Zondagochtend mijn laatste ochtend in Arequipa, jeetje dat voelt raar. Ik had echter niet lang om er bij stil te staan, aangezien Down Hilling van Chachani op het programma stond. Dus daar gingen we in een jeep met de mountainbikes op het dak, naar Chichani een kleine drie uurtje rijden. We werden gebracht naar 4800 meter en zouden gaan dalen naar 2225 meter.
Ik met zeggen ik was behoorlijk blij dat mijn zus mij een beetje wegwijs had gemaakt op een mountainbike voor ik naar Peru ging. Want natuurlijk waren de mannen allemaal doorgewinterde mountainbikers, dus ik was al echt de vrouw van de groep. Gelukkig wist ik dankzij Joyce in ieder geval de techniek. Dus daar gingen we.
Ik ga niet liegen, ik vond het doodeng maar dat is waarschijnlijk ook wat het zo leuk maakt. De fietsen waren wel behoorlijk bagger en de bescherming viel af. Extra motivatie om niet te vallen dus.
De weg was hobbelig, met een hoop stenen en soms een hele hoop zand. En om dan je balans te houden is onwijs lastig. Dus als ik langs de helling reed en er kwam een lading zand aan, werd ik meteen gevoerd met een shot adrealine.
Helaas was het niet alleen maar down hilling, er was een heel stuk dat naar boven ging en de weg bestond uit mul zand. Wat inhoudt dat wanneer je snelheid weg is, je niet meer wegkomt. Dat in combinatie met de hoogte was fataal en dus moest ik voor het up hillen in de ‘car of shame’, waar de mannen natuurlijk een foto van hebben gemaakt.
Uiteindelijk ben ik maar één keer gevallen en dat was omdat we de mucho peligros ( meer gevaarlijke) weg namen. Geloof mij, het was absoluut niet mijn voorkeur. Ik viel, niet hard maar hard genoeg om de gevaarlijke weg maar te lopen. En om eerlijk te zijn, gleed ik zelfs met lopen uit.

Daarna kwam de leukste weg veel zand, maar niet zo erg dat je geen vaart kon maken. De weg had allemaal heuveltjes en kuilen onwijs leuk. En het zand stoof op waardoor het er behoorlijk spectaculair uitzag. Op een gegeven moment werd ik iets te overmoedig en viel ik nog een keer, maar niet hard, het zand had mij behoorlijk afgeremd.

Beneden aangekomen was ik helemaal gesloopt en ik heb nu een paar flinke en pijnlijke blaren op mijn hand. Maar het was onwijs leuk! Dus gesloopt en hongerig keerden we terug naar Arequipa. Nog eventjes samen gelunched voor we naar huis gingen. En ja toen was het tijd om alles echt in te pakken. Het was zo gek om daar weg te gaan, in die vijf weken was het echt thuis geworden voor mij. Mijn veilige thuishaven. Ergens had ik het gevoel dat ik naar huis ging, maar dat was natuurlijk niet zo.
Ik werd afgezet bij de bus terminal en ik had geen flauw idee waar ik naar toe moest. Dus ik liep een beetje verbaasd rond, dankbaar dat ik zo vroeg was gekomen. Een Peruaanse man kwam naar mij toe en vroeg aan mij waar ik naar toe ging. Ik antwoordde Cuzco en was meteen alert op al mijn spullen. Alle waarschuwingen van mama schoten door mijn hoofd en van Thomas die zei “Mensen doen niks gratis voor je, wees alert”. Ik bleef vriendelijk tegen de man in het semi Spaans terug praten en hij nam mij mee naar de Crus del Sur balie, het busbedrijf waarmee ik naar Cuzco zou rijden. De man vroeg waar ik heen moest en bracht mij daarna naar de juiste terminal. Hij gaf mij een hand en wenste mij een fijne tijd in Cuzco. Ik liep verder naar de terminal en voelde mij wat schuldig dat ik de man meteen voor een dief of bedrieger had aangezien. Maar aan de andere kant ben ik alleen en dat maakt mij meteen wat argwanender naar mensen.
Ik checkte mijn bagage in en moest even wachten voor ik de gate in kon. Ik raakte al vrij snel in gesprek met een Duitse leraar die met dezelfde bus naar Cuzco ging, ook in de luxe suite. Hij maakte mij wegwijs in alle gemakken die de bus te bieden had. Ik moet zeggen het was de meest luxe bus waar ik ooit heb ingezeten. Aangezien ik helemaal uitgeput was, viel ik na het eten meteen in slaap.

Geschreven door Nancy.op.reis