Ik besloot vandaag eindelijk weer eens iets te ondernemen. Eerst zou Fin met mij mee gaan, maar hij besloot uiteindelijk toch te cancelen. Waar ik eerlijk gezegd niet heel erg verbaasd over was. Ik pakte mijn spullen en liep naar de overkant van de straat en hield de eerste collectivo vermomd als bus aan en stapte in. Als ik het goed begrepen had zou dit voertuig mij naar en warenhuis brengen, the Mall. Het was spannend om weer eens alleen op avontuur te gaan, al maakte ik mij wel een beetje zorgen of ik het winkelcentrum wel zou herkennen. Onterecht, het is namelijk gigantisch! Ik stapte uit. Goed ik was op de eerste plek van bestemming maar dat was niet mijn einddoel, ik was immers op jacht naar het centrum van Trujillo. Ik checkte mijn google maps en zag dat ik echt nog heel van het centrum af zat. Wat verloren stond ik langs de drukke weg, maar gelukkig ben ik ondertussen wel een beetje getraind in het gebruik maken van het openbaar vervoer van Peru, dus aan de eerste beste collectivo vroeg ik of ze naar het centrum gingen. Waarop de man antwoordde dat ze er ongeveer naar toe gingen. Ach goed genoeg, dus ik stapte in he kleine, witte, oud em vol mensen gepropte busje. De zon scheen fanatiek op de collectivo dus na zo een vijf minuten had ik het al behoorlijk warm.
De corrador gaf aan waar ik eruit moest en wees in de richting van het centrum. Daar stond ik dan, opnieuw aan een drukke weg, hemel en aarde dankbaar voor de hedendaagse technologie. Als ik één ding heb geleerd tijdens mijn reis is het namelijk dat Peruanen echt verschrikkelijk zijn in met de weg wijzen. Dus opende ik mijn google maps opnieuw en begon te wandelen. De straat was wat vreemd, vol met lokale bevolking en winkels waar je bedden en matrassen kon kopen. Een hele straat vol met winkels voor bedden en matrassen. Zo typisch. Afijn het volgende deel van de straat was een markt op gezet. Ze verkochten goede spullen maar het was nog best wel een stukje lopen naar het centrum dus besloot ik maar niks te kopen. Ik liep verder en ik raakte steeds meer overtuigt van he feit dat Trujillo best wel lelijk was en druk. Overal waren toerende taxi’s mensen die je half omverduwden vanaf de stoep.

Na in totaal zo een twintig minuten wandelen kwam ik aan op het Plaza de Armas. Het was oké maar een beetje teleurstellend net zoals de rest van Trujillo. Ik besloot op zoek te gaan naar een café en ik vond zowaar het ‘Van Gogh café’ en ze verkochten Dutch Applepie. Het cafeetje was versierd met schilderijen die allemaal niet van Van Gogh waren. Blijkbaar snapten ze het niet helemaal. Maar de appeltaart was goed. Het was verrassend fijn om in deze lelijke drukke stads iets te vinden dat mij herinnerede aan thuis. Dus met een vage steek van heimwee genoot ik van de appeltaart en een goede kop koffie. Het zin dit soort momenten die herinneringen oproepen zoals dat toen ik met mijn ouders op vakantie ging, we dit vaak deden als we ergens arriveerden in een stad of plaats. En als je alleen bent als in een stad zoals Trujillo, mis je opeens je familie en vrienden. Maar gelukkig was het internet goed en kon ik van de gelegenheid gebruik maken om naar het huisfront te bellen en op die manier het missen weg te nemen.
Na mijn korte pauze, liep ik nog wat rond door de stad. Maar eerlijk gezegd had ik het al snel gehad. Ik haalde mijn lunch bij een tentje dat beschreven stond in de Lonley Planet en kreeg een broodje dat mij heel erg aan Döner Kebab deed denken, maar het was geroosterd varken. Ik at het knoeiend op, he was zo erg dat de bewaker mij servetjes ging geven. Oh wat ben ik ook een Gringa Mijn eerste plan was om een collectivo te pakken naar de Mall, maar aangezien ik verkeerd liep vond ik het al snel prima. Dus ik hield een taxi aan die mij er naar toe bracht.

Het winkelcentrum is gigantisch en zo westers. Het was gewoon bizar. De tegenstelling tussen dit winkelcentrum wat compleet voldoet aan de westerse maatstaven, misschien nog wel mooier, ten midden van een woestijn waaraan een verschrikkelijk lelijke stad grenst! Ik kocht wat kleding want ik had eigenlijk weinig tot geen zomerkleding, wat toch wel een beetje nodig is in Huanchaco. Dus ik neusde rond en in de winkels klonk kerstmuziek. Wel ietsje aangepast, ze hadden er een Zuid Amerikaans tintje aangegeven wat het ook gelijk minder winters maakte. Toch is het gek, ik moet bekennen dat ik helemaal niet het kerst gevoel heb!
Ik kocht mijn spullen en nam de bus terug naar Huanchaco. Ik had die middag nog een surf les, waarvoor ik toch enigszins gehaast naar huis was gegaan. Natuurlijk had John hem een half uur later gezet en kwam hij zelfs daarvoor nog te laat. Ach ja Peru, ik zal er maar aam moeten wennen ben ik bang.

We liepen naar de zee en de les ging verschrikkelijk in het begin. Ik kon niet meer opstaan en ik werd steeds meer gefrustreerd. John hielp daarbij ook niet echt mee, door te blijven vragen waarom ik op mijn gezicht bleef vallen want alle moeilijke aspecten van het surfen deed ik goed. Aan het einde van de les vond ik mijn balans weer enigszins terug en bleef ik semi staan. Surfen leer je nu eenmaal letterlijk met vallen en opstaan.
Na het surfen was ik een beetje op, ik kookte voor mijzelf en liep die avond nog een rondje met Fin en Maarten. Maar om half elf lag ik al op één oor.

Geschreven door Nancy.op.reis