Om kwart voor zeven werden we opgehaald door onze bus om het bekende Lake Titicaca te bezoeken. Het meer bevindt zich op een hoogte van zo een 3800 m en is grofweg 80 000 vierkante kilometer groot.
Het is verboden er te duiken, er is een legende dat er een stad ligt op het bodem van het meer.

Afijn we gingen naar onze boot om het drijvende eiland Uros te bezoeken. Het was een uurtje varen en ik ben erachter gekomen dat ik bootritjes prefereer over busritten. Het was absoluut geen straf om op het dak te zitten en uit te kijken over het schitterende blauwe water dat enkel onderbroken werd door de eilanden in de verte en de rietvelden in het water. De meeste mensen vonden het te koud om bovenop te zitten en bleven veilig van de frisse lucht in de cabine zitten. Hanna en ik genoten echter met volle teugen.

Na een uurtje kwamen we inderdaad aan bij het drijvende eiland. Het was klein! Ik had de drijvende eilanden zoveel groter verwacht. Ik moet zeggen dat het eilandje er ook een beetje grotesk uitzag. Alles was geel goud van het riet, want alles wat je zag was van riet!

De mensen van Uros verwelkomde ons vriendelijk. Het loopt heel raar op die eilanden. een beetje alsof je op een enorm waterbed loopt! We kregen een introductie over het eiland en een spoedcursus : Hoe bouw ik een drijvend eiland. Dus mochten de dijken ooit breken in Nederland...


Daarna konden we voor 10 soles mee varen op een traditionele rieten boot die werd voortbewogen door een enorme (ik denk eucalyptus tak) in het water te steken en de boot weg te duwen. De kinderen op de boot zongen voor ons, wat ik een beetje ongemakkelijk vond. De burgemeester van het eiland legde in het Spaans uit hoe het reilen en zeilen van het eiland ging. Schattig toch dat een eilandje waar zo een twintig mensen een burgemeester heeft. De mensen die hier wonen zijn Ymera. Zei hebben in jet verleden de eiland gebouwd om weg te blijven van het geweld van de Inca's en andere bevolkingsgroepen. Hoe slim is dat? Je denkt bij kezelf: daar wil ik geen onderdeel van zijn en je bouwt gewoon je eigen eiland! Briljant.

Nu worden de mensen daar door de overheid onderhouden zodat ze de eilanden kunnen behouden. Dus bij het kijken in de huisjes zagen we laptops en dvd spelers. Zo een contrast, heel grappig om te zien.

Na het fenomeen Uros gingen we door naar het volgende eiland. Dat is geen drijvend eiland maar een normaal eiland. Bewoond door de Queswa sprekende mensen. Dit was aanzienlijk groter, we moesten eerst naar boven lopen tot een hoogte van zo een 4000 meter. Daarna bezochten we Plaza de Armas en zelfs hier waren de Spanjaarden geweest aan de kerk te zien. We liepen nog een stukje verder over dit schitterende eiland naar de lunch plek. Waar we ook een demonstratie kregen over het weven en de gewoontes van de deze gemeenschap. Die weer afwijken van de andere civilisaties die ik heb gezien. Ze hebben op dit eiland het gebruik dat aan de klederdracht te zien is of iemand single is of getrouwd.

We hebben er even over gediscussieerd met de groep of dat handig zou zijn in Europa. Maar wij zijn het erover eens dat het spel dan een beetje weg is. Plus de makkelijke uitweg die je als vrouw kan gebruiken ' sorry ik heb een vriend'. Dat werkt niet hier want iedereen kan aan de grootte van je felgekleurde pompons zien dat je vrijgezel bent!

Hierna was het alweer tijd om terug te gaan Puno, zo een twee en een half uur varen. Het was heerlijk op de boot met het zonnetje op mijn gezicht.
Aangekomen in Puno spraken we af om eventjes later de Franse jongen die we ontmoet hadden, te treffen voor een koffie. We zouden die avond eten bij een jongen uit Puno doe ik had gevraagd voor couch surfing. Het slapen was helaas niet gelukt omdat wij de volgende ochtend vanaf het hostel alweer vroeg de bus moesten hebben naar Bolivia. Maar een dinertje samen kon natuurlijk wel. We namen de Franse jongen ook mee en we hadden een hele leuke avond. De jongen uit Puno had ook nog een vriend uitgenodigd uit Oostenrijk. Dit leverde een gezellige avond op!

Daarna was het tijd om naar huis te gaan en de backpack weer in te pakken om morgen naar Bolivia te gaan. Spannend!

Geschreven door Nancy.op.reis