Vandaag dus maar met de bus naar Plaza Marie Pita. Die heeft dus niet dat broodje uitgevonden, want die zaken zie je hier nauwelijks, maar ze heeft een paar eeuwen geleden de Engelsen de stad uit geschopt. Dat had ze afgekeken van onze Kenau. Na ons geïnformeerd te hebben bij de toeristen Informatie zijn we de oude stad ingelopen. Dat was gelijk de trap op, tenminste als Anneke niet een lift had gezien op een straathoek. De oude stad beslaat ongeveer een en misschien twee procent van de hele stad dus daar loop je zo doorheen. Er zijn een paar kerken en dan kom je uit bij het fort. Dat was wel aardig. Er zit nu ook een museum in maar dat hebben we maar met een half oog bekeken want we hadden nog meer te doen. We moesten nog naar de toren van Hercules. Dat is de enige nog bestaande vuurtoren uit de Romeinse tijd. En daarvoor moesten we nog lunchen. We zijn weer met de bus verder gegaan want we moesten een heel eind naar boven. De toren van Hercules staat op de punt van het schiereiland, dus daar waaide het heel hard. Verder moest je eerst nog een kaartje kopen op een heel andere plek en moest je eerst nog een stuk omlaag lopen en dan weer omhoog. Ook vermoedden wij dat de Romeinen er geen lift in hadden gemaakt en hij was best hoog. Dus dan maar terug naar het restaurant want daar had Anneke haar sjaal laten liggen. Daarna zijn we maar naar de boulevard aan de haven gelopen want daar heb je leuke terrasjes en een bushalte.
Na een welverdiende rust zijn we weer de stad in gegaan. Niet zo ver van het hotel was volgens google een straat met een aantal eetgelegenheden. Die kant zijn we dus maar opgelopen. Dat was dus wel net aan de andere kant van de snelweg die dwars door de stad loopt en waar je dus maar op een paar plaatsen onder door kunt. Het is ons gelukt daar te komen, maar er waren vooral bars en cafés waar je wel wat kunt eten maar bijna nooit wat bijzonders, Raciones (porties die je kunt delen)) en tapas (hapjes) hebben we nu wel genoeg gehad. We vonden er gelukkig nog wel een restaurant. Toen wij daar om acht uur binnenstapten waren ze de vloer nog aan het dweilen. Zo vroeg verwachtten ze daar geen gasten. En toen die ook nog weg wilden gaan omdat de TV keihard aanstond stonden ze wel raar te kijken. Maar omdat er toch nog niemand was en en toch iets verdiend kon worden ging de TV uit en kregen we een tafel. Misschien omdat Anneke zei dat het wel erg lekkere wijn was, of omdat we Galicische gerechten gerechten wilden of omdat we de enige gasten waren, brak al spoedig het ijs. De kelner sprak alleen Spaans, maar er kwam iemand uit de keuken die redelijk Engels sprak die ons kon uitleggen wat er precies op het menu stond. Het eten was prima en de koffie met cognac en likeur was ook goed binnen te houden. Ook hebben we nog leuk gekletst met de kok. Die kende Breda van een schilderij van Velázquez, "De overgave van Breda".
Op weg naar het hotel waren we nog in dubio, nemen we er nog een of gaan we al slapen. Toen we langs een tent liepen waar een hele groep aan het spelen en zingen was, was de keuze gauw gemaakt, we nemen er nog twee. Jammer genoeg was het gauw afgelopen maar een van de muzikanten kon er ook niet genoeg van krijgen en kwam nog langs de tafels om te zingen van de "Amore" de Spaanse dames konden dat allemaal mee zingen maar Anneke kon alleen maar luisteren. Gelukkig lag ons hotel om de hoek van de straat en konden we nog net thuis komen.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis