Ik werd wat verdwaasd wakker in het hostel, alsof ik nooit was weg geweest uit het reizende leven. Toen ik weer het toilet uit kwam zat Thomas rechtop in zijn bed. Hij zei dat het al tien uur geweest was. De andere mensen in de dorm waren nog diep in slaap plus de donkere kamer deden aanvoelen dat het nog vroeg was. Versuft stelde ik voor om naar beneden te gaan voor het ontbijt misschien waren we immers nog op tijd. Ook de werknemers van het hostel sliepen nog en werden wakker toen wij op stonden.

Ik vroeg aan hen of we nog ontbijt konden krijgen maar ze antwoordden van niet. Met mijn ogen dik en gezwollen door de airconditioning en mijn vertraagde brein plofte ik neer op een bank. Als het al tien uur was geweest hadden we ook het vertrek van de stad wandel tour gemist en de vriend van Thomas in Fez antwoordde niet. Ik stelde voor even te gaan douchen zodat we een beetje wakker konden worden. Na de douche kwamen we erachter dat onze klok drie uur voor liep en het ontbijt daarom nog niet geserveerd was! De dag waren we in ieder geval vroeg begonnen. Een dubbele verassing we kregen dus nog ontbijt en konden mee met de wandeltour door de Medina van Fez.

Een guide kwam naar het hostel en nam ons en nog 8 andere reizerigers mee om de medina te verkennen. Hij vertelde ons dat de Medina van Fez 9005 straatjes bevat, dus hierin verdwalen is absoluut aan de orde. De man vertelde ons veel interessante zaken over Marokko, van politieke inzichten als dagelijkse gebruiken. Zo legde hij uit dat de Islamitische cultuur eigenlijk heel anders in elkaar steekt dan wij te horen krijgen van onze media. Zo zie je opeens de tegenstelling van die verhalen en vraag je je af welke er nu meer propaganda is. Hij vertelde dat de Islamitische cultuur helemaal niet zo dwingende is en er juist respect is naar de vrouwen. Natuurlijk zijn de gebruiken hier anders maar zo negatief als het afgeschilderd is in Europa is misschien niet helemaal van toepassing in Marokko.

Maar ook vertelde hij waarom de deuren twee kloppers hebben. De hoge klopper is voor vreemden zodat de vrouw zich kan bedekken bij het openen van de deur. Terwijl de lagere klopper voor familie is en ze gewoon hem gewoon kan open. We vervolgden onze weg door het weg door het onvoorstelbare doolhof dat Fez is. Geuren doordringen onze neusgaten van de zoete verleidelijke geur van vers brood die in een armzalig uitziende bakkerij werd gemaakt tot de zeure geuren van dode dieren waarvan de vlees stukken werden verkocht. Af en toe werden we toegeroepen om snel tegen de smalle muren aan te gaan staan omdat er een ezel vol gepakt met allerlei waren door het smalle straatje ons moest passeren en dan weer een man met een volgeladen kar die ons voorbij wilden. Dankbaar voor de hoge gebouwen nog uit de vijfde eeuw en smalle straatjes die ons bescherming bood van de hete zon die vurig zijn stralen op ons neer liet dalen. We bezochte de leerlooierijen, waarbij we allemaal munt kregen om onze neuzen mee te bedekken. Deur geur van koe met dood vlees was internes, doordringend en misselijkmakened. We kregen een uitleg over hoor het leer behandeld wordt een heel karwei om van de dierenhuid uiteindelijk een tas of een schitterende poef te maken. We liepen door het doolhof verder langs de oudste universiteit van de wereld, die tegelijkertijd ook een moskee is. Helaas konden we deze alleen bewonderen van de buitenland omdat het enkel voor moslims is toegestaan de moskee te betreden. We wrongen ons verder door de smalle weggetjes naar de Arabische school die een vergelijkbare architectuur had. We bezochten een zaakje waar sjaals werden gewoven. Ik probeerde er eentje uit gezien onze Sahara trip in het vooruitzicht en Thomas stond erop dat ik hem meenam. Hij is gemaakt van een heel zacht en fijn materiaal, dag één en al gelijk een souffenir.

Hierna werden we naar een heel klein tentje gebracht nauwelijks groter dan 7 m2 waar een man een grote pan had en daarin roerde met een meter lange houten lepel. We werden uitgenodigd om een traditioneel recept uit Fez te proberen: b'sara een soep gemaakt van bonen, die je eet met knoflook brood. Ondanks mijn gebrek aan honger, nam ik toch een kommetje op aandringen van Thomas. Het was heerlijk! En natuurlijk vegetarisch wat een extra bonus is. We aten met zijn alle dicht tegen elkaar aangeschoven aan het tafeltje dat op myserische wijzen paste in het kleinste restaurantjes waar ik ooit geweest ben.

