We werden allebei wat laat wakker, we hadden blijkbaar onze rust nodig gehad. Maar we voelden ons ook allebei weer een stuk energieker en frisser. Het hostel had nog steeds een heerlijk relaxte sfeer, dus met zachte muziek op de achtergrond genoten we van het vers gemaakte ontbijtje op het dakterras. De lucht voelde op deze ochtend nog aangenaam aan en de wind, slechts een kleine briesje, woelde voorzochtig om ons heen, terwijl wat vogeltjes in de palmboom ons toezongen.

Na deze fijne ochtend besloten we ons te begeven op de drukke straten van Marrakesh. Al veel reizigers hadden ons gewaarschuwd over de hectiek die de stad met zich mee bracht, dus bewapend met deze waarschuwingen gingen we op pad. We liepen door de smalle straten van de medina, die ons naar het grote plein zouden brengen. Op het plein werd het duidelijk dat Marrakesh het toevluchtsoord voor vele gelukzoekers. Het plein stond vol met kraampjes waar je vruchten sapjes kon kopen, maar ook met mannen die aapjes aan een ketting hadden en toeristen probeerde te verleiden tot een foto. Maar ook klonken over het plein, de typische tonen van de fluit die iedereen zoud herkennen als: slangenbezweerder fluit. Dan zaten er man in een wit gewaad met een hele rits aan slangen voor zich, van cobra tot wurgslang. Mannen van wie je jezelf afvraagd of die ergens in de bergen een paar slangen heeft gevonden en ze mee heeft gebracht naar Marrakesh om geld te verdienen en dat deze mannen eigenlijk verder geen idee hebben wat ze met deze unieke dieren aan het doen zijn. Daarbij viel het mij tegen dat ik nergens een lang uit een mandje zag komen die de fluit bleef volgens, zoals je eigenlijk wel verwacht bij een slangenbezweerder.

Natuurlijk moesten we onze ogen in onze zakken houden, want zo gauw je er openlijk naar keek zou er meteen iemand met een dirham vragende hand, naar je toe komen. Om dit te vermijden gingen we op een dakteras zitten, waarmee we de hectiek van het plein in rust konden aanschouwen. Het was vermakelijk om te zien wat ze wel niet allemaal probeerde om geld te verdienen. Op een gegeven moment kwam er zelfs een man aan met drie plastik boodschappen tassen waarop een kameel stond, die hij probeerde te verkopen. Maar er waren ook straatartisten die met drie man op elkaar stonden en losse salto's vanaf de grond maakten.

Na een tijdje te hebben genomen van het circus gingen we weer verder. Om paleis Bahia te bezoeken, wat vrij vertaald kwam worden als Paleis Schoonheid. We liepen verder door de kronkelige straatjes en lerend van onze eerdere ervaringen, negeerde we iedereen die ons probeerde te helpen. We waren op zoek naar het paleis en de mensen die ons toe riepen dat het de andere kant op was negeerde we. Jammer, hierdoor liepen we namelijk twintig minuten de verkeerde richting op in de hete zon. De aanwijzingen de ons waren gegeven, waren dus wel waarheden geweest. Het maakt niet uit, uiteindelijk liepen we het paleis in. Een schitterend gebouw duidelijk uit een tijdperk van vele luxe en schoonheid. De eigenaar van het paleis had maar liefst 4 vrouwen en 26 concubines. Je vraagt je af waar die man de tijd vandaan haalde. Maar over zijn smaak valt niet te twisten, betreft de architectuur dan hè, over al die vrouwen kan ik niks zeggen.

We doolden een tijd rond door de elegante gangen, kamers en binnenplaatsen van het paleis. Uiteindelijk besloten we de fijne beschaduwde plek te verlaten om een nieuwe plek te ontdekken. Opnieuw vertrouwde we geheel op onze eigen kaarten en op een gegeven moment kwamen we langs een boord dat naar links wees voor de tombes die we wilden bezoeken. Twijfelachtig keken we het steegje in dat dood leek te lopen op een deur na die openstond maar het deed vooral voorkomen als een winkel. Nieuwsgierig als ik was liep ik naar de deur toe, twijfelachtige zette ik er een stap naar binnen. De ruimte was donker, er brandde geen licht en ik had heel erg het idee dat ik iemands huis in liep. Mijn ogen moesten even aan het donker wennen maar toen zag ik inderdaad dat het een winkel was. Een hele grote winkel. Omdat het boord hier duidelijk naar toe had gewezen, liep ik door en er zaten nog meer vertrekken verderop. We liepen samen een beetje rond in het donker tussen de Marokkaanse tapijten tot een man opeens toeriep. "This way please". Hij seinde ons en liep een ander vertrek in waar hij een grote zware deur opende. Thomas en ik keken elkaar verbaasd aan, maat volgden de man. Er kwam inderdaad daglicht tevoorschijn achter de deur, we bedankten de man en liepen weer naar buiten. De deur sloot weer met een klap en nu stonden we in een buurt die je niet snel zelf in zou lopen. Alles zag er vervallen uit en het deed ook niet aan alsof het voor publiek gebruik was. Toch volgden we de kapotte weg, liepen langs een paar mannen die in de beschutting van de muren van de gebouwen lagen en we kwamen inderdaad uit bij de grote moskee met daarnaast de tombes.

De tombes waren van een voormalig heerser, hij had de tombes laten bouwen voor zichzelf zijn vrouwen en raadgevers. Er lag overall marmer en ook was het ooit versierd met puur goed. Oftewel deze man had gehoopt al zijn bezittingen mee te nemen naar zijn volgende leven. Het bizarre is dat het hele gebouw in de vergetelheid is geraakt voor een eeuw omdat de opvolger van de heerser het had laten dichtmetselen. Het is nu weer vrijgemaakt en kan bezocht worden. De architectuur is werkelijk schitterend maar het goud kon ik niet vinden. Misschien is het hem gelukt om het mee te nemen naar het hiernamaals.

We gingen terug naar het hostel om even te relaxen. Ik had wat vragen gevonden om gespreksonderwerpen aan te knopen die eens wat anders zouden zijn. We deden dit tot de zon onder was gegaan en onze maagjes rommelden van de honger. Ik had een tentje uitgezocht waar ik wilde eten, maar doordat GPS niet goed werkt in de kronkelige straatjes van de medina kwamen we aan op het centrale plein. Een fijn toeval, want blijkbaar werden er 's avonds allemaal eettentjes opgezet. Overal klonk muziek, struinden mensen langs elkaar en bood de een het eten nog aantrekkelijker aan dan de ander. Uiteindelijk werden ook wij verleid bij één van de vele om plaats te nemen aan één de lange tafels die deed denken aan een kerstmarkt. Het eten was verrukkelijk en goedkoop! Na het eten haalden we een vers sapje toe en slenterden we nog alle performers op het plein. Er werd gedaan aan muziek, dans, toneel en verhalen vertellers (helaas in het arabisch of berber dus we verstonden het niet). Uiteindelijk liepen we door de donker geworden gangen van de medina terug naar onze oase van rust in het hostel.

Geschreven door Nancy.op.reis