We reden om kwart voor tien Segovia uit. We dachten er eerst nog aan om een stuk snelweg te nemen maar omdat het klooster in el Estorial toch pas om elf uur open gaat zijn we toch maar binnendoor gegaan. Dat was een goede keuze want het was een mooie weg. Dwars over de Sierra de Guadarrama, over een pas van 1800 meter.
El Escorial is veel meer dan alleen een klooster. Het is ook een koninklijk paleis met graftombes van alle koningen prinsen en prinsessen sinds Karel V.
Kortom veel te groot voor mij. Niet alleen veel lopen maar ook nog trap op en trap af. Na twee uur had ik het eigenlijk wel gezien en begon ik honger en vooral dorst te krijgen, maar ja, je moet de hele toer afmaken.
We hebben daarna wel lekker gegeten, eerst samen een grote schaal gegrilde groenten. Die krijg je hier niet veel. Je moet ze altijd apart bij bestellen want bij je hoofd gerecht krijg je meestal alleen wat friet, puree of rijst. Toen kreeg ik een bord vol lamskoteletjes en Anneke een bord vol ossenstaart.
Ik wilde nog naar een mirador (uitzichtspunt), waar je kon neer kijken op de "Vallei van de gevallenen". Eigenlijk had ik daar wel willen gaan kijken. Franco heeft daar gelegen en er is een op ophef geweest in Spanje over deze vallei. Anneke vond echter dat we beter geen bezoek konden brengen aan een bedevaartsoord voor fascisten, terwijl ik altijd vind dat de beste fascisten dooie fascisten zijn en het is ook een historische plek, waar ik tenminste even op moest neerkijken. Het lot besliste anders. Mijn navigator kon de hele mirador niet vinden. Google maps wilde ons eerst een eenrichtingsweg weg in sturen zodat we helemaal moesten omrijden en toen we na een half uur rijden eenmaal in de buurt waren, ergens vrij hoog in de bergen, was hij ineens de weg kwijt. Toen zijn we maar naar Madrid gegaan wat het was al best laat.
Dat ging ook niet van een leien dakje. Naar Madrid ging prima maar in Madrid ging het mis. Onze navigatie bracht ons naar de verkeerde plek en om op die plek te komen viel ook al niet mee, je moest soms eerst rechts de parallelweg nemen om links te kunnen afslaan, dan was er weer eenrichtingsverkeer kortom vaak fout gereden, Toen we dachten dat we er waren konden we wonder boven wonder een parkeerplaats vinden. Maar nergens een gebouw met het goede nummer. Dus maar bellen. Dat viel niet mee met alle herrie van het verkeer en iemand die nauwelijks Engels spreekt. Toen ik op mijn Locus app keek zag ik dat we helemaal niet op het goede adres waren. Onze navigator bleef echter volhouden dat we al gearriveerd waren, dus dan maar met behulp van locus op weg. Nu is Locus wel een goede kaart app maar geen navigator. die laat niet zien dat je links moet gaan rijden om recht af te slaan en dat het adres waar je moet zijn een grote vierbaans weg is en dat je dat je daar allen kan komen via het straatje achter het appartement. Uiteindelijk zijn we er toch gekomen.
Toen nog naar binnen. We stonden voor een groot appartement waar nergens iets stond aangegeven, maar ze hadden ons intussen wel een heel pdf bestand gestuurd met aan wijzigingen en foto's en toen we de hoek om gingen herkende ik een aantal deuren op die foto's. Ik aanbellen maar niemand deed open. Dus weer bellen. Ja zeiden ze we zien op de video dat je voor de goede deur staat en we hebben een virtuele sleutel naar je email adres gestuurd. Dus nu moeten we de deuren van ons appartement openen met onze telefoon.
De laatste tegenvaller was dat de voordeur van ons appartement wel op de begane grond is maar dat het appartement in het souterrain ligt zodat we nog de koffers over een trap moeten zeulen.
Maar genoeg geklaagd er is een supermarkt naast de deur, er is een wasmachine, die Anneke al aan het werk heeft gezet, en een airco, die het nu lekker koel maakt voor de nacht want het was hier vanmiddag 29 graden.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis