Het was vroeg op vanochtend. De wekker ging om vier uur en om half 5 stonden we op de taxi te wachten. Die was er zo maar was veel te klein voor zes mensen en de bagage. Dus maar een taxi er bij besteld en die was er ook zo.
Het was niet zo druk als op schiphol maar voor de koffie moest je wel in de rij staan en de rij voor de securty check is ook best lang dus dan maar geen koffie. Als dan het inchecken moet beginnen is er vertraging dus alle tijd voor een bakkie, maar achter de security is geen koffiebar. Dus het is wachten en smachten.
We vertrokken ongeveer een uur te laat, maar dat werd goedgemaakt doordat we een upgrade hadden gekregen en nu businessclass zaten. Dat zit een stuk ruimer. Jammer dat het maar twee uur vliegen is naar Bali.
Balie is weer echt Indonesië, heet, klam druk en ongeorganiseerd. Eerst door de health check, dan een visum kopen bij de immigrasi, vervolgens door de paspoort controle, daarna wachten op je koffers, een douaneformuliier invullen, en als laatste door de douane.
Maar dan ben je er nog niet want je moet ook nog langs de flappentap voor roepia's en langs de phoneshop voor een simkaart. Tussendoor moet je nog ergens een wc zoeken. Het duurde dus vrij lang voor we bij de uitgang van het vliegveld waren. Gelukkig stonden daar twee mensen ons op te wachten om ons naar Ubud te brengen. Nog 'even' langs de terminal voor binnenlandse vluchten om Nelys moeder en haar verpleegster op te halen en dan naar de supermarkt voor babyvoeding en andere noodzakelijkheden (bier en tonic schijnt hier niet tot de noodzakelijkheden te behoren) en dan naar onze villa in Ubud. Ubud ligt maar zo'n dertig kilometer van de luchthaven maar dat is wel meer dan anderhalf uur rijden in Indonesië.
Ik en Eileen hadden op onze telefoon de preciese locatie van onze villa gezet, maar onze chauffeur is twee maal langs het zijweggetje dat er naar toe liep gereden en pas toen hij gebeld werd door de andere auto geloofde hij ons dat hij terug moest.
Nu was dat zijweggetje ook meer een pad waar net een scooter over kon echt geen auto. Wel was er één bordje met de naam van onze villa.
Floris is daar even gaan vragen en kwam terug met 2 dragers die onze koffers en boodschappen over het smalle en hier en daar vrij glibberige pad dwars door een familie desa naar onze villa brachten die daar achter lag.
De villa beviel ons wel, zeker toen ik zag dat de koelkast een grote hoeveelheid bier en ook tonic bevatte. We konden nog net voor het donker een duik in het zwembad maken. Mischa vond het bad eerst maar eng en begon te huilen zodra ze met haar kont in het water kwam, maar na een tijdje was ze gewend en vond ze het heerlijk om in haar flamingo rond te dobberen.
s'avonds zijn we in een heel sjiek restaurant eend wezen eten met drie soorten sambal en wat rijst en groente. Dat was bijzonder lekker.
Anneke was er helaas niet bij, want die was in het vliegtuig al niet lekker geworden en dat was in de loop van de dag steeds erger geworden.
Na enige rust is het al wat verbeterd en we hopen dat ze morgen weer op is.
Iedereen is ondertussen naar bed en ik zit nu mijn blog af te maken. Tussen het gekwaak van de kikker, gebrul van de padden en overige, niet thuis te brengen geluiden. Toch heel anders dan het geschreeuw uit de doelsteeg en de herrie van het van Coothplein.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis