Het was alweer tweede kerstdag, als is dat hier niet echt een ding. Dat is meer iets van Nederland om er een extra dagje vrij bij te smokkelen. We gingen ontbijten bij een heel goed restaurantje en daarna gingen we nog wat spullen voor morgen. Morgen gingen we namelijk al beginnen aan de Inca Jungle tour. Mam had gepakt voor de kou in de bergen, dus moesten we op jacht naar een korte broek voor haar. De meest geschikte plek hiervoor was waarschijnlijk de San Pedro markt, daarbij konden we dan gelijk fruit kopen. Het viel echter nog niet mee om een broek te vinden, wat we wel heel veel vonden waren gele onderbroeken. In alle vormen en maten, waarom ze hier zo geobsedeerd zijn met gele onderbroeken? Geen idee, maar het is hilarisch hoeveel kraampjes enkel geel ondergoed verkopen.

Maar tussen al dat geel vonden we ook een broek voor mam. Hierna liepen we op een iets rappe tempo terug naar het hostel om ons om te kleden en weer af te reizen naar een kant van Cusco waar we nog niet geweest waren. Opnieuw door gebruik te maken van een collectivo en natuurlijk waren we de enige gringo’s.
Gelukkig had ik gevraagd aan de corrador of ze kon zeggen wanneer we eruit moesten om Piquillacta te bezoeken. Daar stonden we in de middle of nowhere langs een weg. We liepen maar gewoon het zandpad op en we zagen al snel de enorme ruïne verschijnen. Na de mirador te hebben bezocht gingen we op een bankje zitten om fruit te eten. Terwijl we genoten van de rust en het uitzicht, kwam er opeens een auto. En ondanks dat we op echt een enorme ruimte waren, werd de auto pal voor onze neus neer gezet. Verontwaardigd keken we naar de mensen en al snel sloeg de verontwaardiging om in hilariteit. Vooral toen mam besloot een foto van de auto te maken. Natuurlijk waren het Peruanen, hoe kon het ook anders. We begonnen te lopen door de enorme ruïne, de wandeling zou ongeveer een uur duren. Het leuke was wel dat er eigenlijk niemand anders, dus we hadden deze bijzondere pre- inca ruïne helemaal voor onszelf. Pap en ik waren er van overtuigd dat er hier beesten moesten zitten, ik was erop gebrand om nu eindelijk eens een tarantula te zien. Ik ben hier nu al bijna vier maanden en heb nog steeds geen gevaarlijk dier gezien. Maar helaas ook tijdens deze wandeling zag ik niks.
We liepen terug naar de weg en gingen richting Tipon. De collectivo die kant op, zat helemaal vol. Waardoor mam bijna omviel en een paar Peruaanse meisjes haar verlegen uitlachten. Daar aangekomen kwam er natuurlijk al gelijk een taxi chauffeur naar ons toe, of hij ons moest brengen. Het zou anderhalf uur naar boven lopen zijn en aangezien het al half vier was besloten we de taxi te nemen. Alleen ik mocht de chauffeur niet, hij was onbeleefd. Het was trouwens flink hoog gelegen dus we waren wel bij met onze keuze. Toen hij echter vroeg of hij op on moest wachten, sloeg ik dat af. Omdat ik het hem niet gunde er zouden toch genoeg taxi’s staan als we terugkomen, dacht ik.

Tipon was absoluut schitterend het had een hele bijzondere atmosfeer, heel rustgevend. Het gras was zo schitterend groen, de kolibries die er rondvlogen terwijl de Inca watervalletjes rustgevend door het primitieve irrigatie systeem stroomden. We aten een mango op de vredige plek en een heerlijke familie van Veelen actie, stapten over de afgrenzing heen om onze handen te wassen met het water van het irrigatie systeem. Daarna begon het te regenen dus liepen we naar de uitgang, er waren echt geen taxi’s. Ik begon spijt te krijgen dat ik de chauffeur niet had laten wachten. Maar blijkbaar was de archeologische plek al gesloten, er was een ketting gespannen, dus vandaar dat er geen taxi’s meer waren. Toen we beneden kwamen zagen we echter dat er nog een auto stond te wachten net achter de ketting. Onze taxichauffeur. Misschien had ik toch net iets te snel over hem geoordeeld.

Hij bracht ons naar beneden en daar namen we de collectivo naar Cusco. Onderweg barstte de hel los, met onweer en regenen. We stonden ook nog eens in de file, maar het verkeer van Peru is heel vermakelijk. Daarbij kan je jezelf druk maken of boos worden, maar het schiet niet op. Je staat nog steeds in de file, dus je kan er maar beter het beste van maken. Je komt vanzelf een keer aan op de plek van bestemming.
Die avond aten we bij hetzelfde restaurantje als waar we ontbeten hadden. Het eten was wel iets minder goed da de twee avonden ervoor. Aangezien we echter enkel ontbeten hadden en een volle dag hadden gehad waren we uitgehongerd en maakte het niet zoveel uit. Al met een geslaagde tweede kerstdag die we afsloten met het pakken van onze spullen. De volgende dag ging weer een heel nieuw avontuur begonnen.

Geschreven door Nancy.op.reis