Opnieuw moesten we vroeg opstaan, want vandaag gingen we naar Copacobana in Bolivia. Ons hostel had ons echter niet helemaal juist geïnformeerd. Ze hadden ons vermeld dat we om zeven uur bij het hostel zouden worden opgehaald door een bus. Bij het uitchecken om vijf voor zeven bleek opeens dat we om zeven uur bij de bus terminal moest zijn.

Oftewel daar ging de rustige ochtend, we renden met onze grote backpacks in travelbacks naar een taxi. “Mucho rapido por favor!” Gelukkig was het niet al te druk op de weg dus iets over zevenen renden we verhit de terminal in. Natuurlijk konden we de busmaatschappij niet vinden. Een vrouw op de terminal hielp ons gelukkig, blijkbaar waren ze allemaal op de hoogte van het feit dat wij te laat waren. We werden een lelijke oude auto ingeduwd. Terwijl de vrouw ons nog in het Spaans toeschreeuwde dat de bus op ons wachtte, maar we snel moesten zijn. De auto reed ons naar de bus toe, snel gooiden we onze tassen in het ruim en namen plaats in de bus. Daar kregen we de immigratie papieren in onze handen gedrukt die we moesten invullen voor het oversteken van de grens. Ik zat naast een aardige jongeman uit Colombia. Hij leende mij zijn pen om boek zodat het invullen van de papieren wat comfortabeler was. Daarna probeerde we nog een gesprek met elkaar aan te knopen in het Spaans, mar verder dan de hele oppervlakkige gespreksonderwerpen kom ik nog niet. Hij viel in slaap en schrok af en toe in zijn slaap waardoor ik een paar keer geschopt of geslagen werd door een lichaamsdeel.

Na twee uurtjes stopten we vlak voor de grens om geld te wisselen en daarna om de pasporten te stempelen en toen was ik in Bolivia. We reden door naar Copacabana en werden daar afgezet. Het was ondertussen al na elfen dus Isla del Sol bezoeken werd hem niet meer vandaag. We liepen door het kleine schattige stadje op zoek naar een hostel. Helaas zijn hier geen taxi’s te bekennen dus slenterden we met onze zware backpacks op door de straten.
We hadden al wel gezocht in de lonely planet welk hostel we wilden maar we waren vergeten de kaarten offline beschikbaar te maken. Natuurlijk was er geen taxi te bekennen in dit kleine dorpje dus dan moet je maar gewoon rondlopen met je backpack en je dagrugzak voorop. In de lonley planet is wel een klein kaartje weergegeven. Maar het is toch een stuk lastiger als je niet een bewegend puntje hebt op een kaart met waar je bent. Natuurlijk zijn we onafhankelijke vrouwen en lieten we ons hierdoor niet uit het veld slaan. Het was een opgaven zeker omdat ze hier blijkbaar niet echt aan straatnamen doen.
We vonden het met de hulp van een lief vrouwtjes, dat de zelfde prullaria verkocht als in Peru.

Aangekomen in het hostel waren we allebei buiten adem, de hoogte in combinatie met de zware backpack maakt het toch wel zwaar. Het hostel zag er goed uit, we moesten even wachten voor we de kamer kregen, maar we kregen een privé kamer. Wat een luxe, alleen wij tweetjes in een kamer.

Na onze zware tassen te hebben gedumpt liepen we het kleine stadje in. Het had heel erg de sfeer van een kustdorpje met de meest schattige en knusse eettentjes die je maar kan in denken. We gingen op jacht naar een goede kop koffie maar vonden een paar erg verleidelijke sieraden winkeltjes. Hanna had geld nodig om haar aanwinsten te kopen. Bij de bank kwam ze er echter achter dat ze haar creditcard niet meer had. Paniek!

We gingen naar een cafeetjes met WiFi zodat ze haar ouders kon bellen. Ze was wat overstuur dus probeerde ik haar te troosten. Opeens begon een meisje van een tafeltjes verderop in het Duits tegen haar te praten. Zo ontmoette ik Natasja (uit Zwitserland) en Carmen (uit Colombia ).Met zijn voeren we maakten we een plan dit op te lossen. Maar na een half uurtje bleek dat de mensen van het hostel de creditcard naar Copacabana hadden gestuurd.

