Het was weer vroeg op want ik had met Eileen afgesproken om een ochtendwandeling te gaan maken. Ik had wel slecht geslapen want mijn telefoon was leeg en wilde niet meer opgeladen worden en de wandeling naar het reiger uitkijkpunt stond, met nog een groot aantal belangrijke dingen, op mijn telefoon. Dus toen om tien voor zes de wekker afliep was ik niet in optimale stemming. Ook kon ik eerst mijn portemonnee niet vinden. Dat kwam omdat ik in het donker moest zoeken om Anneke niet wakker te maken. dat was even stressen en daarvoor was ik niet naar Bali gekomen. Wel voor de prachtige zonsopgang.
Gelukkig vond ik even later mijn portemonnee en konden we op pad. Hoewel het nog maar net zes uur was waren de meesten buren al op. Iedereen is hier heel vriendelijk en als je ze dan nog begroet met 'Salamat Pagi' dan vinden ze dat heel leuk.
We zijn zo'n kilometer langs de weg naar boven gelopen. In dat stuk had ik al wel duizend foto's kunnen maken want na elke 2 stappen is er wel een plant, huis, vogel, sawa, tempel of noem maar wat dat je wilt vast legen. Het was me intussen wel opgevallen dat alle zijpaadjes zowel links als rechts naar beneden liepen. Toen we bij het pad kwamen dat naar het uitkijk punt moest leiden, zijn we dat een einde opgelopen. Het ging echter steeds meer naar beneden en werd ook steeds glibberige want we kwamen steeds meer in de jungle van het ravijn waar we door moesten. Waar het pad overging in een trap naar beneden zijn we maar gestopt want die trap was zo groen en glad dat verder gaan ons onverantwoord leek zeker met mijn zere knie. Om ons te laten zien wat voor watjes wij wel waren kwam op dat moment net een man op teenslippers en een fles water van zo'n vijfentwintig liter de trap omhoog gelopen.
Om acht uur waren we weer terug bij de villa waar net het ontbijt geserveerd werd. Daarna lekker afkoelen in het zwembad. Ik heb zo'n twintig rondjes gezwommen (baanjes zijn hier maar vier slagen) net genoeg om mijn rug weer soepel te maken.
Toen moesten we al weer met de auto naar het centrum van Ubud. Dat is niet ver maar duurt wel lang. Lopen gaat hier vrijwel net zo snel als met de auto alleen in de auto heb je airco en lopend niet. Annneke was wel mee gegaan want thuis voelde ze zich wel wat beter maar werd door de drukte, de warmte en het verkeerslawaai al weer snel weer zo moe dat ze na de thee (koffie durfde ze nog niet aan} weer naar de villa is gebracht. Wij zijn eerst over de markt naar een Babi Guling restaurant gegaan. Zo'n restaurant vind je alleen op Bali want je kunt er alleen varkensvlees met garnituur krijgen en dat is in het islamitische rest van Indonesië niet zo gewild.
We hebben daarna het paleis van Ubud bezocht en zijn toen op zoek gegaan naar een 'handphone repair shop ' . Die zijn er volop in Indonesië maar net niet in de straat waar wij liepen. Tenslotte hebben we maar even onze chauffeurs gebeld die ons met de auto naar de phone shop hebben gebracht. Daar bleek alleen iets mis te zijn met de aansluiting van de kabel. Nu kan mijn telefoon ook opgeladen worden zonder kabel maar met zo'n plaatje waar je hem oplegt met veertig euro voor zo'n plaatje was dat probleem ook weer opgelost en konden we weer terug naar de villa voor een verfrissende duik in het zwembad.
Mischa is ondertussen ook helemaal weg van het zwembad.
Om vier uur zijn we naar een grote markt in de buurt gegaan waar ook allemaal eetstalletjes zijn. daar waren we dus om half zes. Eerst zijn we wat over de markt gelopen en toen hebben we er lekker gegeten. We hebben er ook een zakje gestoomde pinda's gekocht. Die zijn wit van binnen en niet rood, een beetje nat en zacht maar wel lekker van smaak. Veel beter dan de rauwe pinda's die we op Lombok wel eens hebben gegeten.

Geschreven door Annekeenhans.op.reis