Natuurlijk werd ik veel te laat wakker om nog naar de watervallen te gaan maar was het te vroeg om lekker uitgerust te zijn. Maar zoal het altijd gaat als ik een beetje brak ben, eenmaal wakker, val ik niet meer in slaap. Ik pakte na mijn douche mijn tas, kocht wat groentes op de markt en maakte een erg uitgebreid gezond ontbijt voor mezelf. Expres teveel zodat ik wat mee kon nemen tijdens de hele dag reizen. Ik stootte nog eventjes goed hard mijn hoofd toen ik mijn Backpack wilde oppakken, het resultaat : ik zag sterretjes en ben een stuk hoofdhuid kwijt geraakt aan die boekenplank. Nadat Dusty ik ook eindelijk klaar was gingen we op pad. Dus met volle bepakking en brak door de hitte heen naar de bushalte. Pfff ik kan je zeggen dat is ongeveer het laatste dat je wilt als je brak bent. Aangekomen bij de geïmproviseerde bushalte vroeg ik nog een keer of deze bus naar de grote autobus terminal zal gaan. De man bevestigde en we stapten in. Mijn backpack zette ik naast mij neer en ik leunde er tegenaan terwijl ik wegdroomde uit het raam. Op dit moment was het fijn om even geen menselijk contact te hebben en misschien is het heel triest maar ik beeldde in dat Thomas mijn backpack was. Die backpack is immers best wel van menselijk formaat. Daarbij slaat heimwee en het gevoel van missen altijd behoorlijk hard toe wanneer je jezelf niet helemaal op 100% voelt. Na een tijdje kwamen Dusty en ik er door een ander meisje in de bus achter dat er blijkbaar niet maar één busterminal is Puerta Vallarte maar meerdere. Natuurlijk was ik dat helemaal vergeten op te zoeken, dus we stapten maar uit. Op goed vertrouwen volgden we Google maps en hielden een Taxi aan. De chauffeur begreep er maar weinig van waar we naartoe wilde. Mijn geduld was behoorlijk op, het was niet helemaal mijn dag. Uiteindelijk begreep de chauffeur het en werden we afgezet bij een klein kantoortje van Primera Plus. Gelukkig konden we hier zonder problemen onze tickets kopen en kon ik mijn tas daar laten.
Hierdoor was een grote last van mijn rug en hadden we nog een paar uurtje om Puerta Vallarte te verkennen. Een mooie plaats maar super toeristisch echt vol met gepensioneerde Amerikanen. Ik vraag mij af wat er met deze populaire gringo vakantie bestemming gaat gebeuren nu Gekkie Trump aan de macht is. Puerta Vallarte was naar mij net Miami, niet dat ik daar ooit geweest ben. Maar het zag eruit hoe ik verwacht dat Miami eruit ziet.
Het was in ieder geval verstikkend warm hier dus ik kocht nu eindelijk eens een Paletta. Oftewel een ijsje puur gemaakt van vers vruchtensap of kokos met kokoswater ingevroren. Ik heb ze nu al die tijd dat ik in Mexico was gezien en er nu ook eindelijk eentje gekocht. Ik kan zeggen dat ik niet teleurgesteld was! Zeker voor de kokos variant gaan.

Dusty wilde daarna wat eten, ik zat nog helemaal vol van het ijsje dus sloeg eventjes over. Na zijn lunch moesten we alweer voorzichtig gaan teruglopen naar de bus wachtruimte. Daar stapten we de bus in en vijf uur later, vermoeid van de lange rit kwamen we aan in Manzollino. Het was al negen uur in de avond, dus de zon was verdwenen en we werden op een random plek naast we weg afgezet. Daar stonden we dan, in het donker langs de weg. Gelukkig zei google maps dat het maar acht minuten lopen was naar het hostel. Daar gingen we, de stad leek behoorlijk uitgestorven. Dat we verbaasd waren toen we aankwamen bij het hostel was een understatement. Het bruiste hier namelijk van de mensen. De dorm waar we in verbleven was meer een hok waarin vier stapelbedden geplaatst waren. Het was drukkend warm in het kamertje, mijn backpack moest ik op mijn bed leggen omdat je er anders niet meer doorheen kon en de muziek die in de bar onder de kamer werd gedraaid, had net zo goed in de kamer kunnen worden gedraaid.
Aangezien het nog vroeg was liepen we naar beneden waar de bar was. Dat zag er tof uit en wanneer je naar het einde van het terras liep keek je uit op de zee. Een deel van het terras was ook werkelijk op zand. Schitterend.

Na mijn afgelopen paar avonden sloeg ik de drank graag eventjes over, maar eventjes op het strand zitten in de avond kon geen kwaad. We raakten in gesprek met een par Canadezen die hier elk jaar overwinterde. Ze gaven nog een paar hele goede tips, onder andere dat er vanavond een Rodeo was. Dusty en ik wilden er naartoe gaan, maar toen we zagen dat het al elf uur was, besloten we dat het waarschijnlijk al te laat was. Wel een activiteit voor op mijn to do lijstje.
Niet veel later besloot ik dat ik moe genoeg was om door de muziek heen te slapen dus kroop ik mijn bedje. Na ongeveer twintig minuten werd ik ruw wakker gemaakt door een life rockband. Mijn oordoppen konden hier niet tegenop. Alhoewel ze voorkwamen dat ik een gehoorbeschadiging op liep terwijl ik probeerde te slapen. Gelukkig duurde het feestje maar tot 4 uur in de nacht, ik heb al die tijd vurig gehoopt dat er een stroomstoring zou komen, maar helaas. Ik denk dat ik maar gewoon moet accepteren dat dit niet mijn dag is.

Geschreven door Nancy.op.reis