Het was een mooie rit van Castellane naar Buis les Baronnies. We gingen over een pasje van 1147 meter, door nauwe kloven en brede dalen, echt buitenland. Het is weer mooi weer maar wel wat kouder. Toen we in Castellane ons Franse ontbijt van koffie met een croissant gingen nuttigen, moesten we wel een vest aan. Zodra je in de zon bent is het warm maar in de schaduw is het best fris. In Sisteron zijn we even gestopt om de benen te strekken en te lunchen. Even daarna kwamen we door de gorges de la Méouge. Lang niet zo spectaculair als de gorges gisteren maar toch wel mooi. Hier kwam je veel dichter bij de rivier. Het water was niet helder blauw zoals meestal. maar grijsbruin. Dat komt door de regen, die spoelt veel aarde mee van de berg waardoor het water net een modderstroom wordt. We hebben dat hier vroeger ook al meegemaakt. Toen we in de Drome kampeerden in La Motte Chalancon, gingen we vaak naar de Brette. Dat was een klein riviertje en je had daar onder een watervalletje een poeltje van maar twintig meter. Als je daar niet te hard zwom kon je uren zwemmen zonder bij de waterval te komen. Het was als het ware een natuurlijke hometrainer. Na een flinke regenbui was het meer een modderbad en het duurde minstens drie dagen voor het weer helder blauw water was.
Om drie uur waren we bij onze "studio" in het voormalige Dominicanenklooster in Buis. Alles stond open maar er was niemand. Dus maar gebeld naar het nummer dat op de deur stond. Nog geen vijf minuten later was er iemand die ons vertelde dat we pas om vijf uur konden inchecken maar dat we best vast de sleutel van onze studio konden krijgen. Die was op de eerste verdieping. In ons appartement is dat zestien treden. Hier waren het er zesentwintig. Gelukkig zijn we ondertussen zo getraind dat ik de koffer zonder de hulp van Floris of een AED machine naar boven heb gekregen. Verder kregen we nog wat uitleg over het stadje. Hij sprak een beetje Engels en wij spreken een beetje Frans en omdat wij en hij onze taalvaardigheid wilden verbeteren spraken we af dat hij Engels zou spreken en wij Frans.
We hebben een studio van niveau. Eigenlijk van meerdere niveaus. Ons bed ligt twee trappen boven ons woonniveau, meer een soort vide. Heel modern dus voor een klooster uit de zeventiende eeuw, maar ik hoop wel dat ik vannacht niet van de trap val als ik naar de WC moet.
Na een korte rustpauze zijn we Buis les B. gaan verkennen. Het is maar een klein stadje maar al wel eeuwen oud. Er is een straat met mooie arcaden, kleine steegjes met poortjes en nog delen van vestingwerken.
We moesten natuurlijk eerst naar de toeristen informatie en daarna wat drinken. Op het terras kwamen we in gesprek met een paar bewoners die ons van alles vertelden over Buis, wilden weten waar we vandaan kwamen wat we van het weer vonden en nog veel meer. We konden dus weer goed ons Frans oefenen.
Een goed restaurant hebben we nog niet gevonden, maar morgen gaan we lunchen in de "Moulin du Chateau" in Villeperdrix. Dit restaurant heeft in onze familie bijna een mythische status. Villeperdrix is een klein dorp. Het ligt in the middle of nowhere en toen we hier meer dan dertig jaar geleden vaak kwamen met de familie kon je er alleen op afspraak eten. Je had nooit keuzestress want je moest eten wat de pot schafte. Dat was altijd heerlijk lokaal eten. En na de koffie kreeg je altijd in je koffiekopje een lokaal stooksel vergelijkbaar met Chartreuze. Ik ben wel bang dat we zo iets niet meer krijgen want het is nu een modern restaurant, maar we gaan het toch proberen. Morgen wordt sowieso een trip down memory lane, want we gaan ook naar Remuzat, la Motte Chalancon en Cornillon. In Cornillon stond het eerste Hotel waar wij in Frankrijk sliepen. Nu kan dat niet meer want het is nu alleen nog maar een restaurant.

Buis-les-Baronie 16’03”: https://youtu.be/m9KIqLtPM50

Geschreven door Annekeenhans.op.reis