De hele nacht had ik een beetje liggen woelen, mijn buik was erg onrustig. Toen ik echter ontwaakte voelde ik mij eigenlijk wel goed. Een beetje moe en ik kon aan mijn lichaam goed voelen dat ik de vorige dag tegen de zee had gestreden. Toch besloot ik, eigenwijs als ik ben, mezelf te pushen om te gaan hardlopen en wat oefeningen te doen. Ik rende naar het einde van Huanchaco en begon daar met mijn oefeningen aan het strand maar ik begon mezelf al snel niet goed te voelen. Ik probeerde terug te rennen, maar ik werd helemaal duizelig en niet lekker. Dus ik liep de hele weg terug. Na mijn douche gingen Alice en ik meteen naar de markt en ik kreeg steeds meer last van een misselijk gevoel. Aangezien ik ook nog niks gegeten had, dacht ik dat het daar misschien aan lag. Dus voor we alle inkopen gingen doen, bestelde ik een vers sapje en at een stukje cake. In de hoop dat mijn bloedsuikers weer een beetje zouden stijgen en zo ook het nare misselijke en duizelige gevoel zouden weg nemen. Het enige jammere was dat we aan het einde van de bar moesten zitten waar helaas ook de vlees afdeling was. Ik kan je dit zeggen het laatste wat je wilt is de geur van weeïg vlees als je jezelf zo voelt. Maar ik zat ongeveer aan de weegschaal dus allerlei ondefinieerbare stukken vlees lagen voor mijn neus. En terwijl de vrouw erop los hakte met een enorm mes, was ik bang dat stukjes van he kadaver in mijn drankje zouden belanden. Kortom ik dronk het maar snel op om daar weg te kunnen.
Het was deze keer aanzienlijk drukker op de markt en natuurlijk ging alles met de Peruaanse snelheid en efficiëntie. Waar ik ondertussen wel aan gewend was, maar terwijl we daar stonden te wachten begon alles te draaien en werd ik extreem licht in mijn hoofd. Om nou neer te vallen, ten midden van de drukke markt leek mij gen goed plan dus ik zocht haastig naar een plek waar ik kon zitten. Even later, nadat Alice de inkopen had gedaan kwam ze kijken of het wel goed ging. Zwakjes legde ik aan haar uit dat ik mij niet zo heel goed voelde. Zij haalde daarop de rest van de spullen en ik was blij dat we niet terug hoefde te lopen met de spullen, dat had ik waarschijnlijk nooit gered. We namen de mototaxi terug naar Janpix. Donderdag had ik ervan genoten, ik weet niet motortaxi’s of motor tuktuks zijn gewoon onwijs leuk. Maar de lol is er wel een beetje vanaf wanneer je jezelf niet zo lekker voelt.

Eenmaal terug thuis, kroop ik mijn bed weer in op het aandringen van de meisjes. Ik heb eigenlijk de hele dag geslapen rond half vier was ik weer wakker en ik ging wat eten. Daarna hielp ik de meisjes met het klaarmaken van de verse sapjes en decoratie en ging weer bijna van mijn stokje. Alice gaf mij een mentol druppel dat er tegen zou helpen en het nam inderdaad het duizelige gevoel weg, maar mijn maag bleef vreemd. Ik kocht maar een hele grote fes water. Waarschijnlijk was mijn bloeddruk wat laag omdat ik veel vocht ha verloren als het gevolg van mijn buikpijn. Ik rustte de rest van de middag / avond en voelde mij wel weer semi oké toen we die avond het feest opende. Het was niet zo druk maar er waren wel heel veel vervelende dronken mannen. Bah, ik kan zeggen ik haat dronken mensen. En met name mannen. Ze zijn vervelend, zielig, handtastelijk en kansloos. Aan het einde van de avond was ik zo dankbaar voor Thomas en ik geloof dan maar graag dat hij anders is ;) . Dus terwijl de Franse meisjes ‘op jacht’ gingen naar een man voor die avond, althans als je het zo kon noemen. Ik bedoel is het nog een jacht als het tamme konijntjes zijn die om je heen dartelen ? Belde ik Thomas op en viel met zijn stem naast mij in slaap en voelde mij toch wel het gelukkigste meisje op aarde.

Geschreven door Nancy.op.reis