Ondanks dat ik zo laat pas in bed lag, was ik om zeven uur al wakker. Ik draaide en woelde voor een hele tijd maar de slaap kon mij niet meer vatten. Om negen uur gaf ik het op en besloot met Thomas te bellen. Een heftig en zwaar gesprek van twee uur, iets was je eigenlijk beter niet kan doen met maar vier uurtjes slaap.

Toen ik boven kwam, was iedereen al op. Al kon ik goed merken dat Esmee en John ook een kort nachtje hadden gehad. Esmee helemaal, aangezien ze de kinderen die ochtend naar school moest brengen, maar aan haar outfit te zien was ze daarna wel weer in bed gekropen.
Voor het ontbijt, pakte ik mijn tas in. Vandaag ging ik dan toch eindelijk weg. Het was vreemd om gedag te zeggen, het voelde opnieuw als thuis verlaten.
Ik ging mee met de kinderen ophalen van school. Dat was wel grappig want ze riepen meteen mijn naam met een grote glimlach toen ze mij op de achterbank zagen zitten. We reden naar de supermarkt waar ik ook meteen geld kon pinnen. Esmee wilde mij het geld van de oppas geven maar ik sloeg het af. Dus besloot ze er dan eten van te bestellen als we thuis waren, ze was moe en had geen zin om te koken. Wat ik honderd procent begreep.

Nog voor we naar de taxi liepen zag ik een speelgoed winkel en besloot mijn laatste kans voor ik weg ging te wagen om een knuffel voor Alice te vinden. Ze liep met mij mee en we vonden er eentje die genoeg op haar oude leek. Zo had ik toch nog voor haar ook een drie koningen cadeautje.
Na het eten thuis, was het dan echt tijd om gedag te zeggen. Iedereen vond het jammer dat ik wegging en ze waren blij dat ik nog terug zou komen voor ik weer op het vliegtuig naar Nederland zou stappen. Esmee liep me naar de taxi, kuste mij gedag en daar ging ik. Weer alleen op pad.
De taxi bracht mij naar de bushalte waar ik in de bus naar Coatepec stapte. Mijn backpack zat op de stoel naas mij en ik hield hem vast met een hand. Het voelde net alsof ik iemand zijn hand vast had en het gaf comfort. Ik zat best lekker en genoot van de rit terwijl ik wegdroomde met mijn muziek.
Dit genot werd echter opeens ruw verstoord toen iedereen de bus uitging. Ik was er wel vrij zeker van dat we echt nog niet in Coatepec waren. Aangezien iedereen uitstapte, hees ik ook mijn backpack weer op mijn rug. Di meen je niet, dacht ik, bus stuk.

We moesten wachten op de volgende bus die gelukkig al snel aan kwam, maar hij zat natuurlijk vol. Iets wat je eigenlijk niet wilt als je met je backpack reist, in een volle lokale bus staan. Gelukkig wist ik een plaatsje te veroveren en hield ik mijn backpack dicht bij mij. Natuurlijk most de jongen naast mij eruit, wat veel gehannes voor mij opleverde. Maar daarna kon ik mijn backpack weer op de stoel naast mij neerzetten. Ik was alleen vergeten dat ik nu in een andere bus zat eentje die niet lang stopte in Coatepec. Waar ik te laat achter kwam en op het eerst volgende moment maar gewoon uitstapte. Waardoor ik ergens random langs een weg stond. Ik kan je vertellen ik voelde mij behoorlijk verloren daar met al mijn bezittingen op mij dragend in het schermer langs een weg met een paar groepjes mensen om mij heen die naar mij staarden;
Ik besloot over te steken en gewon een taxi te nemen, maar alle taxi’s waren bezit. Na ruim vijftien minuten waarbij het huilen mij nader stond dan het lachen kwam er een taxi naar mij toe waar al mensen in zaten. Hij kon mij naar het centrum van Coatepec brengen. Perfect! Vandaar kon ik wel bij mijn hostel komen met een andere taxi.

En inderdaad, maar mijn hostel lag best wel uit het centrum. Het was ook niet echt een hostel maar meer een complex. Alleen het was helemaal donker en ik begon te vrezen dat het misschien dicht was. De chauffeur stapte uit en vond iemand. Natuurlijk kon ik blijven! Ze gaven mij een sleutel van de dorm en zeiden dat er straks een meditatie sessie was en of ik mee wilde doen.
Helemaal gestrest van mijn reis leek mij dat wel een goede activiteit. Het was een kleine groep, de twee mensen die volgens mij de eigenaar waren van het complex, een lokale man en de goroe. De meditatie was enorm ontspannend en fijn. Hierna gaven de eigenaren mij een schaal met fruit en thee. Het was nog vroeg maar door de korte nacht die ik gehad had, was ik behoorlijk moe. Bovendien startte de yoga les morgen weer om zeven uur!
Dus ik liep in het donker naar de slaapzaal waar ik de enige bewoner van was. Een vreemde plek en een beetje eenzaam maar niet vervelend eventjes rust was eigenlijk wel fijn.

Geschreven door Nancy.op.reis