Aangezien Natasja ook nog al de sightseeing moest doen gingen we met zijn drieën naar de plek waar Hanna haar kaart kon ophalen. Natuurlijk was het dicht. Het zou pas later openen, dus we liepen wat rond door het stadje. Het was vandaag de dag van de heiligen en we werden geadviseerd om naar de begraafplaats te gaan. Er waren enorm veel mensen op de begraafplaats allemaal Boliviaansen. De graven waren versierd met bloemen in allerlei schitterende kleuren en de mensen stonden in groepen bij de graven terwijl ze aten en drinken.

Carmen was hier al wat langer en er was haar verteld dat de mensen het heel erg waardeerde als je met hen mee bad voor de overleden persoon. Eeelijk gezegd vonden we dat toch wat vreemd.Maar dacht ik bij mezelf, het is hun traditie en als ze het waarderen waarom zouden we dan niet gewoon mee doen? Dus we vroegen aan een groepje mensen of we mee mochten bidden. Ze lachten vriendelijk en zeiden datbhet natuurlijk mocht. Dus we baden voor hun overledenen en wat heel apart was, aan het eind van het gebed kregen we allemaal een tas vol eten en boden ze ons een glas bier aan.

Ik moet zeggen dat ik het een hele mooie traditie vind. Iedereen is bij elkaar, denkend aan de overledene terwijl ze er een mooie dag van maken. En overal op de begraafplaats waren vliegers, dat is omdat ze geloven dat de gebeden dan hoger komen. Het was een mooie ervaring en ik vind het jammer dat we niet zulke tradities hebben in Nederland. Bet is zo mooi dat mensen op deze manier met hun overledene omgaan door het leven te vieren!

Rond vijf uur was er echter nog steeds niemand bij de winkel waar we de kaart konden ophalen. We wilden eigenlijk met zonsondergang de -- beklimmen want dat schijnt echt magisch te zijn. Hanna was bang de man te missen van het winkeltje, dus bleef ze wachten bij het hostel dat ernaast zat.

Samen met Natasja liep ik naar boven toe, het was een vrij heftige klim. Toen we eenmaal boven aankwamen , ging Natasja zwaar ademend op haar rug liggen om bij te komen. Ik genoot ondertussen van het schitterende uitzicht!
Nadat Natasja weer op adem was liepen we een stukje verder en zochten een mooie rots op met een schitterend uitzicht op het meer, de zon en de bergen. Terwijl we onze ogen lieten genieten van dit beeldende feestmaal hadden we interessante gesprekken over het leven, precies zoals je hoort te doen als je op zo een plek zit.

In mijn ooghoek zag ik een stelletje knusjes op een rots zitten terwijl ze van het zelfde uitzocht genoten en toen miste ik Thomas toch wel heel erg!
Maar de zonsondergang was schitterend, de kleuren die het water erdoor krijgt! Van oranje tot roze en paars. We genoten er zo erg van dat we de tijd waren vergeten. Het was al zeven uur dus we moesten echt weer naar beneden Hanna zat op ons te wachten. We liepen zo snel als we konden naar beneden, maar de stenen waren erg glad dus het duurde even.

Hanna had haar kaart gelukkig terug en Carmen kwam ook net dus nu hadden we alle middelen om uiteten te gaan. We zochten een schattig ( en goedkoop) pizzariatje op. Na het eten was er absoluut niemand meer op straat dus besloten we allemaal naar ons hostel te gaan. De volgende ochtend zouden we allemaal naar Isla del sol gaan. Oftewel vroeg op staan en een dag vol hiken.

Hanna en ik dronken nog een kopje thee voor we naar bed gingen, gelukkig was het allemaal goed afgelopen met haar kaart! Een hele opluchting.

Geschreven door Nancy.op.reis