Nadat de maagjes gevuld waren en daarmee ook de baterijer herladen, gingen we werden verder in de chaos van Fez. We bezochten nog een argon olie tentje, waar werd verteld over de speciale zaad die enkel in Morokko groeide. Deze zou speciale krachten bezitten en wordt verwerkt in eten danwel in cremes. Ze hadden er een lippenbalsem van en gezien het feit dat mijn grote onderlip alweer voledig uitgedroogd en gebarsten was door het droge klimaat, besloot ik een wonderpotje mee te nemen.

Hierna verlaatte de gids ons en gingen we met de groep alleen verder. We hadden aanwijzingen gekregen om naar de blauwe poort te lopen. Fez is namelijk helemaal omgeven door een muur, het rare alleen is dat alles is docht gebouwd en het alleen bestaat uit kleine kronkelige straatjes, waardoor jezelf oriënteren ongeveer onmogelijk is. We volgden de aanwijzingen en maakten met zijn alle een stop voor een hapje en een drankje. De gesprekken waren leuk, de groep was divers en de stemming was eigenlijk onwijs goed. Ik zag dat Thomas dit ook erg kon waarderen en terwijl we met zijn alle over de indrukken praten, rustten we ook wat uit in het met schaduw bedekte dakterras. Eventjes weg van de drukte van de medina. We vervolgden onze weg naar de blauwe poort, een schitterende grote poort in de vorm van een sleutelgat bedekt met allerlei mozaïek steentjes. We liepen hier de medina uit om nog een park te gaan Jardin. Hier was het rustig en de bomen met de gekleurde bloemen gaf een ontsnapping aan de straten uit de medina waarin sporadisch een boom te vinden was.

Op onze weg terug door de medina splitste de groep zich op en blijven wij over met een Nederlandse jongen, Joep, en een meisje uit Australië. We raakten verdwaald en al snel begon zich een jonge man zich met ons te bemoeien. Hij wist wel waar we heen moesten, hij zou ons op weg helpen. Zonder onze instemming ging hij op ons voorruit en wij volgden hem. Het meisje hielt op haar kaart bij of we de goede kant op gingen, maar plotseling kreeg ze een bloedneus. Terwijl wij hiermee bezig waren liepen we een overdekte smalle straat in, ondertussen waren we in een heel rustig deel van de medina. Hij stopte halverwege en zei dat we er bijna waren en we moesten hem betalen. We hadden het wel verwacht dus we wilden hem omgerekend een euro geven. Dat accepteerde hij niet en de andere twee zeiden dat hij het dan kon uitzoeken. Wie het kleine niet deert. Vervolgens haalden hij opeens een beugel met een mesje tevoorschijn, dat er we hem niet boos moesten maken. Thomas bevroor en ik riep de andere twee terug. Adrealine en woede spoot door mijn aderen. Hij vond dat hij 100 derham had verdiend. Voor die vijf minuten die hij had meegelopen? Wat dacht hij wel niet? Waarop ik zei dat hij het kon doen met 70 Dheram, ondertussen passeerde een Marokkaanse familie. Mijn eerste reactie was weg rennen, hij zou ons nooit iets doen in het bijzijn van andere Marokkanen. Daarvoor is tourisme veel te waardevol hier. Hij nam de 70 aan en wij liepen snel door. Trillend van adrealine kwamen we uit de overdekte Medina. Het was op een handje vol lokaals leeg hier, de huizen waren erg vervallen en er hing een wat lugubere sfeer. Overduidelijk dat ons hostel niet hier was. Er kwam weer iemand naar ons toe, die ons wilde helpen. Onbeleefd zeiden we dat we er geen behoefte aan hadden. Hij bleef om ons heen cirkelen totdat Thomas zei dat die weg moest gaan, we geen geld hadden en zijn hulp zeker niet nodig hadden. Met google maps als onze gids vervolgden we onze weg. Wat voelde we ons gevangen op dat moment een werkelijk doolhof met doodlopende gangen, rondjes en op elke splitsing soms wel zes mogelijkr kanten waar je op kan. We liepen door smalle verlaten straten, Thomas omklemde mijn hand en ik voelde hoe gespannen hij was. Gelukkig kwamen we na een kwartiertje aan bij het hostel en we lieten ons dankbaar op het dakterras neervallen. Ons avondeten besloten we in het hostel te nuttigen, aangezien niemand meer zin had het weerzinwekkende Fez opnieuw in te gaan.maar

Geschreven door Nancy.op.reis