Om kwart over negen vertrokken we en we waren om kwart voor drie in Medan. Onze chauffeur was iets te laat want die kwam vanuit Medan en onderweg had het zo hard geregend dat hij moest wachten. Hij was al om een uur vertrokken zei hij. Bij ons had het ook de hele nacht geregend en geonweerd. Het werd pas om een uur of negen droog
Vanuit Parapat moet je eerst eerst omhoog naar twaalfhonderd meter en dan gaat het naar beneden. Tot ongeveer vierhonderd meter rij je door oerwoud met het raampje open want het is daar dan nog lekker koel. Daarna wordt het steeds warmer en rij je eerst door eindeloze rubber plantages en daarna door eindeloze palmolie plantages. zo eindeloos dat ik tenslotte in slaap viel.
Eerst zijn we in een stad gestopt omdat daar een zaak was waar ze kokosjam hadden en dat ergens halverwege hebben we gelunched in een lokaal eethuis. De eerste waar de chauffeur stopte vonden de dames niet geschikt want ze wilden een fatsoenlijke w.c. . Die was nergens te vinden dus hebben we maar ergens in een warung weer lokaal Indonesisch gegeten (en op een hurk wc geplast.).
We zitten in het Radisson hotel in Medan. Dat is ook een deceptie, Bij het inchecken vroegen ze of we bezwaar hadden tegen "connecting rooms". Naar ons iedee zouden we dus bij elkaar zitten. Maar dat bleek niet het geval. Onze kamer was wel een connecting room maar connecting met een kamer van heel iemand anders, Onze kamers bleken ver van elkaar te liggen,n wel conecting maar dan aan kamers van vreemden. Ook het zwembad is hier maar raar te bereiken. je moet met de lift naar de tweede verdieping dan eerst een trap omhoog nemen en dan een trap naar de begane grond nemen en daar is het zwembad.
De rest van de avond viel ook tegen. De kinderen wilden graag bij de Shushi-tei gaan eten. die vind je in elke grote stad in Indonesië, en wij hebben daar in Bandung vaak heel lekker gegeten. Wij konden daar ook altijd bier krijgen. Zo niet in Medan, daar geen bier, Ook geen zalm sashimi. want die was op. de krab hapjes smaakten naar niks en de meeste hapjes smaakten niet, alleen de baby oktopus was lekker zo als altijd. Na het voorgerecht zijn we dus maar opgestapt. Anneke, Eileen en ik waren gaan lopen, maar Nely wilde met de auto. Dat begin ik steeds meer te begrijpen. Voor voetganger is een wandeling door het centrum een survival tocht. De wegen zijn er meestal 3 baans maar daar maken ze in Indonesië vijf tot zes baans van. Zebraas zijn zeldzaam. Alleen als het verkeer vast staat kan je de straat oversteken. De trottoirs ontbreken vaak of zitten vol gaten. De stoepen zijn ook twee tot drie maal zo hoog als bij ons omdat ze andersvol zouden staan met geparkeerde auto's. Om in de mall te komen kan je als auto omhoog rijden langs de vele opritten en kan je je passagiers voor de deur uitzetten en dan naar de parkeergarage rijden. Voetgangers moeten steile trappen op en af en dan met gevaar voor eigen leven de auto opritten oversteken.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis