Rond het middag uur werd ik wakker. Ik voelde mij zo fit als mogelijk is na een nachtje doorhalen. Niet dus. Ik besloot de dag vooral mijn rust te pakken maar nog wel een surflesje te doen. Deze keer kreeg ik een ander boord, een longboard. Maar deze was niet van schuim en hij was behoorlijk zwaar. Dus het lopen naar de andere kant was op zich al een hele work out. Toen ik in het water ging en op mijn boord klom, merkte ik al meteen het verschil met het andere boord, het dreef minder, was wendbaarder en daarmee dus ook instabieler. Afijn we deden precies hetzelfde als de vorige les, alleen belandde ik deze keer natuurlijk eerst goed op mijn gezicht. Ja op een werkelijk surfboord is het een stuk moeilijker. De zee leek ook een stuk wilder die dag, oftewel ik was aan het peddelen voor mijn leven, maar vaak moest ik gewoon van mijn boord af en onder de golf doorduiken. Waardoor natuurlijk dat zware lange boord een heftige ruk geeft aan je enkel. Wat ook niet bepaald meehielp was dat de zon de zon niet scheen, waardoor ik toch ook wel het gevoel in bepaalde ledenmaten begon te verliezen, ik wist in totaal toch twee keer op te staan. En als je dan eenmaal staat is het tof. Halverwege de les was ik zo uitgeput door het vechten tegen de zee en was ik zo koud dat eigenlijk niks meer lukte en ik erg blij was dat de les erop zat. Uitgeput liep ik terecht naar huis. Waar ik eerst een hele lange douche heb genomen.

Daarna had ik een berichtje van Maarten of ik iets wilde gaan eten, want hij zou die avond toch vertrekken, hij had zijn ticket al geboekt. Helaas was ik door mijn lange douche te laat. Aangezien ik ook geen beltegoed meer had kon ik hem niet bereiken want hij was buiten een WiFi zone. Dus besloot ik maar de boulevard af te lopen om hem misschien tegen te komen. Natuurlijk werkte dat plan niet, dus ik kocht maar gefrituurd deegwaar aan een straat tentje. En liep langs de zee terug, hopend dat ik hem toch nog wel zou zijn voor hij wegging. Terug gekomen bij Janpix had ik weer een berichtje van hem en liep ik naar zijn hostel toe. We praatten nog eventjes en namen daarna afscheid wat mij eigenlijk best zwaar viel. Het blijft gewoon lastig om afscheid te nemen van sommige mensen. Nadat ik zijn busje uitzwaaide maakte ik wat avondeten voor mezelf en besloot mijn avond rustig af te sluiten met het kijken van en serie. Narco’s om het maar toepasselijk bij mijn reis te maken. Ik was eigenlijk verbaasd hoe leuk ik het vond en hoe leerzaam. Heel Nederland wist dit volgens mij al, maar zoals gewoonlijk loop ik een beetje achter met dat soort dingen. Ik ben blijkbaar niet echt een grote menigte volger, maar als ik erken het dan weer wel als het werkelijk goed is. Ik zie mezelf toch liever als een kritisch schaapje dat niet zomaar overal achteraan loopt, maar lieve dat besluit zelf neemt. Ook als dat inhoudt dat ik dan iets later op de andere weide aankom.

Geschreven door Nancy.op.reis