Met een harde knal werd ik gewekt, natuurlijk probeerde ik verder te slapen maar er volgden nog meer harde knallen. Ik besloot net dat ik dan maar beter kon opstaan toen ook mijn wekker af ging. Tijd om op te staan. Ik had gisteren opgezocht hoe laat de bussen naar Guanajuato gingen, dus ik had nog een ochtend om mezelf te vermaken in Morelia. Ik ontbeet met de eigenares van het hostel en net toen ik ging afwassen kwam de Canadees binnen. Nadat ik mijn tas had gepakt en naar buiten kwam lopen, kwam hij naar mij toe. Hij vroeg of ik nu opeens zou gaan verdwijnen, waarop ik hem verteld dat ik inderdaad vanmiddag de bus uit Morelia zou pakken. Hij gaf mij een hand en zei dat hij mij een geweldig charmant persoon vond en bedankte voor de aangename gesprekken.
Een leuk afscheid en ik liep met een goed gevoel de deur uit, voor de laatste keer de straten van Morelia te verkennen. Toen ik echter aan mijn rondwandeling wilde beginnen kwam ik erachter dat mijn geheugenkaart niet meer in mijn camera zat. Shit, die had ik er gisteren uitgehaald en die was waarschijnlijk gevallen toen ik alles aan het opruimen was. Direct draaide ik mij om en in volle vaart galoppeerde ik terug naar het hostel in de hoop mijn kaart nog te kunnen vinden. Onderweg vervloekte ik mezelf dat ik zo onvoorzichtig had kunnen zijn. In het hostel aangekomen zocht ik naar de chip op de grond en overal waar die maar had kunnen vallen. Tot ik hem op een richeltje zag liggen waar ik hem die avond ervoor inderdaad had neergelegd toen ik klaar was met de foto’s overzetten. Wat een opluchting!

Nu kon ik met een gerust hart mijn stadswandeling maken. Ik ging nog even een kerk in waar ik een kaarsje opstak voor een vriend van mijn vader die een ongeluk had gehad. Iets na twaalven was ik terug in mijn hostel, pakte al mijn spullen, checkte uit en wachtte op mijn taxi. Deze zette mij af voor de bus terminal waar ik zonder problemen een kaartje kon kopen en daarna was het wachten tot de bus wegging. De bus rit naar Guanajuato was drie en een half uur. En in deze tijd kreeg ik opeens last van heimwee. Ik begon mijn keuze om langer te reizen in twijfel te trekken en opeens leken de 12 weken die ik nog heb, oneindig lang. Ik voelde mij alleen en normaal had ik altijd mensen om mij heen met reizen maar in Mexico was het toch wat eenzaam. Maar ik dacht bij mezelf dat ook dit een ervaring is. Het is goed om alleen te kunnen zijn zodat ze ook jezelf goed leert kennen. Daarbij wist ik niet hoe het in Guanajuato zou zijn, misschien zou ik daar wel weer mensen ontmoeten . Bovendien moet ik ook eerlijk zijn eigenlijk heb ik elke dag nieuwe mensen ontmoet en was ik niet echt alleen, het was meer dat ik ze elke keer vrij snel gedag moest zeggen.
De busrit leek oneindig maar ik kwam aan en een taxi bracht mij naar mijn hostel. Een heel bijzonder hostel, maar tot mijn grote opluchting er waren mensen. Nadat we de formaliteiten hadden geregeld. Vroeg ik aan een meisje waar de keuken was en of ze nog restaurantjes kende. Ze liet het mij meteen zien en ging gezellig met mij mee wat eten. Ze komt uit Canada en is hier Spaans aan het leren. Ik was meteen eens stuk meer opgepept door deze onverwachte wending. Had ik toch gelijk in de bus, het zou allemaal wel goed komen.

En wat ik tot nu toe van Guanojuato heb gezien is het een onwijs leuke stad. Een echte studentenstad en het deed mij een beetje denken aan thuis in Leiden. Ook al is het compleet anders, voelt het een beetje hetzelfde aan. Precies wat ik nodig had.

Geschreven door Nancy.op.reis