Na de meest verschrikkelijke nacht sinds tijden werd ik wakker door mijn wekker om 04:20. Hanna en ik stonden op pakte onze spullen en ontmoette onze derde partner in crime bij het ontbijt. We aten snel wat en pakte wat broodjes om mee te nemen. De poort voor de trek zou om vijf uur open gaan dus we wilde er dan ook wel zijn. We liepen in het donker volgens de weg die de guide ons had aangewezen en al snel zagen we dat we niet de enige waren die vroeg waren opgestaan. Er stond een enorme rij, dus als makke lammetjes sloten we aan in de rij. Na ongeveer tien minuten was Hanna gelukkig zo slim om op te merken: “Is dit wel de rij voor de trek want ik zie allemaal bussen”.

Ik besloot naar voren te lopen en het uit te zoeken. Het leek er inderdaad op dat het de rij voor de bussen was. Voor de zekerheid vroeg ik het nog aan een groepje politiemannen die inderdaad een andere kant op wezen. Dus ik liep terug om hen op te halen en we liepen alle mensen voorbij. Ik was enorm opgelucht dat niet al die mensen de trek gingen lopen. Na een tijdje kwamen we dan eindelijk aan het begin van de trek aan en daar gingen we, 400 meter naar boven met trappen. Aangezien Machu Picchu enkel op een hoogte van rond de 2000 meter ligt was er voor mij gevoel enorm veel zuurstof in de lucht. Dus ik had geen probleem om in een rap tempo naar boven te lopen. Marco had gezegd dat het normaal twee uur is om naar boven te lopen en het voor mij 1 uur en twintig minuten zou zijn. Echter in iets minder dan 5 minuten was ik bij de poort van Machu Picchu. Wat de trappen op lopen zwaar maakte was vooral de benauwde lucht, het was warm en vochtig. Machu Picchu wordt niet voor nis de hoge jungle genoemd.
De tocht naar boven was schitterend, veel groen en prachtige doorkijk plekjes naar de schitterende groene bergen waartussen we naar boven klommen. Opeens binnen 10 minuten was echter het uitzicht weg doordat een dikke mist was opgetrokken. Ik hoopte vurig dat deze zou optrekken want anders zou er helemaal niks te zien zijn van de verborgen Inca stad.
Toen ik boven aankwam, bleek echter dat daar helemaal niet het uitkijk punt was waar ik verwacht had uit te komen. Het was een poort naar Machu Picchu, beladen met toeristen. We gingen naar binnen toe, maar wisten niet precies waar we Marco en de rest weer zouden ontmoeten. Dus we zochten een plekje uit dat hoogstwaarschijnlijk een mooie uitkijk plek was, maar door de dikke mist was dat lastig te beoordelen.

Ik vond het echter een mooie plek om op de rest de wachten en om een broodje te eten. Aangezien ik mijn zakmes was, was een broodje smeren een fluitje van een cent. Bedankt mama!
Al snel kwam de rest van de groep en terwijl ze aan kwamen druppelen trok de mist langzaam en werd de magische plek aan ons zicht onthuld. Het was schitterend! Het lag daar zomaar verborgen tussen de groen bedekte heuvels en de mist in. Adembenemend, en terecht één van de zeven wereld wonderen. Na een tijdje dit op ons te hebben laten inwerken begonnen we met onze tour door Machu Picchu. Zo kwam ik erachter dat Machu Picchu helemaal niet zo een hele bijzondere plaats was. Het enige bijzondere eraan is dat de Spanjaarden het niet hadden ontdekt en het daardoor nog in zo een goede staat is. Er is namelijk niks gerenoveerd op een paar daken na. Dus de Inca trail loopt niet echt naar Machu Picchu het is meer een pad dat de Inca’s hadden om naar de capital Cusco te gaan. Cusco betekend overigens navel in Quechua, omdat het middelpunt van het Inca rijk was. Machu Picchu is nooit ontdekt omdat de Inca’s gevlucht waren toen de Spanjaarden binnen vielen om op die manier de plek te behouden.
Het was bijzonder om door deze oude Inca stad te wandelen en de stenen van de tempels waren indrukwekkend. Groot en zo nauw in elkaar passend dat je er geen speld tussen kan krijgen. In de stad waren drie tempels voor de drie goden : de slang, de condor en de poema.

Na de rondleiding hadden we twee uur de tijd om zelf rond te lopen. Samen met een paar andere van de groep besloten we de Sungate ( zonnepoort) te bezoeken. Wat wij echter niet wisten was dat het een uur naar boven hiken was. Maar het uitzicht op de verborgen stad was schitterend. Dit is de plek waar mensen van de Inca trail Machu Picchu voor het eerst zien. Echter door de dikke mist, was deze traktatie aan hen voorbij gegaan.
Na de zonnepoort besloot ik samen met iemand van de groep ook nog een Inca brug te bezoeken. Deze was niet zo heel bijzonder, maar het pad er naar toe was schitterend. Helaas liet ze mijn camera vallen, hij is nu een beetje beschadigd maar ik hoop dat hij het blijft doen. Ik ben zo gesteld op mijn camera die schitterende foto’s maakt. Nouja daarvoor heb je natuurlijk de reisverzekering.

Uitgeput liepen we naar beneden, maar deze keer namen we wel de bus terug. We hadden lunch met zijn alle, dus we zagen nu ook de mensen van de Inca trail weer. Tijdens de lunch belde Marco nog met zijn vriend in de jungle, hij gaf zijn nummer zodat ik hem morgen kon terug bellen. Spannend, ga ik toch waarschijnlijk nog naar de jungle.
Na de lunch namen we afscheid van Marco en gingen met de trein terug naar Ollantaytambo. Na echter 15 minuten bleek dat de trein voor ons van de rails was geraakt, en aangezien er maar één rails is, was dat een probleem. We hebben vier uur lang vast gezeten in de trein. Maar iedereen was eigenlijk in een goede stemming. We kregen drinken en eten dus buiten dat iedereen een beetje naar zweet rook door het gebrek aan douchjes was de sfeer goed. We speelde spelletjes om de tijd te doden. Uiteindelijk kwamen we na twaalven aan in Cusco, iedereen was totaal uitgeput maar voldaan. Het was een geweldige ervaring.

Geschreven door Nancy.op.reis