemaakt) zijn we op de fiets vertrokken naar de noordpunt van het eiland. Zo konden we het hele dorp eens zien want we waren nog niet verder geweest dan de laundry. Aan de oostkant van het eiland hebben we een smal fietspaadje naar het zuiden genomen. We hadden op de kaart gezien dat je zo bij andere stroomversnellingen kon komen. Bij een restaurantje hebben we de fietsen neer gezet want je moest daar een hangbrug over en dat doen we liever lopend. De hangbrug hing over een diepe kloof met onder je een kolkende rivier. Anneke durfde bijna niet naar beneden te kijken. Dat was echter wel nodig want niet alle planken zagen er betrouwbaar uit en tussen sommige zaten hele grote spleten dus je moest goed opletten. Na 200 meter kwamen we bij de stroom versnelling. Die was wat minder imposant dan gisteren maar het was wel een mooi gezicht, er lagen hier ook wat resten van fuiken en ander vangmateriaal. We zagen tussen sommige eilandjes wel apenbruggen maar hoe je daar moest komen was een raadsel. Terug bij het restaurant was er nog een pad naar een andere waterval en een oude Franse bezienswaardigheid. Het eerst brugje durfde we nog wel over maar naar het tweede brugje lag alleen een losse smalle wiebel plank. Dat durfden we niet aan en we zijn maar weer terug gegaan. Bij het restaurantje hebben we nog wat gedronken want als je geen entree hoeft te betalen is het minste wat je kunt doen iets consumeren om de lokale economie te steunen. We zijn toen maar weer terug gefietst naar het dorp. Het was ondertussen ook best heet geworden en dan is fietsen best vermoeiend, vooral op de hobbelpaadjes hier. Je merkt het pas als je ergens stopt om iets te drinken of te eten. Dan barst het zweet ineens uit al je poriën.
Na de lunch in het dorp zijn we weer naar het hotel gegaan om te zwemmen. Zo'n verkoelende duik is heerlijk na zo'n fietstocht. We hebben besloten om maar niet naar de dolfijnen te gaan kijken. Het zijn Irawaddy dolfijnen en er schijnen er hier vier te zitten bij de zuidpunt van het eiland. Je kunt boottochten doen naar de dolfijnen maar of je ze te zien krijgt is de vraag. Het is ook best duur als je het van uit het dorp doet en eerst naar de zuidpunt fietsen daar hadden we geen zin in (vooral terug is afzien). Het is ook nog mogelijk dat je bij de zoektocht naar de dolfijnen in Cambodjaanse wateren terecht komt, dan moet je de Cambodjaanse grenswachten ook nog betalen. (dit hebben we gisteren gelezen toe we bij de zuidpunt waren.)
We zitten hier weer voor onze bungalow op een terras boven het water. Er is een lekker briesje waardoor het niet te warm is. We zijn hier nu twee dagen geweest en dat was ruim voldoende. morgen worden we om 8 uur 's morgens opgehaald en gaan we weer een oude Khmer tempel bezoeken, de Wat Phu. De dag daarna vliegen we terug naar Bangkok, waar we nog anderhalve dag zullen zijn. Dan vliegen we pas 's avonds terug. Dat wordt dus een lange dag en een slapeloze nacht er achter aan. Maar ik ben blij dat we weer naar huis gaan, hoe mooi het hier ook is. Het eten is lekker maar begint op den duur toch te vervelen. Zelfs Hans nam vandaag bij de lunch friet met mayonaise (!), en ik heb me heilig voorgenomen dat ik maandag zuurkool met worst wil eten. Verder wordt je het ook wel beu dat je altijd maar weer uit koffers moet leven. En telkens weer inpakken en niets vergeten. En dan verlang ik naar m'n eigen bed en wasmachine en keuken en de Volkskrant elke ochtend (met sudoku's) en onze eigen auto en de elektrische fietsen. En de groenten van 'Wortels in Breda' en natuurlijk onze vrienden. En dan realiseer ik me hoe rijk ik ben en hoe ik bof dat ik Nederlander ben en dat ik zulke mooie reizen kan maken.

Video op Youtube:
25 Vierduizen eilanden 1: 12’13”: https://youtu.be/IWZlpOXbuOA
26 Vierduizen eilanden 2 16’11”:https://youtu.be/9aeLQG4afF0

Geschreven door Annekeenhans.op.reis