We waren al weer vroeg Cordoba uit. We zijn maar een keer verkeerd gereden. We moeten toch eens leren dat je in Spanje eerst rechts af moet om links af te slaan want voor je het weet zit je in een tunnel.
We gaan naar Mérida. Dit was zo'n twee duizend jaar geleden de hoofdstad van Romeins Spanje. Het barst er dus van de kapotte ruïnes. Theaters, amfitheaters, villa's tempels en aquaducten. Te veel om op te noemen. We krijgen het dus druk.
Het landschap is nu echt Spaans, geen groene maar goud- gele velden. Veel olijfbomen en ook velden met eiken. Langs de weg is het geel van de mimosa. We komen ook langs een aantal kleine mijnen. Aan de afvalhopen te zien zijn het kolenmijntjes. Zo te zien werken ze niet meer.
We waren om kwart voor twee in ons hotel. Dat is best chic, wel 5 sterren. Er is zelfs een zwembad op het dak. Nu is zwembad een groot woord want het is maar klein. Je mag er niet in duiken want dan stoot je je hoofd aan de overkant, maar er zit water in.
We zouden eerst gaan eten en daarna in het zwembad gaan liggen, liefst met een margarita binnen hand bereik. Maar Anneke besliste anders. Na een hele ochtend in de auto gezeten te hebben en een goede maaltijd wilde ze wel op verkenning. Eerst naar het forum en de tempel van Diane en toen naar het amfitheater en theater. Het forum met de tempel ligt midden in de stad en in de nauwe straatjes vind je altijd wel wat schaduw, maar de rest lag in de volle zon.
Ik moet zeggen die Romeinen konden wel bouwen. Na tweeduizend jaar staat er nog behoorlijk veel van het theater. Ik denk niet dat er over tweeduizend jaar nog zo veel van ons appartement over is. Als je onder zo'n boog aan het eind van een gang staat te wachten en omhoog kijkt en je ziet daar stenen van minstens driehonderd kilo gestapeld tot ronde gangen, zonder een gram cement, dan kan je niet anders denken dan:"Knappe jongens, die Romeinen".
Maar als dan ook bedenkt dat al dat werk door slaven werd gedaan ben je toch blij dat je nu leeft.
Terug in het hotel direct naar het zwembad. Zo'n middagje in de Spaanse zon vraagt om verkoeling. Het water is zout en lekker koel. Dat drijft ook prima want aan 750 baantjes ben ik maar niet begonnen.
's Avonds eerst het plein voor het hotel rond gelopen en iets gedronken. Van een margarita hebben ze hier nog nooit gehoord. Dat is wel een nadeel ten opzichte van Cordoa. Het grote voordeel is echter dat hier veel minder toeristen zijn. Je hoeft hier niet in de rij te staan. En op de terrasjes en in de restaurants hoor je alleen Spaans. Zelfs het personeel spreekt nauwelijks iets anders dan Spaans.
We vonden een restaurant waar we weer heerlijk hebben gegeten.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis