Ik heb zo lekker geslapen die nacht, zo fijn een semi eigen kamer te hebben! Ik werd helaas wel wakker met verkoudheid. We ontbeten met zijn drieën aangezien Heather al naar haar vrijwilligerswerk was. Eigenlijk wilde ik graag na het ontbijt ook aan mijn huiswerk beginnen maar Claudio, de Duitse jongen, bleef maar praten. Over niks eigenlijk in super slecht Engels dus op een gegeven moment besloot ik maar onbeleefd te zijn en te zeggen dat ik nog huiswerk moest maken. Gemotiveerd begon ik volop te studeren en herhalen. Om half elf ging ik weer school voor mijn les en ondertussen voelde ik mij niet zo heel goed, ik begon ziek te worden. In de pauze bezocht ik de markt en kocht voor een habbekrats mango’s , avocado’s en bramen. Daarna haalde ik voor mezelf een sandwich en na die te hebben opgegeten voelde ik mij een beetje beter. Ik studeerde nog wat voor mijn vier uur durende klas zou beginnen. Ik was wel een beetje nerveus omdat ik nu in de pre intermedia klas zat. Maar goed ik kon het proberen en als het niks is altijd weer een stapje lager gaan.

In mijn klas zaten Claudio en Heather en nog een andere jongen. De lerares Johanna is een fijne lerares, gezellig, sterke persoonlijkheid en het belangrijkste een goede lerares. Erg positief waardoor ik veel probeerde en ook hierin zelfverzekerd was. Wat een verschil met mijn jonge ik, toen ik Engels moest leren. Fijn hoe erg je als persoon kan veranderen! Na vier uur lang de klas te hebben gevolgd, was ik helemaal gesloopt. Het laatste halfuur van de klas was echter guacemole met nacho’s . Een activiteit georganiseerd door de school, zodat studenten met elkaar kunnen oefenen met praten. Om zes uur ging ik echter al weg, want ik zou Callie nog even zien voordat ze weg zou gaan naar Belice. Maar ze was naar een restaurant gegaan in plaats van naar het plein waar we hadden afgesproken. Ik kon helaas niet vinden waar he restaurant want. Voor veertig minuten had ik gezocht en gevraagd maar niemand kon mij helpen. Teleurgesteld liep ik terug naar huis, nu kon ik haar ook al heen gedag zeggen! Gelukkig zouden we elkaar weer in Honduras zien over twee weken.

Uitgeput liet ik mezelf op mijn bed vallen. Wat een dag! Zo gek om opeens weer hopla in een ritme te zitten. Dat is wel eventjes geleden. Opnieuw was het diner met de familie gezellig maar ik ging opnieuw op tijd naar bed, mijn lichaam en geest schreeuwen om wat rust.

Geschreven door Nancy.op.reis