We wekker ging al vroeg, al hadden we wel een uurtje winst door het tijdsverschil. Na een heel zoet en niet zo voedzaam ontbijt stapten we weer in de auto, klaar om te vertrekken. Kanishk werd begroet door een Britse eekhoorn, die ik helaas heb gemist. De schoentjes gingen uit, we nestelden ons in de stoelen – oh wacht we moeten toch nog tanken.
Het was toch nog wel even wakker worden, want bij het wegrijden hebben we wel een paar meter spook gereden. Maar het was nog erg vroeg, dus gelukkig was er niemand en we waren wel meteen weer scherp. De weg verliep soepel, ‘the North’ werd duidelijk aangegeven. Het Britse landschap vloog aan ons voorbij, te samen met heel veel, echt heel veel verkeersborden. Het leek wel een heel boekwerk wat er naast de weg stond. Na een koffietje, helaas bij de Starbucks, reden we weer door met hernieuwde energie. Kanishk heeft de hele weg gereden, omdat we allebei mij niet zo goed vertrouwde. Aangezien ik het natuurlijk instinct voor rechts en links compleet mis, waren we het erover eens dat het levensgevaarlijk zou zijn als ik achter het stuur zou kruipen. Om die reden was ik dus de ondersteunde partij.
Bij het passeren van de grens naar Schotland werden we meteen verwelkomd met een waarschuwing op de matrix borden: ‘Code geel, let op zware neerslag verwacht ‘. Blijkbaar zou het zo hard gaan regenen dat in het natste land dat er is – 263 dagen per jaar regen- dat er een waarschuwing voor nodig is. Ietwat zenuwachtig reden we door en we hoopten vurig dat onze tent haar geld waar was en ze opgewassen was tegen het regengeweld dat Schotland te bieden had. Daarnaast hadden we nog de ijdele hoop dat we misschien de waarschuwing wel voorbij zouden rijden, we moesten immers nog meer dan 100 mile rijden. Maar helaas, vlak voor Milngavie, waar de trial zou starten, stond de waarschuwing nog steeds op de borden.
Het was rond een uurtje of vier toen we bij Milngavie het parkeerterrein van het treinstation op reden. Het zonnetje scheen nog steeds en het was warm. Hoewel de wolken zich wel aan het verzamelen waren, zagen we nog niet direct de dreiging van code geel. We kleedde ons om, de tassen werden nog één keer gecontroleerd en dan nu echt eindelijk vertrekken. Natuurlijk nog even op jacht naar een prei, kaart en een spray tegen de midges. Een fotootje bij het beginpunt en stappen maar. Kanishk vond zijn rugzak erg zwaar, want zelfs toen we erachter kwamen dat we vergeten waren een kaart te kopen, overwoog hij eventjes om dan maar zonder kaart te gaan. Gelukkig waren we samen en hebben we dus wel een kaart weten te bemachtigen.
Al gauw vonden we een goed ritme en begon dan werkelijk ons wandel-avontuur.
Zwetend liepen we over het pad en de eerste mooie landschappen kwamen al voorbij. Het werd al vrij snel spannend, want waar zouden we moeten stoppen om de tent op tijd op te kunnen zetten om niet helemaal te verregenen. Na 6 mile kwamen we langs een meertje en besloten we dat dit onze eerste kampeerplek ging worden. We begonnen met de tent opzetten, maar toen deze net stond toen begon het te regenen en de paniek sloeg toe, ondanks dat het slechts spatte. Slaapzakken en matjes werden uit de backpack getrokken en in de tent gesmeten. In een rap tempo werden de matjes opgeblazen, de kans van flauwvallen door hypercapnie bij te snel achter elkaar blazen was immers lager dan dat alles nat zou worden. Terwijl Kanishk naar het water rende met de filterfles, sneed ik de ui, knoflook en prei. Maar de regen nam toe en ik moest het snijden staken om het wc- papier te redden die plompverloren buiten in het gras lag. De wind stak op en de zon verdween achter paars blauwe wolken. Dikke druppels begonnen uit de hemel naar beneden te vallen. We gooiden alles in de tent, inclusies onszelf. Daar zit je dan in een tent van 30 graden, zwetend en plakkerig op je luchtbedje met honger. Tja, we waren ook wel echt naar Schotland op vakantie gegaan. Het was stil in de tent, want we vroegen ons beide af of ‘code geel ‘ al begonnen was. We maakten een plan, zo gauw het minder zou worden, hadden we een duidelijke taak verdeling. Daar kwamen we in actie, er werd gekookt alsof ons leven er vanaf hing: kleding werd uitgetrokken zodat het droog bleef, en in vlot tempo werd al het eten gesneden en in de pan gegooid. Het is ons gelukt: er was eten. Millets met een half rauwe prei en ui. Het was heerlijk! Ook al aten we het dan wel zweterig en plakkerig in de tent.
Iets later stopten de regen en kwam de zon terug.. Met de afwas en biologisch afbreekbare zeep liepen we naar het meertje, waar we erachter kwamen dat ons afwasteiltje een perfecte douche was. We begonnen voorzichtig maar al snel stonden we tot onze knieën in het water, emmertjes over onszelf heen te gooien. Heerlijk, weer schoon. We wilden even buiten genieten van het uitzicht, maar de volgende uitdaging bood zich aan: de Midges. Je wordt niet geprikt als je beweegt, dus we hadden die avond een heel actieve tandenpoetshouding. Dan maar op tijd veilig in de tent liggen, beschermd tegen de beestjes. We zijn er dan echt: de Schotse Highlands.

Geschreven door Nancy.op.reis