We waren van ochtend een half uur te vroeg bij de grand taxistandplaats. Gisteren konden we daar vrij ongehinderd langs lopen, maar vandaag met onze rugzak en rolkoffertje waren we duidelijk prooi. We konden wel honderd keer zeggen dat we al een afspraak hadden maar dat maakte geen indruk. Onze chauffeur was er nog niet dus zijn we eerst maar koffie wezen drinken en toen we terug kwamen stond hij al klaar. Omdat er in de hele Ourika vallei geen bier te krijgen is, volgens onze chauffeur, hebben we maar eerst een voorraadje ingeslagen bij een grote Carafour in een hypermoderne buitenwijk van Marakesh.
We waren al om elf uur bij ons hotel "au bord de l'eau" in Settie Fatma. Maar we waren van harte welkom en onze hoteleigenares was aangenaam verrast dat wij een beetje Frans konde spreken en verstaan. We hebben een iets duurdere kamer genomen dan we gereserveerd hadden maar deze is groter en heeft 2 bedden en de ander had maar een twijfelaartje. We zitten vlak aan de rivier en dat is heel mooi maar als we weg willen moeten we eerst naar boven klimmen en dat is meer dan de twee trappen in ons hotel in Marakesh.
Om te wandelen heb je hier twee opties. Linksaf naar de watervallen en de toeristenkermis en rechtsaf en dan na een kilometer de brug over voor een authentieke reizigers ervaring. Wij hebben beide gedaan. Eerst linkse het stadje in, niet helemaal naar de watervallen, maar ver genoeg om te kunnen lunchen en wat van de touristensfeer te proeven. Het is hier nu laag seizoen maar te oordelen naar het aantal restaurants is het hier in het hoogseizoen heel erg druk.
Na de lunch met authentiekmarokkaanse muziek zijn we voor de authentieke reizigers ervaring gegaan. Direct na de brug ging de verharde weg al over in een stenige bergweg en hoewel er wel een auto en een brommer langs kwam reden ze heel langzaam en waren er ook ezels en schapen. Het was wel afzien want het ging steeds verder omhoog en hoewel de luchttemperatuur niet eens zo heel erg hoog is, brand de zon behoorlijk. Uiteindelijk kwamen we in een authentiek armoedig dorp terecht. Je kon er alleen over geitenpadjes komen. Een lokale informant vertelde ons dat men hier vooral leeft van de fruitteelt en wij waren inderdaad net door bevloeide boomgaarden gelopen met kersen appels en peren bomen, maar die waren nog helemaal kaas. Alleen de amandelbomen staan hier nu te bloeien. Opvallend is ook dat alle kaktussen hier dood of stervende zijn. Hele Optuntia bossen liggen wit uitgeslagen op de hellingen en diegene die nog een beetje groen zijn, zijn bedekt met een witte schimmel.
Ik was wel blij om weer bij het hotel te zijn want het was best vermoeiend.
We zaten net lekker van ons biertje te genieten au bord de l' eau en ik was net begonnen met mijn verslag toen er een hele apenfamilie de beek kwam oversteken en ik mijn verslag moest onderbreken om alles te gaan fotograferen, zo kom ik nooit toe aan mijn welverdiende rust. Maar het is gelukkig wel een authentieke reizigerservaring.
Nu zijn die apen er al weer als dat zo doorgaat wordt het gewoon toeristische.
Tegen de avond zat de hele tuin vol apen, liepen ze over het dak en klommen ze langs de huizen omhoog. De hotelhoudster probeerde ze te verjagen maar daar was geen beginnen aan. Ze zei dat de apen een ramp zijn, want ze vreten alles op, jatten wat ze jatten kunnen en maken s'nachts vaak veel lawaai. Maar de touristen vinden ze leuk dus er zijn een aantal hotelhouders die ze lokken.
Toen we 's avonds wilden gaan eten bleek het hele dorp uitgestorven, bijna alle restaurants waren al dicht en met moeite vonden we er een die nog open was. Het was ook niet een echte touristentent maar meer iets voor de plaatselijke bevolking en de chauffeurs die de touristen hier heen brengen.
Het is nu best koud maar er is verwarming in ons verblijf en er liggen heel veel dekens op bed
Geschreven door Annekeenhans.op.reis